Θεσμικά αδιέξοδο ή θεσμικό κενό;

Κατά την διάρκεια της κάθε  προεκλογικής διαδικασίας, παρουσιάζονται από τα κόμματα και τους υποψήφιους προγράμματα, θέσεις  και απόψεις, με στόχο να προσελκύσουν ψηφοφόρους. Κατά κύριο λόγο, αφορούν τρέχοντα θέματα της καθημερινότητας, ή ζητήματα που αφορούν ομάδες πίεσης ή θέματα που απαντούν σε υποσχέσεις.

Το τι τηρείται μετά από τα κόμματα πλειοψηφίας είναι μια άλλη συζήτηση. Στην ουσία οι εκλογές αποτελούν παρουσίασης υποσχέσεων και  εικόνων, για ένα καλύτερο άμεσο ή πιο μακρινό μέλλον. Σπάνια πάντως οι υποσχέσεις αυτές δεν είναι θολές ή και πολλές φορές είναι απλά προσδοκίες.

Αυτό που λείπει από τις προεκλογικές διαδικασίες, λείπει από το νομοθετικό έργο, λείπει από τις συζητήσεις, λείπει από τις προτάσεις, είναι πραγματικές θεσμικές αλλαγές, όπου ο πολίτης από αναθέτης γίνεται ουσιαστικά συμμέτοχος.

Παρόλο που αποτελούν κοινό τόπο οι διαπιστώσεις για την πολιτική διαφθορά, ελεγχόμενη από οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα  δημοσιογραφία, ουσιαστική ανυπαρξία συμμετοχής πολιτών στις διαβουλεύσεις, προβλήματα στην δικαιοσύνη, μη αναγνώριση των πρωτοβουλιών πολιτών, δεν υπάρχει στον δημόσιο διάλογο κάποια πραγματική συζήτηση.

Αντίθετα, έχει περάσει η αντίληψη ότι όλα θα μείνουν λίγο πολύ στα ίδια, «γιατί έτσι είναι στην Ελλάδα», «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι», «έτσι μας θέλουν οι ξένοι», «τίποτα δεν θα αλλάξει», και ένα σύνολο παρανοήσεων που καθοδηγούνται από την περίφημη  TINA (There is no alternative- Δεν υπάρχει εναλλακτική). Μια άλλη προσέγγιση ακόμα χειρότερη είναι ότι μόνο «ειδικοί» μπορούν να έχουν θέσεις.

Στην πραγματικότητα όμως, το Σύνταγμα της χώρας, είναι στην ουσία περισσότερο πολιτικό κείμενο, ενώ έχουμε «ξεχάσει» τα Συντάγματα της επανάστασης, όπως και ότι το πρώτο Σύνταγμα μετά την επανάσταση ήταν αποτέλεσμα επαναστατικής διαδικασίας (3^η Σεπτεμβρίου 1843). Οι νόμοι έχουν νόημα όταν συμβαδίζουν με την κοινωνική εξέλιξη. Και στην πράξη στην χώρα, δεν νομοθετούν οι πολίτες, αλλά μόνο αντιπρόσωποι τους. Οι πολίτες έχουν απομονωθεί, από την νομοθετική διαδικασία, εξαιρούνται από τον κοινωνικό έλεγχο (τυπικό ή άτυπο), ενώ δεν έχουν στην διάθεση τους θεσμικά εργαλεία πρωτοβουλίας πολιτών. Να μην σχολιάσουμε την ανυπαρξία Συνταγματικού δικαστηρίου.

Με δυο λόγια περιγράφουμε ένα περιβάλλον που εκτός από την θεσμική ένδεια όσον αφορά την συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, υπάρχει  και ένα τεράστιο θεσμικό κενό, μεταξύ πολιτών και εκλεγμένων. Είναι απορίας άξιο, πως στην χώρα που γέννησε την Δημοκρατία, έχουμε πλέον αποδεχτεί ως κοινωνία, τον πολίτη ως κομπάρσου, στο θέατρο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων.

Δύσκολη κατάσταση, αδιανόητη, ακόμα και όταν η κοινωνία αντιδρά ή και όταν τα δικαστικά υπάρχουν αποφάσεις. Ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα είναι τι έχει γίνει με ιδιωτικοποίηση του νερού. Πάνω από το 78% των πολιτών είναι αντίθετο στην ιδιωτικοποίηση, τρεις αποφάσεις του ΣτΕ, έχει επιληφθεί η επιτροπή συμμόρφωσης του ΣτΕ, και ακόμα οι αποφάσεις αυτές είναι ανεφάρμοστες.

Ή ενώ στην τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος, υπάρχει πρόβλεψη για τα νομοσχέδια πρωτοβουλίας πολιτών, ακόμα δεν υφίσταται εφαρμοστικός νόμος.

Για να συζητήσουμε όμως για προτάσεις, ίσως θα ήταν απαραίτητο να συζητήσουμε πως η κοινωνία θα ήταν δυνατόν να παρουσιάσουμε ένα άλλο όραμα για το παρόν και το μέλλον.

Ένα εγχείρημα, πραγματικά δύσκολο και πολλαπλώς απαιτητικό. Δύσκολο όχι όμως αδύνατο.

Συνήθως οι μεγάλες αλλαγές, προκαλούνται είτε από φωτισμένες ηγεσίες, είτε από κοινωνικές επεξεργασίες που αναδεικνύονται όταν κοινωνικά και πολιτικά θέματα αγγίξουν το σύνολο των πολιτών. Η λογική των φωτισμένων ηγεσιών, όμως έχει τεράστια προβλήματα. Ένα από αυτά είναι ότι αν οι άνθρωποι που την αποτελούν, δεν πρέπει να είναι τα πρόσωπα που θα φαίνονται αλλά οι εκπρόσωποι ιδεών, διαφορετικά τα πρόσωπα μπορούν να χαθούν ή να φθαρούν ή να υποστούν δολοφονία χαρακτήρα, και οι ιδέες που εκπροσωπούν να χαθούν.

Αντίθετα, αν οι αλλαγές γίνουν από την βάση, από τους πολίτες, τότε οι ιδέες, οι αλλαγές, παίρνουν την μορφή καταιγίδας, ένα ασταμάτητο τσουνάμι.  Για να ανοίξει όμως αυτό το μονοπάτι, χρειάζεται συνέπεια, όραμα και κυρίως μικρές και μεγάλες νίκες. Όσο δε περίεργο και αν φαίνεται οι μικρές νίκες προσθέτουν δυναμικές που ριζώνουν και στο τέλος διαμορφώνουν πολιτικό πλαίσιο και θεσμούς.

Στην δεύτερη λογική ανοίγει, ο δρόμος για ριζικές αλλαγές, περνάει μέσα από την συνειδητοποίηση. Στην ουσία, όμως απαιτείται να ανοίξει ένας δομημένος και καλά τεκμηριωμένος διάλογος.

Αν θέλουμε, λοιπόν να δούμε προσεγγίσεις που ανοίγουν την συζήτηση σε επίπεδο κοινωνικών συγκροτήσεων, πρωτοβουλιών πολιτών, πολιτών, ακόμα πολιτικών φορέων, απαιτείται να συζητήσουμε το γίνεται η προσέγγιση. Ακόμα και το πως δομείται ο διάλογος έχει την σημασία του.

Θέλει ένα είδος εκπαιδευτικής διαδικασίας, ανοικτό διάλογο, συγκέντρωση διαφορετικών  απόψεων, σύνθεση και δημιουργία ενός κοινά αποδεκτού πλαισίου ως πρόταση.  Στην συνέχεια, η πρόταση αυτή χρειάζεται να σχηματοποιηθεί και να αποδοθεί με τρόπο που να μπορεί να γίνει κατανοητό και να υποστηριχθεί από την κοινωνία.

Δεν θα είναι μια εύκολη διαδικασία. Αντίθετα. Χρειάζεται σχεδιασμό, υπομονή και κυρίως πολύ καλά συγκροτημένη δουλειά, όπως και προσεκτικό έλεγχο και τεκμηρίωση σε κάθε βήμα της. Είναι όμως στο χέρι, όσων ενδιαφέρονται για να ξεπεραστεί η θεσμική ένδεια και να καλυφθεί το χαώδες θεσμικό κενό, μεταξύ πολιτών και εκλεγμένων πολιτικών

neosyntagma.net/?p=7228

Πολιτική "Νο man land" και πρόσφυγες στην νησίδα στον Έβρο.

Η πρώτη φορά που φέρεται ότι χρησιμοποιήθηκε ο όρος,  το 1086 και αφορούσε προσπάθεια να περιγράφουν,  αγροτεμάχια που ήταν λίγο πιο πέρα από το τείχη του Λονδίνου. Το 1320 ο όρος αναφερόταν σε περιοχή εκτός των τειχών της πόλης του Λονδίνου και αφορούσε αμφισβητούμενη ή εμπλεκόμενη περιοχή  λόγω νομικής διαφοράς. Στην ίδια χρονικό περίοδο, ο όρος αφορούσε λωρίδες γης, εκτός εκκλησιαστικού ελέγχου που έδινε ο βασιλιάς.

Από τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο και μετά ο όρος αποκτά τον θανάσιμο ορισμό που φέρει και σήμερα: θανατηφόρα ζώνη μεταξύ χαρακωμάτων, όπου όποιος επιχειρήσει να την διασχίσει θα υποστεί τεράστια απώλειες, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ανακτήσεις νεκρών και οι τραυματίες είναι αφημένοι στην τύχη τους.  Σε μια τουλάχιστον περίπτωση, στην περιοχή της κόκκινης ζώνης στο Βέρντεν (Γαλλία) μια περιοχή 1.200 τετ. χιλμ. είναι πλήρως αποκλεισμένη μέχρι και σήμερα. 

Αυτό που βλέπουμε στην περιοχή της νησίδας στον Έβρο θυμίζει την εκδοχή του Α' Παγκοσμίου πολέμου. Αποκλεισμένοι άνθρωποι σε περιοχή όπου κανείς - Ελλάδα δεν τους δέχεται και Τουρκία δεν τους επιτρέπει- να μπορούν να μετακινηθούν προς την σωτηρία.

Ένα νεκρό παιδί που αρνούνται στην οικογένεια του το δικαίωμα της ταφής. Ένα άλλο άρρωστο. Και άμαχοι κάτω από το θερμό καλοκαίρι χωρίς καμία προστασία. 

Ο πλήρης ορισμός του «No man land”, σε πλήρη εφαρμογή και μάλιστα χωρίς καμία ένοπλη σύγκρουση. Ένα κομμάτι εδάφους που κανένας «δεν θέλει» όπως είναι με ανθρώπους, γιατί όποιος  - «προσωρινά»- το αποδεχθεί έχει και τις ευθύνες για τις ζωές αυτές. 

Εργαλοποίει η Τουρκία; Σαφώς για να εκβιάσει  - όχι μόνο την Ελλάδα- αλλά και όλη την ΕΕ για χρήμα και αλλότριες συμφωνίες.  Και φυσικά κάνει και «παιχνίδι» εσωτερικά στην  Τουρκία και στο μπλοκ των χωρών που την ενδιαφέρει. 

Εργαλοποίει και η Ελλάδα; Βέβαια. Παίζει «χαρτί» διπλωματικό και μικροπολιτικό. Διπλωματικά να εκθέσει την Τουρκία  και εσωτερικά – μικροπολιτικό-  να δείξει η κυβέρνηση πως φυλάει τα σύνορα και τον πολιτισμό. 

Εργαλοποίει και η ΕΕ; Ναι. Και προς πάσα κατεύθυνση. Γιατί ναι μεν δεν θέλει να πάρει την ευθύνη για τις ανθρώπινες απώλειες στην νησίδα,  αλλά το πόσες ψυχές έχουν χαθεί στην Μεσόγειο, στο Γιβραλτάρ ή στα σύνορα της Πολωνίας, θα το συζητήσουμε ως «ευρωπαίοι πολίτες»;  Να συζητήσουμε για το πως έχουν χρησιμοποιηθεί βάρβαρα στα χωράφια, στην οικοδομή ή σε ότι δεν θέλουν να εργαστούν οι λεπτεπίλεπτοι - ευρωπαίοι  και ντόπιοι- συμπολίτες μας; Να συζητήσουμε για το τράφικ; Θα τις ανοίξουμε κάποια στιγμή αυτές τις συζητήσεις ή θα συνεχίσουμε να κρύβουμε  - αναποτελεσματικά όμως- το κεφάλι μας στην άμμο;

Ξέρετε κάτι; Είναι αηδιαστικό που το γράφω αλλά ισχύει. Δεν υπάρχει «κατά περίπτωση» ανθρωπισμός και σεβασμός σε πρόσφυγες. Δεν υπάρχουν «κανονικοί» πρόσφυγές πολέμου, κλιματικής αλλαγής ή οικονομικής καταστροφής.  Δεν υπάρχουν δικά μας, ομόδοξα, λευκά παιδία και οι άλλοι.  Αυτά τα αηδιαστικά τα λένε οι συνεχιστές των ακροδεξιών, των ναζί και των φασιστών. 

Δεν τα λένε οι άνθρωποι. Δεν τα λένε οι Χριστιανοί – οι κατά ουσία και όχι κατά επίφαση. Δεν τα λένε ούτε οι Μουσουλμάνοι, ούτε οι Βουδιστές. Δεν τα λένε ούτε δωδεκαθεϊστές. Δεν τα λένε οι άθεοι όπου έχουν αποδεχθεί τον ανθρωπισμό και τον διαφωτισμό.. Δεν τα λένε οι αλληλέγγυοί ή έστω οι  διακατεχόμενοι από φιλανθρωπισμό. Δεν τα λένε οι κουμουνιστές, δεν τα λένε οι φιλελεύθεροι. 

Το έρμο το αίμα είναι κόκκινο. Για όλο το ανθρώπινο είδος.  Τα νομικίστικα τερτίπια ένθεν και ένθεν είναι το κάλυμμα του υπονόμου του ανθρώπινου πολιτισμού. Κρυβόμαστε  - ως άνθρωποι «πολιτισμένοι» -πίσω από το άγος της απώλειας παιδιών, ασθενών και απροστάτευτων. Μιλάνε για γενναιότητα οι θρασύδειλοι ιππότες του καναπέ, οι ανύπαρκτοι φοβικοί καντηλανάφτες της ανοίκειας κανονικότητας. 

Αύριο γιορτάζουμε την κοίμηση της Θεοτόκου, της κατά των Χριστιανισμό υπόδειγμα μάνας. Της γυναίκας που έχασε το παιδί της και τήρηση το θρήνο και την  ταφή. Και την ίδια στιγμή σε αυτή την χώρα του 90% Χριστιανών τι κάνουμε; Κοιτούμε με υποκρισία μια άλλη μάνα στην No man Land και κουνάμε το κεφάλι μας και δικαιολογούμε τι;

11/09/2001: Μια απόπειρα για σύγχρονη PAX ROMANA η το πρελούδιου μιας αναμενόμενης πτώσης;

 Σαν σήμερα δούλευα σε μια εταιρία τηλεπικοινωνία στην μηχανογράφηση το 2001.

Θυμάμαι τις συγκλονιστικές εικόνες, και το πως αντέδρασε ο κόσμος σε μια πρωτοφανή - όχι όμως αδιανόητη- φονική επίθεση.

Θυμάμαι πως κόλλαγε το δίκτυο για να δουν από τις λιγοστές τότε web κάμερες τι συμβαίνει.

Θυμάμαι τις ιστορίες των παγιδευμένων, τις απώλειες.

Θυμάμαι όμως και το εξής:

Ότι πυροδότησε ένα σχεδόν εικοσαετή κύκλο αίματος με χιλιάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους, ανισορροπία σε πολλές χώρες και κάτω από την σημαία της αντιτρομοκρατικής υστερίας - ή μήπως να πω κάτω από την σημαία της ιμπεριαλιστικής παραφροσύνης - πασπαλισμένη με οικονομικά συμφέροντα και με στόχο την δημιουργία ασφαλών ζωνών ή καλύτερα εκμετάλλευσης, καταλήξαμε να έχουμε σήμερα διεθνώς περισσότερα αδιέξοδα, περισσότερα προβλήματα, περισσότερη εξαθλίωση.

Ήταν άραγε αφορμή βασισμένη στην αποτυχία των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, για κάτι που τελικά ονειρευόντουσαν διάφορα οικονομικά λόμπι και "ένδοξοι" υπέρμαχοι μια σύγχρονης PAX ROMANA;

Ήταν λίγοι και οι "σύμμαχοι" που εκούσια ή ακούσια "υπάκουσαν" στην ανάγκη για επιβολή του μόνου (; ) υπέρμαχου προστάτη του Δυτικού κόσμου; ή μήπως ήταν μια καλή πρόφαση για δουλειές;

Ένα είναι το σίγουρο. Το Αφγανιστάν, "σκοτώνει" αυτοκρατορίες, άσχετα με το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο που δείχνει στον πολιτισμό, τον άνθρωπο και την Δημοκρατία.

Θα έχει πολύ ενδιαφέρον ίσως για τους ιστορικούς του μέλλοντος αν αυτή η αναίδεια επιβολής με την αφορμή της σημερινούς επετείου ήταν τελικά το κύκνειο άσμα των ΗΠΑ και οδήγησε τελικά στην άνοδο της Κίνας που ήδη φαίνεται αναπόφευκτη

Κοινωνική πολιτική ή κοινωνική δυστοπιά: Απασχόληση 16 και άνω στον τουρισμό;

Συνήθως δεν εκπλήσσουμε με τους ανθρώπους. Συνήθως. 

Χτες άρχισα να ακούω  για την "Απασχόληση παιδιών σε ξενοδοχειακές μονάδες, μεγαλύτερα από 16 ετών, που διαβούν σε δομές φροντίδας ανηλίκων."  βάσει δελτίου τύπου που εκδόθηκε ύστερα συνάντηση η Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Δόμνα Μιχαηλίδου με τον πρόεδρο του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος, Αλέξανδρο Βασιλικό  με τίτλο "Συνεργασία του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων με το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος για την Κοινωνική Πρόνοια"  (Link στο τέλος)

 Καταρχάς είναι νόμιμο να δουλεύει ένα παιδί από 16 ετών ; Ναι είναι.  Υπάρχει και σχετική νομοθεσία. Είναι εκεί όμως το πρόβλημα; 
(Νόμος 1837 ΦΕΚ Α΄85/23.3.1989, ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 62 ΦΕΚ Α’ 67/26.03.1998, ΝΟΜΟΣ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 3144 ΦΕΚ Α΄111/8.5.2003, ΝΟΜΟΣ ΥΠ΄ ΑΡΙΘ. 3850 ΦΕΚ Α΄84/2.6.2010 – Link στα τέλος)

Με το που το διάβασα, μου βγήκαν ερωτήματα:

*Μπορεί να επιλέξει δουλειά σύμφωνα με ότι θα ήθελα να κάνει και στο μέλλον; Ή τους προετοιμάζουμε για «γκαρσόνια της Ευρώπης» και ίσως χωρίς να τους δίνουμε επιλογές;

* Θα έχει δικαίωμα το παιδί - ανήλικος- να αρνηθεί;  Για όποιο λόγο; Ή θα τους μαζεύουν όλους μαζί ως "εκπαιδευτική/επαγγελματική εκδρομή" για να  δουλεύουν χωρίς δυνατότητα διαφυγής; Ποιος/οι, φορέας/υπεύθυνοι έχουν αρμοδιότητα και ΠΟΙΟΣ τους ελέγχει και με ποιο τρόπο;

* Θα αμείβεται για την ίδια εργασία που θα προσφέρει με ένα ενήλικο αντίστοιχα; Ασφαλιστικά δικαιώματα και συνταξιοδοτικά; Ή θα είναι κάτι σαν τα stage κοινώς πάρε "κάτι" για τον κόπο σου και δούλευε σαν σκλάβος; 

* Θα έχει προστασία από κακοποίηση και πάσης φύσεως εκμετάλλευση  και θα προστατεύεται από ένα γερό και χωρίς παράθυρα νομικό πλαίσιο μιας και στην ουσία μπορεί να μην έχει καν οικογένεια; Που θα μπορεί να απευθυνθεί και να βρει υποστήριξη πραγματική ένα παιδί κατά ουσία   ; 

* Θα μπορεί να αλλάξει επαγγελματική καριέρα ή θα περιοριστεί από μαθήματα, πιθανή εξέλιξη, στην γνώση και θα είναι ένας "φτηνός" εργάτης; ή μήπως θα εντάσσεται σε ένα σύστημα που θα τον περιθωριοποιεί περαιτέρω με συγκεκριμένα ταξικά χαρακτηριστικά; Πιο το μέλλον του; μήπως τελικά ο "υδραυλικός από το Περιστέρι" είναι το όραμα αυτών που ορισμένοι εξ αυτών, ούτε καν στην βάσανο των πανελληνίων εξετάσεων δεν εκθέτουν τα παιδιά τους; 

* Με τις θέσεις ενηλίκων που θα καταλαμβάνει ο ανήλικος τι θα γίνει; Θα τους στείλουν άνετα στην ανεργία γιατί "μεγάλωσαν και κοστίζουν"; Αυτή την στιγμή σημειώστε ότι υπάρχει μειωμένη προσφορά για δουλειά σε ξενοδοχεία. Βάλτε και το κόστος της επιδημίας. Βάλτε και τους κινδύνους από τους τουρίστες. 

Κάτι μου λέει ότι αφενός οι ξενοδόχοι θέλουν φτηνό (ή δυνατόν και τσάμπα) και ελεγχόμενο προσωπικό  και αφετέρου η κυβέρνηση αυτή θέλει να βάλει μπροστά μια λογική κοντά σε αυτό που ήταν τα φτωχοκομεία ή όπως επικράτησε ως WorkHouses με το νόμο  Poor Law Amendment Act of 1834 της βικτωριανής περιόδου στην τότε  κραταιά Αγγλία; (** Link στο τέλος)

Τώρα  προσέξτε δε και τις επόμενες δυο παραγράφους μετά την αναφορά για  τους ανήλικους 

- Απασχόληση ατόμων με αναπηρία σε ξενοδοχειακές μονάδες, με κάλυψη του κόστους εργασίας τους από τρέχοντα προγράμματα του ΟΑΕΔ (για τους ανήλικους κουβέντα για το πως θα καλύπτεται και το εργασιακό κόστος και πως θα  πληρώνονται)

 - Κάλυψη υλικών αναγκών των πιο ευάλωτων αλλά και των δομών φροντίδας και φιλοξενίας.( δεν θα αφήσουμε να πεθάνουν αλλά η λογική εδώ είναι "πάρτε το πρόβλημα από μπροστά από τα μάτια μας..")

Το εργασιακό περιβάλλον του τουρισμού είναι βαρύ, απαιτητικό και δύσκολο. Κακοπληρωμένο -πλην εξαιρέσεων- χωρίς στην ουσία να υπάρχει συνδικαλιστικό κίνημα - η συμμετοχή συνεπάγεται με απόλυση- για να μην κοροϊδευόμαστε,  και επιπλέον  η συγκεκριμένα αγορά εργασίας για πολλούς λόγους έχει και ένα είδος επικινδυνότητας. 

Από εκεί και πέρα  τα παιδιά αυτά, μάλλον θα κάνουν τις βαριές δουλειές του ξενοδοχείου πχ καθάρισμα, συγύρισμα κλπ και θα καλύψουν με υπηρεσίες χαμηλής ποιότητας (είναι ανειδίκευτοι...).  

Σημειώστε ότι στην χώρας μας δρουν "δομές για ανήλικους" με έδρα το εξωτερικό χωρίς να υπάρχει σαφές πλαίσιο και οι ελεγκτικές αρχές εδώ, έχουν να δείξουν αδράνεια σε θέματα εποπτείας και ελέγχου. (***Link στο τέλος). 

Επομένως για να το πω απλά θα πρέπει να αναρωτηθούμε σε δυο άξονες: 

Α) Τι παρόν και μέλλον προσφέρουμε ως κοινωνία σε αυτά τα παιδιά;Μήπως περιθώριο; 

Β) Είναι άραγε τελικά στοιχείο πολιτισμό και κοινωνικής εξέλιξης αυτού του είδους θέσμιση ή μήπως τελικά πάμε προς τα πίσω δηλαδή τον μεσαίωνα; Και τελικά τι διδάσκουμε και στα παιδιά μας με αυτή την πράξη; Ότι είναι αναλώσιμα; 

Σύνδεσμοι

Νομοθεσία

- https://www.kodiko.gr/nomothesia/document/259525

- https://www.kodiko.gr/nomothesia/document/408995

- https://www.kodiko.gr/nomothesia/document/173831

- https://www.kodiko.gr/nomothesia/document/54657

* Δελτία Τύπου

https://ypergasias.gov.gr/synergasia-tou-ypourgeiou-ergasias-kai-koinonikon-ypotheseon-me-to-xenodocheiako-epimelitirio-ellados-gia-tin-koinoniki-pronoia/

https://ypergasias.gov.gr/o-syriza-perna-se-anotato-epipedo-fake-news-ischyrizomenos-oti-dithen-i-kyvernisi-proothei-tin-paidiki-ergasia-kai-malista-eis-varos-tis-ekpaidefsis-ton-anilikon-paidion/

** Ιστορία Βικτωριανής περιόδου

https://www.bl.uk/victorian-britain/articles/the-working-classes-and-the-poor

https://provocateur.gr/archive/1053/o-19os-aiwnas-den-perase-pote

*** Άρθρα για τις δομές- αναμορφωτήρια 

https://www.kavalanews.gr/20760-reportaz-germanikis-tileorasis-gkriza-anamorfotiria-anilikoys-germanoys-thaso-alles-periohes

https://www.efsyn.gr/themata/thema-tis-efsyn/303833_gkriza-anamorfotiria-gia-anilikoys-germanoys-se-apomonomena-horia

Φιάσκο.

Ναι η υπόθεση με τον «γνωστό» επώνυμο είναι ένα απίστευτο φιάσκο, κτισμένο στην υποκρισία, θεσμική αποτυχία, και τον ευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Πρώτον, από την στιγμή που υπάρχουν καταγγελίες σε ΜΜΕ ή και άμεσα στην αστυνομία, ο εισαγγελέας θα έπρεπε να έχει αναθέσει σε ανακριτή την υπόθεση και η αστυνομία να έχει κάνει φύλλο φτερό, σπίτι, χώρο εργασίας και να έχει αρχίσει να συγκεντρώνει μαρτυρίες και υλικό. Έχει ήδη καθυστερήσει πολύ και πάμε για το πρώτο επικό φιάσκο.

Δεύτερον, ο/η πολίτικός/η προϊστάμενος/η, που τον επέλεξε, χωρίς διαδικασίες ΑΣΕΠ, χωρίς διαγωνισμό, χωρίς διαδικασίες, είχε την ευθύνη να τον θέσει σε διαθεσιμότητα επιτόπου ή να τον απολύσει και ταυτόχρονα αν οι δικαστικές και αστυνομικές αρχές δεν είχαν άμεσα κινητοποιηθεί θα έπρεπε η ίδια αυθημερόν να έχει κινήσει την διαδικασία διοικητικά. Τώρα μετά από είκοσι (20) μέρες τι ακριβώς κάνει; Την σαστισμένη; Το θύμα; Επικό πολιτικό και θεσμικό φιάσκο.

Τρίτον, όσοι ξέρανε ότι ο συγκεκριμένος έχει κακοποιήσει παιδιά ή έστω και ως υπόνοια – που από ότι φαίνεται ξέρανε από την απομάκρυνση από τον χώρο εκπαίδευσης- όσοι ανάθεσαν χωρίς ενδελεχή έλεγχο παιδιά χωρίς επίβλεψη, να «εκπαιδεύονται» ή να τα πηγαίνουν σπίτι, είναι από ηθικά συνένοχοι, υποκριτές και πρέπει να αντιμετωπισθούν για ποινικά τουλάχιστον με την κατηγόρια της έκθεση ανήλικων σε κίνδυνο. Και αυτό ναι περιλαμβάνει και γνωστή ΜΚΟ, και πολιτικά πρόσωπα και όποιον είχε εικόνα και «ήξερε» και δεν μιλούσε. Είναι το τρίτο ΦΙΑΣΚΟ ακόμα χειρότερο από τα προηγούμενα δυο.

Τέταρτο, η δικαιοσύνη ΔΕΝ αποδίδεται ούτε στα ΜΜΕ, ούτε στα κοινωνικά δίκτυα, ούτε μπορεί να λειτουργεί με όρους κομματικούς ή «ιδεολογικούς». Η απόδοση ευθυνών σε πολίτη δεν μπορεί να παραβιάζει για κανένα λόγο και για κανένα πρόσωπο, τις αρχές της, όπως το τεκμήριο της αθωότητας, της ισονομίας και της ισοτιμίας απέναντι στον νόμο και κυρίως δεν επιτρέπεται να ασκείται με την λογική του κανιβαλισμού. Για να γίνουν όμως τα προηγούμενα, θα έπρεπε οι δικαστικές αρχές να έχουν κινητοποιηθεί από την πρώτη στιγμή, ώστε να λειτουργήσει ο τυπικός κοινωνικός έλεγχος – το γραπτό δίκαιο δηλαδή- και να μην έχει ενεργοποιηθεί πρώτα ο άτυπος κοινωνικός έλεγχος. Εδώ είναι το τέταρτο κεφαλαιώδες φιάσκο, πέρα από τα όρια του απαράδεκτου που θέτει εκ νέου το ζήτημα ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης.

Τελειώνοντας θα πω ακόμα τρία πράγματα που δεν αρέσουν στην λογική πολλών. Αλλά ξέρετε κάτι; πολλά πράγματα αν θέλουμε να συζητήσουμε σοβαρά για ένα άλλο αύριο, είτε μέσω κοινωνικών-πολιτικών διεργασιών, είτε μέσω επαναστατικών και εξεργεσιακών, χρειάζονται δομή σκέψης και δομή λειτουργίας.

Επομένως:

- Κανένας/καμία, για τον/την όποιο/α δεν έχει ολοκληρωθεί η δικαστική διαδικασία δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί επώνυμα. Το τεκμήριο της αθωότητας, είναι βασική αρχή του δικαίου. Είτε μιλάμε για επώνυμο, είτε όχι και ισχύει για όλους ανεξαιρέτως.

- Η πολιτική του «ναι αλλά οι άλλοι, οι προηγούμενοι κλπ» έκανα και ήξεραν, είναι απόπειρα ρητορικής πλάνης, μεταφοράς ευθύνης και γενίκευσης με στόχο κουκουλώματος.

- Η ρητορική του «δεν ήξερα» δεν ισχύει σε πολιτικές ευθύνες. Μια κύβερνηση – και ισχύει για όλες- έχει υποτίθεται διαφανής διαδικασίες, είτε προσλαμβάνει διοικητή νοσοκομείου, είτε διευθυντή Εθνικού Θεάτρου, οι όποιες πρέπει να βασίζονται το λιγότερο σε ΑΣΕΠ. Διαφορετικά έχει ο/ πολιτικός/η προϊστάμενο/η την πλήρη ευθύνη με ότι συνεπάγεται.

ΥΓ: Παντελώς αδιάφορο αν η κυβέρνηση είναι το Χ ή το Ψ κόμμα. Άλλη μια φορά, θεσμικό αδιέξοδο από λογικές ολιγαρχικές με την ανοχή των ψηφοφόρων.

Υπάρχει ζωή μέσα στην πολιτική έρημο του σήμερα;

Η ιστορία δεν είναι κυκλικό φαινόμενο. Αντίθετα αποτελείται από πολλά σταυροδρόμια, εναλλαγές, πρόοδο αλλά και οπισθοδρόμηση. 

Δεν ακολουθεί με δυο λόγια μοτίβα.

Αυτό δεν συνεπάγεται ότι είναι λάθος ή άχρηστο να μαθαίνουμε ιστορία. Αντιθέτως, η γνώση της είναι το κλειδί για το παρόν και το μέλλον.

Μέσω αυτής, ανοίγουν μονοπάτια που διδάσκουν, όχι έτοιμες λύσεις ή μεθόδους επεξεργασίας και λύσεις προβλημάτων, αλλά κυρίως από τις αποτυχίες και τις ήττες,  μαθαίνουμε.

Σήμερα είμαστε εντός μια πολιτικής ερήμου. Τα χαρακτηριστικά της, αγγίζουν το δημόσιο βίο, τον πολιτικό διάλογο, τις καθημερινές συζητήσεις και σκιαγραφούν ένα πνιγηρό και άκρως τοξικό παρακμιακό περιβάλλον.

Εφήμερες ειδήσεις, ψεύτικες, ανυπαρξία τεκμηρίωσης, καλλιέργεια εκφυλισμένων ενστίκτων, προπαγάνδα, χαμηλού επιπέδου έως και ανύπαρκτης ουσίας θεμάτων, εκατέρωθεν δολοφονίες χαρακτήρα, ανταλλαγές ατάκας και υποβάθμιση του αξιακού πλαισίου της δημοκρατίας, καθορίζουν ένα έρημο και νεκρό πολιτικά κόσμο. Μια δυστοπική έρημο, απότοκο του θεσμικού και κοινωνικού αδιεξόδου.

Στην ουσία, η πολιτική ζωή της χώρας έχει εισέλθει απότομα, κάτω από την καθοδήγηση ενός κυρίαρχου αφηγήματος, σε ένα φαύλο κύκλο συντηρητισμού, ψευδό απολιτίκ λογικής, δήθεν πατριωτικού ιδεώδες, δήθεν ηθικού, ενώ επικαλύπτεται από το πνιγηρό στρώμα μιας άνωθεν επιβαλλόμενης "κανονικότητας".

Ίσως,  η καλύτερη περιγραφή θα ήταν ένας χώρος που από την μια πλευρά του έχει ένα σκοτεινό, νοσηρό βάλτο και από την άλλη μια αποξηραμένη και αποστειρωμένη έρημο. Για να συμπληρωθεί η εικόνα, ας προσθέσουμε και την δυσωδία  που παράγεται από ένα θλιβερό πολιτιστικό κουφάρι, αποτέλεσμα της ανατροφοδότησης μεταξύ του βάλτου και της ερήμου.

Σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα, είναι εδώ και πολύ καιρό βυθισμένη η χώρα, αλλά και διεθνώς. Ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα απομειώνονται, η ιδεολογία θεωρείται σχεδόν αμαρτία, η διαφορετικότητα έγκλημα, ενώ η καινοτομία, η ριζοσπαστικοποίηση και οι  προοδευτικές προθέσεις και θέσεις σχεδόν εγκλήματα.

Το ενθαρρυντικό, είναι ότι υπάρχουν φωνές, άνθρωποι και συλλογικότητες που αντιστέκονται σθεναρά. Παρόλο που είναι λίγοι, και δεν έχουν βρει ακόμα κοινό βηματισμό, ενσαρκώνουν την ελπίδα.

Η αδυσώπητη οικονομική κρίση έχει γονατίσει τις αντιστάσεις πολλών. Ιστορικά αυτό γίνεται κάθε φορά που υπάρχουν κρίσεις στην ανθρώπινη ιστορία, και όταν είναι τόσο παρατεταμένη χρονικά.

Η απαξίωση κοινωνικών προτύπων και αξίων χωρίς στάδιο μετάβασης σε κάτι νέο, οδήγησε σε  πολιτική  και κοινωνική καταστροφή,  γιατί η οικονομική κρίση ήταν αποτέλεσμα μιας ανοχύρωτης χώρας απέναντι στην αποτυχία του παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.

Η αλληλουχία των γεγονότων, δυνητικά, θα μπορούσε να αναστραφεί αν είχαν επιλεχθεί άλλα μονοπάτια. Αλλά το κυρίαρχο αφήγημα, σκέπασε κάθε άλλη πρόταση, με το πρόταγμα ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή (TINA).

Ας αναλογιστούμε λίγο ιστορικά. Πάντα μια καθεστηκυία τάξη, ένα σύστημα εξουσίας επιχειρεί να κρατήσει τα προνόμια του, και προσπαθεί να καθοδηγήσει την κοινωνία σε ένα αυστηρά ελεγχόμενο περιβάλλον.

Καταστολή, κανονικοποίηση, "εξορθολογισμός", δημιουργία εχθρών (που όμως είναι στην πράξη αδύναμοι και ανίσχυροι), υπόσχεση "ασφάλειας" υπό τον έλεγχο ενός αστυνομοκρατούμενου συστήματος, αποσκοπεί στην δημιουργία ενός ελεγχόμενου συστήματος.

Αυτό όμως που γίνεται, έχει οδηγήσει στο παρελθόν σε συγκρούσεις που οδήγησαν σε κατάρρευση και σε αλλαγή.

Οι άνθρωποι και οι συλλογικότητες που έχουν αντισταθεί, έχουν το καθήκον να μην σταματήσουν.

Χρειάζεται με συνέπεια και δουλειά με τον κόσμο, να εκπληρώσουν το καθήκον τους απέναντι στον εαυτό τους και την κοινωνία, ώστε να βοηθήσουν στην δημιουργία πολιτικών υποκειμένων για την επερχόμενη μετάβαση, είτε συμβεί άμεσα είτε στο μέλλον.

Ένας πρόεδρος, δυο πρωθυπουργοί και παραχωρήσεις

Είναι εκπληκτικό το πως καθορίζονται, η επιτυχία και η ανάπτυξη, στο πλαίσιο των προσφάτως υπογεγραμμένων μνημονίων συνεργασίας, μεταξύ Ελλάδας και Κίνας. Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, ώστε να δούμε τι πραγματικά έχει υπογραφεί και σε τι έχει ανοίξει ο «δρόμος».

Καταρχάς καμία διακρατική συμφωνία δεν υπογράφεται «ξαφνικά». Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, ότι σημαντικό τμήμα ή και οι βάσεις έχουν τεθεί πολύ νωρίτερα, μάλλον – και αυτό προκύπτει από το πότε ξεκίνησαν κάποιες κινέζικες εταιρίες να ισχυροποιούνται στην χώρα- το 2017.

Αλλά ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά τι έχουν περιλάβει στην συμφωνία,  όπως και τι σκοπεύουν να συμπεριλάβουν, όπως έχουν εμφανισθεί σε διάφορα δημοσιεύματα.

1. Εξαγορά και επέκταση του λιμένα του Πειραιά
2. Αιολικά έργα στη Θράκη, στη Μάνη, στο Τρίκορφο και στην Κρήτη
3. Επενδύσεις της Κρατικής Εταιρείας Δικτύου Ενέργειας της Κίνας στο μετοχικό κεφάλαιο και σε λοιπά έργα διασύνδεσης δικτύου
4. Επέκταση του εργοστασίου βωξίτη NFC
5. Ηλιοθερμικό έργο M.I.N.O.S.
6. Έργο αποτέφρωσης απορριμμάτων στη Ρόδο

Και τι επιδιώκουν να συμπεριλάβουν:

1. ΕΛΠΕ - Ελληνικά Πετρέλαια ΕΛΠΕ+0,83% Α.Ε. (πώληση μετοχών).
2. ΔΕΠΑ - Δημόσια Επιχείρηση Αερίου Ελλάδας Α.Ε. (πώληση μετοχών).
3. Εταιρεία ειδικού σκοπού για την ηλεκτρική διασύνδεση Αττικής - Κρήτης «Ariadne Interconnector» (πώληση μετοχών).
4. Περαιτέρω Ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ (ITPO) Ανεξάρτητου Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας, όπου η κινεζική Κρατική Εταιρεία Δικτύου Ενέργειας έχει δικαίωμα «προαίρεσης».
5. Ανάπτυξη αιολικών πάρκων στην Κρήτη.
6. Ανάπτυξη αιολικών πάρκων σε ακατοίκητα νησιά του συμπλέγματος των Δωδεκανήσων και των Κυκλάδων στο Αιγαίο Πέλαγος.
7. Έργο Διαχείρισης απορριμμάτων στην Αχαΐα - Πελοπόννησο.
8. Έργο Διαχείρισης απορριμμάτων στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας.

Είναι επιτυχία αυτές οι συμφωνίες; Ή μήπως υπάρχει σοβαρός αντίλογος για το κατά πόσο είναι ένα βήμα σε ένα μάλλον δυστοπικό μέλλον;

Ας δούμε μια άλλη προσέγγιση:

· Αιολικά πάρκα: Τα αιολικά πάρκα που περιγράφονται εδώ είναι Β.Α.Π.Ε (Βιομηχανικές Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας). Οι κατασκευές αυτές, είναι καθαρά βιομηχανικές, και δεν είναι φιλικές με το περιβάλλον. Οι εγκαταστάσεις αυτές αποτελούνται από πολύ μπετό, μέταλλο, πλαστικό και άλλα υλικά, αποτέλεσμα βιομηχανίας, και μετασχηματίζουν το περιβάλλον που εγκαθίσταται από φυσικό σε τεχνητό, δημιουργώντας προβλήματα στην πανίδα και την χλωρίδα.Πέρα από αυτό, η παραγωγή ενέργειας υπολογίζεται στην ονομαστική και όχι στην πραγματική τους παραγωγική ικανότητα. Επομένως, η οικονομική απόσβεση της επένδυσης, θα ήταν αδύνατη, αν δεν στηριζόταν σε ειδικά τιμολόγια. Το κύριο όμως όφελος, των εταιριών είναι διπλό, αφενός αποκτούν έλεγχο στην γη που εγκαθιστούν και αφετέρου ελέγχουν την παραγωγή ενέργειας. Στην περίπτωση μας θα ελέγχονται από το κινέζικο κράτος, καθώς οι κινέζικες εταιρίες, στην ουσία είναι ελεγχόμενες από αυτό. Κάτι ακόμα οι τοπικές κοινωνίες αγνοούνται επιδεικτικά, και χωρίς οφέλη για αυτές, καθώς ούτε θέσεις εργασίας δημιουργούνται, ούτε υπάρχει κύκλος εργασιών πέρα από τις εγκαταστάσεις.

· Συμμετοχή σε έργα υποδομής, ανάπτυξης δικτύου και περαιτέρω  ΑΔΜΗΕ (ITPO). Στην ουσία σταδιακά περνά όχι απλά κάτω από τον έλεγχο «κάποιας» ιδιωτικής εταιρίας αλλά όπως και στα αιολικά, έμμεσα στον έλεγχο του κινέζικού κράτους. Δεν θα ελέγχουμε το δίκτυο ενέργειας της χώρας.

· Ακόμα χειρότερο είναι η συμμετοχή σε μετοχές ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ. Δηλαδή, χρηματιστηριακό παιχνίδι, και ανεξέλεγκτη ιδιωτικοποίηση. Εκτός αυτού, είναι αντιφατικό, από την μια να συζητάμε για απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα και αντιθέτως να ενισχυόταν κεφαλαιακά αυτές οι εταιρίες.

· Η διαχείριση απορριμμάτων και η καύση (εντελώς αντι- οικολογική πρακτική) τους, είναι επίσης αποποίηση του ρόλου του κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης προς όφελος των ιδιωτών. Αντί διαλογής, κομποστοποίησης και ανακύκλωσης, η καύση θα οδηγήσει σε επιβάρυνση με ρύπους του θερμοκήπιού.

· Η οριστική παράδοση του Λιμένος Πειραιώς, σε ιδιωτικές εταιρίες που στρατηγικά σημαίνει το τέλος κάθε ελέγχου από την χώρα του σημαντικότερου λιμανιού της.

Επιγραμματικά για να συνοψίσουμε:

I. Παραδίδεται ολοκληρωτικά, η παραγωγή και διαχείρισης ενέργειας σε «ιδιωτικές» κινέζικες εταιρίες σε συνεργασία με ντόπιες.

II. Δεν λαμβάνεται υπόψη καθόλου οι τοπικές κοινωνίες, ούτε το περιβάλλον, ενώ αγνοούνται πως επηρεάζονται άλλες δραστηριότητες όπως πχ τουρισμός, η αγροτική παραγωγή κλπ

III. Δεν εντάσσεται η εγκατάσταση των ΒΑΠΕ στην λογική της αλλαγής από πολίτη-καταναλωτή σε πολίτη χρήστη πόρων. Με δυο λόγια, αντί να συζητάμε για ορθολογισμό στην χρήση ενέργειας αντιθέτως συνεχίζουμε την καταστροφική κατάχρηση.

IV. Και τέλος, παρόλο που η κλιματική αλλαγή, χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την συνέχιση καταπιλιστικών πρακτικών που μας έφεραν έως εδώ.

Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση θεωρεί ότι έχει πετύχει. Αντιθέτως, όμως οι πρακτικές αυτές οδηγούν όχι στην ανάπτυξη, αλλά σε επιπλέον εξαρτήσεις που με την σειρά τους παγιδεύουν την κοινωνία και τις υποδομές της χώρας, στις διαθέσεις τρίτων με αμφίβολα αποτελέσματα.

Σχετικά άρθρα

https://www.naftemporiki.gr/finance/story/1532082/prosklitirio-stin-kina-gia-eisodo-se-14-ellinikes-epixeiriseis

https://www.parakritika.gr/se-tria-1-megala-projects-aiolikon-toy-omiloy-kopeloyzoy-mpainoyn-oi-kinezoi-tis-china-energy-ti-provlepei-i-chthesini-symfonia-gia-ta-erga-se-thraki-mani-trikorfo-kriti/

https://www.newmoney.gr/roh/palmos-oikonomias/oikonomia/erga-ke-i-apokratikopiisis-sin-ellada-dierevna-i-kina/

https://www.agriniosite.gr/kinezoi-analamvanoyn-aiolika-erga-amp-diacheirisis-aporrimmaton-sti-dytiki-ellada/

Ελληνικός εικονικός κόσμος: Γιατί ένας “αφελής” δεν μπορεί να καταλάβει πολιτικές απάτες και διπλωματικά εγκλήματα.

Μια συνηθισμένη τακτική ενός αδύνατου, είναι να ορίζει ένα ισχυρό ως “φίλο” του. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να νιώσει ότι  “υπάρχει”, ότι είναι “ασφαλής”, ότι δεν είναι  “μόνος”.  Κάπως έτσι, στην Ελλάδα έχουμε διάφορους που πιστεύουν ότι έχουν “μόνιμες συμμαχίες”, “φίλους”, “στρατηγικούς εταίρους”, “αλληλέγγυα κράτη” και πολλά και άλλα ευφάνταστα  και αόρατα που δεν αντέχουν μεν, σε συζήτηση με επιχειρήματα, αλλά επικρατούν γιατί τα πάντα είναι σχετικά...


Στον μαγικό αυτό κόσμο, θεολογικού και θεοκρατικού τύπου προσεγγίσεις έχουν μετατρέψει την πραγματικότητα, σε ένα ρομαντικό περίπατο, όπου μυστηριωδώς  το  “καλό “ νικάει  πάντα το “κακό”, και ως εκ θαύματος είμαστε, είτε οι μεγάλες “αναγκαίες” θυσίες εντός μια διαστρεβλωμένης εκδοχής της Ιφιγένειας εν Αυλίδα , είτε οι μοιραίοι - σχεδόν από μηχανή θεοί- που η συμμετοχή μας ή όχι, στο όποιο γεωπολιτικό ή διεθνές παιχνίδι, καθόρισε ή καθορίζει την έκβαση.


Κατά αναλογία με  αντίστοιχες προσεγγίσεις, διάφοροι δαίμονες- όχι καινά δαιμόνια με την Σωκρατική μαιευτική και επαγωγική  αντίληψη - αλλά  έχοντας ως μεθοδολογικά κριτήρια  καθαρά ιουδαιοχριστιανικά, έχουν προσδιορίσει τους επί γης υπηρέτες του σκότους και του φαύλου χρήματος που έχουν ως σκοπό την εξαΰλωση του φυσικού και πνευματικού κόσμου των Ελλήνων.


Στην τελευταία περίπτωση, μεταφυσικού τύπου θεωρήσεις, ματαιώνουν τα ανόσια και βδελυρά σχέδια τους την τελευταία στιγμή, γιατί  παρέμβαση Θεού, Σωτήρος Ηγέτη- Ηγεμόνα, “ φίλου”, “θείας δικαιοσύνης”  ή ότι άλλης μορφής εξωπραγματικής παρέμβασης, αποτρέπει την καταστροφή.


Ταυτόχρονα μέσω αυτής της “σωτηρίας λύσης του δράματος”, δικαιολογείται γιατί οι “φίλοι” μας δεν δύναται να ζήσουν άνευ του “¨αλατιού της γης” που στην περίπτωση της δική μας , εστιάζεται σε 132χιλ τχ , και περίπου 9 εκατομμύρια ψυχές, - υποτίθεται-  ένδοξων συνεχιστών, ενός αρχαίου παρελθόντος που βασίζονταν κατά κύριο λόγο, στον ορθό λόγο, την ισηγορία, την δημοκρατία,την κοινωνική εμβάθυνση και παιδεία μέσω του δράματος και της κωμωδίας, εν αντίθεση της ρητορικής πλάνης, του ανορθολογισμού, της ανελευθερίας του λόγου και κυρίως της διδαχής θρησκευτικών και θρησκειολογικών παραγγελμάτων,  εγκαθίδρυμένων “ορθών” ηθικών κανόνων.


Ντόπιοι και όχι μόνο πολιτικοί δημαγωγοί και ειδικού βάρους πρόσωπα, ενισχύουν εντέχνως,  την πρωτύτερη περιγραφή, δημιουργώντας, το κατάλληλο υπόβαθρο που επιτρέπει την αναπαραγωγή των φαινόμενων.


Έτσι έχουν επιτευχθεί να συντηρούνται  και να ενισχύονται λογικές όπως:


1. Τον θέλουν  τον Ν πολιτικό, τα συμφέροντα του Χ ή Ψ κράτους ή της Α ή Β εταιρίας , ή της όποιας διεθνής συμμαχίας   και άρα θα κερδίσει της εκλογές. Δηλαδή, αν τις κερδίσει είναι δικός τους, αν της χάσει δεν είναι αρκετά δικός τους, και στην λογική ερώτηση: “οι ψηφοφόροι παίζουν  κάποιο ρόλο;”  Είτε δεν υπάρχει απάντηση, είτε η απάντηση ταιριάζει με την λογική που περιγράφουμε.  Επομένως κανείς δεν έχει ευθύνη, αλλά κάποιοι “άλλοι”.


2. Αναπαράγεται συνεχώς η ψευδαίσθηση ότι όλος ο κόσμος ασχολείται μαζί μας, για όλους τους λόγους που έχουν αναφερθεί. Το ότι είμαστε  9 εκατομμύρια σε περίπου 8 δις πληθυσμό στον πλανήτη, μάλλον δεν γίνεται αντιληπτό. Εδώ η ψευδαίσθηση είναι ότι ο υπόλοιπος πλανήτης πρέπει να συντάσσεται μαζί μας...


3. Η εξάρτηση από εκτός Ελλάδος παράγοντες δεν οδηγεί σε εθνική  κυριαρχία ή ανεξαρτησία αλλά πρακτικά ευθύνεται για την κατάσταση σήμερα. Και πάλι όμως η συζήτηση περιστρέφεται σε “φίλους” όταν στην διεθνή διπλωματική σκηνή, εδώ και δεκαετίες, τα πάντα είναι προσωρινά και ισχύουν ανάλογα των όποιων κοινών συμφερόντων και δυναμικών.  Μετά την λήξη, η κατάσταση μεταβάλλεται ραγδαία και απρόβλεπτα. Έννοιες όπως “παραδοσιακοί φίλοι /σύμμαχοι  κλπ” είναι κενού νοήματος εκφράσεις και κοινοτοπίες, με στόχο την διατήρηση ψευδαισθήσεων.


4. Το ηθικό πλεονέκτημα είναι το επόμενο που πλειοδοτείται και διαδίδεται, εμβαπτισμένο με πουριτανικές προφάσεις και κατάλληλα εμπλουτισμένο με  φαρισαϊσμό, λαϊκισμό, υποκρισία, ψεύδη και απύθμενο συντηρητισμό. Γιατί; Γιατί δεν αρκεί μόνο η υλική κυριαρχία αλλά στο αφήγημα πρέπει να υπάρχει και ηθικό υπόβαθρό που να αγιάζει και πράξεις και να αγιοποίει τους συντελεστές. 


Για να συνοψίσουμε, έμμεσα ή άμεσα, περιγράφεται η δομή της κύριας λογικής για να ελεγχθούν και να κατασταλούν πληροφορίες και αντιδράσεις. Χρησιμοποιούν σε μεγάλη κλίμακα, επικοινωνιακό θόρυβο, θεωρίες συνωμοσίες, μυθεύματα καταλληλότερου προσώπου.


Στην ουσία; Κανείς δεν ενδιαφέρεται από τους εμπλεκόμενους για την κάλυψη συλλογικών αναγκών, και το μόνο που πραγματικά εξηπυρετούσαν και εξυπηρετούν είναι καθαρά τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Εκλογές 2019: Μια περίεργη κατάσταση.

Φέτος θα έχουμε πολλαπλές εκλογικές διαδικασίες - αναμετρήσεις. Άσχετα με το τι θα ψηφίσει ο καθένας - αν επιλέξει κάποιος/α να ψηφίσει ή όχι- φαίνεται ότι θα έχουμε μια σειρά από αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, αποτέλεσμα μιας ιδιάζουσας δυναμικής.

Στις δημοτικές εκλογές εκτός από τις περιπτώσεις που θα υπάρχει καθαρή νίκη από την πρώτη Κυριακή, για να λειτουργήσουν οι δήμοι, θα πρέπει να διαμορφωθούν μια σειρά από ισορροπίες και συσχετισμοί, ένα είδος "συναλλαγής" μεταξύ παρατάξεων. Επομένως δεν θα πρέπει να θεωρηθεί απίθανο να αποτυπωθούν σχέσεις μεταξύ διαφορετικών σχημάτων που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ακόμα και ασυμβίβαστες. Κάτι παρόμοιο θα συμβεί και στις περιφέρειες. 

Επομένως, παρόλο τον εμφανή ανταγωνισμό των διαφορών εκλογικών σχημάτων, την ρητορεία, τις διαφορές ακόμα και την εμφανή έντονη αντιπαράθεση, σταδιακά, αθόρυβα, έχουν αρχίσει να σχηματίζονται σχέσεις που  προετοιμάζουν συνεργασίες. Άλλοτε πιο φανερά, άλλοτε λιγότερο, οι συνεργασίες αυτές έχουν αρχίσει να αποκτούν σάρκα και οστά. Ένα πρώτο βήμα, είναι η εναλλακτική πρόταση, υποψηφίου αιρετού, όταν προσεγγίζουν πολίτη, στις περιπτώσεις που ο τελευταίος δεν επιθυμεί να ψηφίσει αυτόν που αρχικά τον προσέγγισε.

Τώρα, το αν θα λειτουργήσει υπέρ των πολιτών ή όχι, μετεκλογικά, αυτού τους είδους το αλισβερίσι και οι συνεργασίες που θα προκύψουν, αυτό είναι ένα ερώτημα που μόνο μέσω της πραγματικότητας θα απαντηθεί. Το σίγουρο

Αν τώρα πάμε να δούμε το πως διαμορφώνεται το σκηνικό των ευρωεκλογών, τα πράγματα γίνονται κάπως πιο ενδιαφέροντα. Εδώ οι ισορροπίες και οι συσχετισμοί έχουν νόημα σε επίπεδο ευρύτερων και πολυεθνικών "ομπρελών". Οι παράγοντες πέρα του ιδεολογικού ή κοινών στόχων που επηρεάζουν τις εξελίξεις έχουν να κάνουν περισσότερο με την δομή, όχι μόνο την ιδεολογική, αλλά και με προσδοκίες εξουσίας.
\
Για όσο υπάρχει η Ε.Ε. αυτές οι προσδοκίες διαμορφώνουν συμμαχίες, λόμπι. κυρίαρχες αντιλήψεις. Αυτή την στιγμή η κύρια πηγή δύναμης είναι στις Βρυξέλλες και όχι στις εθνικές πρωτεύουσες. Εκεί διαμορφώνονται πολιτικές υπό το βάρος, όμως, οικονομικών συμφερόντων. Χρειάζονται φωνές που να αντιστέκονται σε αυτή την πορεία, έστω και σε αυτόν τον οργανισμό που η πολιτική διαμόρφωση γίνεται αρκετές φορές - αν όχι όλες- μακριά από τις πραγματικές επιλογές των πολιτών.

Κάποιοι υποθέτουν ότι αν δεν ψηφίσουν διαμορφώνεται πολιτικό ή κοινωνικό συμβόλαιο που θα ανατρέψει την κατάσταση. Στην ουσία αυτό που συμβαίνει, πρακτικά, είναι ότι αποκτούν περισσότερη δύναμη, οι ψήφοι αυτών που ψηφίζουν. Σκεφτείτε, ότι έχουν να ψηφίσουν τρεις, οι δυο δεν ψηφίζουν. Σε αυτή την περίπτωση ο ένας, αποφασίζει για τους άλλους δυο, τελικά η ψήφος αυτή γίνεται ίση με  τρεις. Ο ένας, κάνει διαφανή την απόφασή του και στην ουσία, ελέγχει τους άλλους.

Αυτό που περιγράφεται, είναι πιο εμφανές στις εθνικές εκλογές. Για κάποιες πολιτικές ομάδες, με συγκεκριμένες ιδεολογικές αρχές και υπόβαθρο, το να μην ψηφίσουν εντάσσεται στο πολιτικό τους πλαίσιο. πχ ο χώρος της αναρχίας. Είναι συνεπής με ότι πιστεύουν. Κάποιοι πολιτικοί χώροι, επίσης έχουν συγκεκριμένο ιδεολογικό υπόβαθρο που επίσης δεν συμμετέχουν στις διαδικασίες της αστικής κοινοβουλευτικές δημοκρατίας.

Επίσης λογικό, αρκετοί ψηφοφόροι να έχουν απογοητευθεί με τις εκλογές. Το πολιτικό κενό που υπάρχει στην Ελλάδα, σε συνδυασμό ότι πολλές πολιτικές αποφάσεις που αφορούν την χώρα δεν παίρνονται εδώ, ακόμα χειρότερα η χώρα συνεχίζει να είναι υπό εποπτεία. Η εθνική κυριαρχία στην ουσία δεν υπάρχει, ενώ η κεντρική πολιτική σκηνή είναι παγιδευμένη σε μια άνευ ουσίας συζήτηση.

Πέρα από τις διαπιστώσεις, η αντίληψη που ενισχύεται είναι αυτή της μη ύπαρξης άλλης επιλογής(There Is Not Alternative -ΤΙΝΑ). Η επικράτηση αυτής της αντίληψης οδηγεί σε ακόμα πιο ανελεύθερες πολιτικές, και κυρίως λειτουργεί ως άλλοθι για τον νεοφιλευθερισμό και  προσάναμμα για την ακροδεξιά. Η δε αποτυχία άλλων χώρων και πολιτικών φορέων,  να δώσουν πειστικές απαντήσεις, να παρουσιάσουν ένα πολιτικό όραμα για το αύριο, χειροτερεύει την κατάσταση.

Με δυο λόγια η αποχή δεν είναι επιλογή που θα κάνει την διαφορά. Διαμαρτυρία ναι. Αλλά αδύναμη. Ίσως μια απάντηση είναι η ψήφιση μικρών πολιτικό φορέων.

Την διαφορά πάντως θα κάνει μόνο η ενεργή και συνεχής συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Όχι απλά το ψηφίζω στις εκλογές, γιατί απλά δεν φτάνει.

Δημοκρατία και μαγειρική

Του Σταμάτη Στεφανάκου 

Έχει φτάσε μοιραστώ μαζί σας, κάτι που λέω πολύ καιρό σε συναντήσεις με κόσμο, είτε είναι στο χώρο της αριστεράς. είτε στο χώρο της δεξιάς, είτε του κέντρου, είτε εξωκοινοβουλευτική στηρίζει τον όποιο φορέα ή πολιτικό υποκείμενο.

Υπάρχει πρόβλημα.

Αυτό που ονομάζεται ως δημοκρατία σήμερα θυμίζει μαγειρική. Στην μαγειρική μπορείς να χρησιμοποιήσεις ότι υλικά θες αρκεί να ξέρεις πως να παρουσιάσεις το αποτέλεσμα.

Δηλαδή να είναι εμφανίσιμο,γευστικό και κατά κανόνα εύπεπτο.

Αυτό ονομάζουν πολιτική, δημοκρατία, συζήτηση με την κοινωνία.

Αυτό που περιγράφω, όμως είναι το τέλος της Δημοκρατίας και εμφανίζεται ως φαινόμενο ότι η πολίτευμα παρακμάζει. 

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ. Έχει βάθος, ουσία και επιλογές, διαφωνίες και όχι σακουλιάσματα.

Και ο  πολιτικός διάλογος δεν εξαντλείται σε αντιπαράθεση ατάκας ή σε φτηνούς λεκτικούς εντυπωσιασμούς.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα μια και καλή και ας πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας:

- Ελεύθερος διάλογος δεν γίνεται με απειλές, βρισιές ή ταμπέλες. Ούτε μπορεί να είναι μια ελιτίστικη συζήτηση μεταξύ αχλάδου και τύρου. Χρειάζεται να υπάρχει πολιτικός πολιτισμός, τεκμηρίωση, μέθοδος.

- Το πολίτευμα ΔΕΝ έχει σχέση με ιδεολογία. Οι ιδεολογίες που εμφανίζονται εντός της Δημοκρατίας είναι προσωπική επιλογή και αφορούν στο ΠΩΣ αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα,ΤΙ όραμα έχουμε για το αύριο και κυρίως τι εργαλεία ιδεολογικά και όχι μόνο χρησιμοποιούμε για να συγκροτήσουμε προτάσεις ή να πάρουμε θέση ή να συμμετέχουμε στο δημόσιο διάλογο. 

- Πολιτική χωρίς ιδεολογία είναι σαν να λέμε παρθενογέννηση. Συνειδητά ή όχι υπάρχουν επιλογές και καθορίζουν συγκεκριμένο πλαίσιο ή καθορίζονται από αυτό.

- ΔΕΝ υπάρχουν "δύο άκρα". Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν στο διάλογο, στις δημοκρατικές διαδικασίες στην ελευθερία του λόγου και των πράξεων και αυτοί που αρνούνται τα παραπάνω.
Οι πρώτοι αναφέρονται στην Δημοκρατία και κυρίως στον Άνθρωπο. Οι δεύτεροι στον φασισμό και στην επιβολή. Το αν δηλώνουν "δεξιοί", "αριστεροί" κολοκύθια με ρίγανη δεν έχει καμία σημασία.

- Οι Δημοκράτες δεν παραλλάσουν δεδομένα για να καλύψουν τρωτά ή να κερδίσουν ακροατήριο. ΔΕΝ ;αλλάζουν την ιστορία όπως τους βολεύει, και κυρίως κρίνουν , συντάσσονται ή αντιστέκονται σε πολιτικές και ΟΧΙ πρόσωπα. Αντίθετα κάθε φασίστας κάνει το ανάποδο, διαστρεβλώνει την ιστορία, αλλάζει γεγονότα, επιτίθεται σε πρόσωπα και προσπαθεί να βάλει τους πολιτικούς αντιπάλους στο ίδιο σακί.

Στην Δημοκρατία ΔΕΝ υπάρχει μαγειρική. Υπάρχει κοιτάω σε βάθος τι πρεσβεύει ο καθένας και δεν συντάσσεται Δημοκράτης και Ανθρωπος με ότι τα αρνείται. Ο Δημοκράτης κάνει διάλογο και ΔΕΝ έχει "σακιά", στηρίζεται στην αλήθεια ακόμα και όταν ΔΕΝ συμφέρει. Δεσμεύεται από τις συλλογικές αποφάσεις και κυρίως έχει κάθε πράξη του συλλογικό πρόσωπο και όχι προσωποκεντρικό Δεν στηρίζει με δυο λόγια "αρχηγούς", "διάνοιες". "σωτήρες" και "ιστορικά πρόσωπα".

Όλοι και όλα κρίνονται βάση πολιτικών και κοινωνικών θέσεων και ΟΧΙ βάση προσωπικών επιλογών.
Η Δημοκρατία είναι το πλέον άγριο, δύσκολο και αχώνευτο πολίτευμα που υπάρχει. Λειτουργεί επαναστατικά,ενοχλητικά και δεν επιδέχεται κανονικότητες γιατί είναι εξελισσόμενο και δυναμικό.

.

Πως η ονομασία ενός κράτους βιάζει την λογική.

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Ας ξεφύγουμε λίγο από το πως σχολιάζεται το ζήτημα, θα δούμε, ένα είδος παραλογισμού
Έχουμε δύο κρατικές οντότητες: το ελληνικό κράτος και το κράτος με πρωτεύουσα τα Σκόπια.

Καθεμία κρατική οντότητα,  έχει διαμορφωμένα σύνορα, πληθυσμό, νομοθεσία και κοινωνία, οικονομία, ιδιαιτερότητες,  ότι δηλαδή συνθέτει -χοντρικά - ένα κράτος σήμερα.

Έχουμε δύο κρατικές οντότητες: το ελληνικό κράτος και το κράτος με πρωτεύουσα τα Σκόπια.

Καθεμία κρατική οντότητα,  έχει διαμορφωμένα σύνορα, πληθυσμό, νομοθεσία και κοινωνία, οικονομία, ιδιαιτερότητες,  ότι δηλαδή συνθέτει -χοντρικά - ένα κράτος σήμερα.

Η διένεξη για το όνομα της κρατικής οντότητας με πρωτεύουσα τα Σκόπια και της Ελλάδος κρατά πάνω κάτω περίπου τριάντα χρόνια.

Συζητήσεις επί συζητήσεων, με λογικά, πατριωτικά, εθνικιστικά, ιστορικά και ότι άλλο στοιχεία προκειμένου να στηρίξουν την ορθότητα της μιας ή της άλλης πλευράς.  Διαδηλώσεις, διπλωματικό παρασκήνιο (έτσι τουλάχιστον καθεμία πλευρά υποστηρίζει στους εκάστοτε πολίτες της), περίοδοι ησυχίας, περίοδοι που το θέμα ανεβαίνει ψηλά στην πολιτική ατζέντα ή από τα ΜΜΕ.

Επί της ουσίας:

- Κανένα από τα δύο κράτη δεν έχει την δύναμη οικονομική, διπλωματική στρατιωτική να επιβάλλει αυτό που ισχυρίζεται η κάθε κυβέρνηση ως "δίκαιο".

- Κανένα από τα δύο κράτη δεν έχει πραγματική εξωτερική πολιτική ή πλαίσιο που να την ορίζει.

- Διαφαίνεται ότι και τα δυο κράτη ανακινούν το θέμα όταν η εκάστοτε κυβέρνηση χρειάζεται κάποιο "εχθρό",  κάτι να οδηγήσει την συζήτηση σε κάποιο θέμα που το θυμικό κυριαρχεί, προκειμένου η κοινή γνώμη να στραφεί άλλου.

- Ο διεθνής παράγοντας αδιαφορεί το πως ονομάζεται ένα κράτος. Τους ενδιαφέρει όμως η συμμετοχή των κρατικών οντοτήτων σε υπερεθνικούς οργανισμούς, και η επέκταση της παγκοσμιοποίησης και φυσικά των οποίων οικονομικών υπεραξιών μπορούν να διασφαλιστούν υπέρ εταιριών ή συνθετών γεωπολιτικών συμφερόντων.

Αυτή είναι η ουσία. Φυσικά κανένας δεν μπορεί να αποτρέψει κόσμο που θέλει να αντιδράσει. Αλλά το θέμα είναι ότι παραδείγματος χάρη, η διοργάνωση ενός δημοψηφίσματος είτε στην Ελλάδα είτε στην κράτος των Σκοπίων θα φέρει ποιο αποτέλεσμα; Θα έχουμε ας πούμε δυο πλειοψηφίες που θα θέλει η καθεμία  το ακριβώς αντίθετο.  Ή δυο διαδηλώσεις;

Δεν έχει νόημα. Όπως δεν έχει νόημα και ιδεολογικοποίηση των διαφορών, ούτε η ενεργοποίηση του θυμικού των πολιτών των χωρών.

Ο μόνος τρόπος για να κλείσει το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουν και οι δυο πλευρές ότι χρειάζεται ψυχραιμία και κυρίως αμοιβαίο σεβασμό για να επιτευχθεί η συνύπαρξη των δυο κρατών, και όχι συνθήματα άνευ ουσίας

Κατά την γνώμη μου όλα τα άλλα είναι ανόητες φλυαρίες. Είτε από την εθνικιστική πλευρά , είτε από την πατριωτική , είτε από την διεθνιστική ή και την εθνομιδενιστική.