Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024

Σέβεται το Σύνταγμα η κυβέρνηση;

 Ιδιωτικά πανεπιστήμια και η παράκαμψη του Συντάγματος.

Αρχικά, όταν άρχισε να διαρρέει η πρόθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας , ότι θα προχώραγε στην νομοθέτηση που θα επέτρεπε  την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημιακών σχολών, είχα, όπως και πολλοί άλλοι την άποψη, ότι θα άλλαζε το άρθρο 16 του ισχύοντος  Συντάγματος. Κάνεις, τα τελευταία χρόνια δεν φανταζόταν, ότι θα επιχειρείτο μια  ωμή παράκαμψη του Συντάγματος.

Ας είμαι σαφής, το Σύνταγμα, είναι περισσότερο πολιτειακό κείμενο, παρά νομικό, και θεωρητικά εκφράζει το συλλογικό κοινωνικό όραμα για την  διακυβέρνηση. Φυσικά, ως καταστατικός χάρτης, έχει νομική ισχύ και κατά μια έννοια απόλυτη, καθώς αποτελεί ένα από τους θεμέλιος λίθους του νομικού συστήματος και της Δημοκρατίας. 

Η ποιο  σημαντική λειτουργία του Συντάγματος, είναι ότι εξασφαλίζει ένα πλαίσιο δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του πολίτη στην χώρα, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Η κατά το δοκούν τήρηση ή παράκαμψη του Συντάγματος, διαταράσσει βάναυσα το πλαίσιο, και θέτει υπό αμφισβήτηση την λειτουργία των θεσμών και την δομή της ίδιας της Δημοκρατίας. 

Είναι μια καταστροφική πρακτική που «διδάσκει» την απαξίωση των θεσμών, και δίνει αρνητικό παράδειγμα στους πολίτες. Ακόμα χειρότερα όταν μέσα μαζικής ενημέρωσης και ειδικοί δικαιολογούν το αδιανόητο. 

Στο τέλος, παραβιάζοντας θεσμικές διαδικασίες, οδηγείς σε ανισότητες, όχι μόνο ταξικές, οικονομικές και κοινωνικές, ή ισχύος, αλλά καταστρατηγείς κάθε έννοια δικαίου και καθιστάς τον πολίτη ευάλωτό σε αυθαιρεσίες. Με δυο λόγια, είτε η κοινωνία θα αντισταθεί, είτε στο τέλος ξεκινούν συγκρούσεις που μπορούν να εξελιχθούν ανεξέλεγκτες.

Αυτή την στιγμή ο νόμος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημιακών σχολών, είναι σε διαβούλευση και οδεύει προς ψήφιση. Παρόλο που:

- σοβαρές ενστάσεις αντισυνταγματικότητας· 

- δημόσιες παρεμβάσεις από Συνταγματολόγους, ακόμα και από υποστηρικτές της  ίδρυσης

- ιδιωτικών πανεπιστημιακών σχολών, που επισημάνουν ότι βάση του ισχύοντος Συντάγματος δεν είναι εφικτό·

- εκτιμήσεις ότι ο νόμος θα κηρυχθεί αντισυνταγματικός στο Συμβούλιο της Επικρατείας· αμφιβολίες για το ποια σοβαρά πανεπιστήμια ή άλλα ιδρύματα του εξωτερικού θα θελήσουν

- να ανοίξουν εδώ παρατήματα (πρακτική που δεν έχει στην πράξη εφαρμόσει κανένα σοβαρό ίδρυμα), και σοβαρές αμφιβολίες για την ποιότητα των σχολών·

- επικρίσεις για το πώς θα γίνεται η εισαγωγή φοιτητών, η αξιολόγηση των καθηγητών·

- εύλογες ανησυχίες για τη δημιουργία επιπλέον κοινωνικών ανισοτήτων, και ίσως τη δημιουργία υπερχρεωμένων απόφοιτων (όπως στις ΗΠΑ)·

- και για όλα αυτά … τεράστιες αντιδράσεις από τους φοιτητές, μαθητές, ακόμα και πανεπιστημιακούς.

Τελικά όμως, γιατί η κυβέρνηση επιμένει; Γιατί παρακάμπτει – ή και παραβιάζει;- το Σύνταγμα; Ποια είναι η πραγματική ατζέντα, που πιέζει σε μια αδιανόητη πρακτική χωρίς προηγούμενο στην δημοκρατία της χώρας; 

Είναι ερωτήματα, που ίσως να είναι η βάση για υποθέσεις ή και θεωρίες συνομωσίας. Είναι όμως λογικές απορίες που προς το παρόν είναι αναπάντητες. 

Κάτι τελευταίο, οι αγώνες των φοιτητών, αυτή την φορά, δεν είναι να αλλάξουν τον κόσμο, ή να καινοτομήσουν, να διεκδικήσουν. Αυτή την φορά, υποστηρίζουν το Σύνταγμα  απέναντι στο αδιανόητο. Δεν είναι επανάσταση. Είναι διεκδίκηση του αυτονοήτου. Και είναι ένα γερό μάθημα από την νεολαία, ώστε να είμαστε σε επιφυλακή. 

Γιατί μπροστά μας χαίνει το τεράστιο θεσμικό κενό, απότοκο των ακραίων συνθηκών που γέννησε η ψευδαίσθηση της οικονομίας των προσδοκιών: οι θεσμοί που πραγματικά συγκροτούν την κοινωνία περιττεύουν και τα αδιέξοδα συσσωρεύονται. 

Είναι ένα καμπανάκι κινδύνου για την πορεία παρακμής.

Σταμάτης Στεφανάκος
(Μέλος της Πρωτοβουλία για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή)

[Απαραίτητη διευκρίνηση, δεν είμαι νομικός. Οι όποιες απόψεις μου είναι προσωπικές, ως πολίτη.]

Ακολουθεί μια επιλογή άρθρων που  φωτίζουν οπτικές.

Μαρία Καραμανώφ: Για την αντισυνταγματικότητα του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια

Ο γρίφος της εισαγωγής στα μη κρατικά ΑΕΙ

Μόνο μέσω του Ενωσιακού Δικαίου

Ένα επικίνδυνο εγχείρημα: Η παράκαμψη του άρθρου 16 Συν. με διακρατικές συμφωνίες

Το Πανεπιστήμιο ανάμεσα στο κράτος και την αγορά

Διάλογος με το Δάσκαλο Αντώνη Μανιτάκη. Επί του άρθρου του «Η συνταγματική απαγόρευση της ίδρυσης από ιδιώτες σχολών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης υπό το φως των οικονομικών και ακαδημαϊκών ελευθεριών του Δικαίου της Ένωσης»

Η συνταγματικότητα της εγκατάστασης παραρτημάτων αλλοδαπών μη κρατικών πανεπιστημίων. Μια οφειλόμενη απάντηση.

Αντισυνταγματική η λειτουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων

Μη κρατικά πανεπιστήμια: Τα δύο «αγκάθια» στον νέο νόμο

Δήλωση οκτώ Καθηγητών Συνταγματικού Δικαίου σχετικά με το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας για τη λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ.

Ιδιωτικά ΑΕΙ: Ο Σωτηρέλης προεξοφλεί «μπλόκο» στο ΣτΕ και «αδειάζει» τους υπέρμαχους συνταγματολόγους

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2023

Λάκκο έχει η φάβα...



Όταν γίνεται επικοινωνιακό τζέρτζελο με θέμα όπως τα θραύσματα του Παρθενώνα σε σχέση με το Βρετανικό μουσείο, η υπόθεση "μυρίζει".

Με απλά λόγια οι Άγγλοι δεν πρόκειται να επιστρέψουν τα θραύσματα, παρά μόνο στην καλύτερη περίπτωση ως "δανεικά" για κάποιο χρονικό διάστημα. Και επειδή δεν μας έχουν καμία εμπιστοσύνη, θα ζητήσουν "εγγυήσεις", δηλαδή κάτι να τους στείλουμε και εμείς.

Στην πράξη, όλο αυτό είναι μια επικοινωνιακή φάρσα γιατί πρέπει επειγόντως να αλλάξει το αφήγημα στο δημόσιο διάλογο. Το "πάω Λονδίνο και γυρνάω και το παίζω μουτράκια, γιατί έφαγα πόρτα" δεν κάνει τίποτα άλλο από το να συζητάμε καμένη υπόθεση.

Δεν υπάρχει πολιτικό ή διπλωματικό εργαλείο για να πιεστεί η κατάσταση προς αυτή την κατεύθυνση. Και στο τέλος μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Βασικά δεν δείχνει καμία σοβαρότητα προς τα έξω ή και προς τα μέσα.

Αλλά είπαμε. Η ανάγκη για αλλαγή αφηγήματος στο δημόσιο διάλογο είναι επιτακτική. Αυξήσεις τιμών, ακατέβατη η ακρίβεια στα τρόφιμα, η αύξηση των πλειστηριασμών, αύξηση μέσω κοροϊδίας στα τιμολόγια του ρεύματος, επιπλέον φόροι στο ελεύθερους επαγγελματίες. Κοροϊδία στην κοροΐδα....

Επομένως, να το πω ωμά, εντελώς ωμά, ο φτηνός πατριωτισμός που παίζει αυτή την στιγμή, είναι ο φερετζές που χρησιμοποιείται για να σκεπαστούν τα σοβαρά προβλήματα.
Για αυτό, χρειάζεται ένας "εχθρός", μια "μάχη" να καλύψει με θόρυβο το πρόβλημα. Για πολλοστή φορά η ίδια απάτη.

Προσωπικά βαρέθηκα. Εσείς;

Κυριακή 11 Ιουνίου 2023

Θεσμικά αδιέξοδο ή θεσμικό κενό;

Κατά την διάρκεια της κάθε  προεκλογικής διαδικασίας, παρουσιάζονται από τα κόμματα και τους υποψήφιους προγράμματα, θέσεις  και απόψεις, με στόχο να προσελκύσουν ψηφοφόρους. Κατά κύριο λόγο, αφορούν τρέχοντα θέματα της καθημερινότητας, ή ζητήματα που αφορούν ομάδες πίεσης ή θέματα που απαντούν σε υποσχέσεις.

Το τι τηρείται μετά από τα κόμματα πλειοψηφίας είναι μια άλλη συζήτηση. Στην ουσία οι εκλογές αποτελούν παρουσίασης υποσχέσεων και  εικόνων, για ένα καλύτερο άμεσο ή πιο μακρινό μέλλον. Σπάνια πάντως οι υποσχέσεις αυτές δεν είναι θολές ή και πολλές φορές είναι απλά προσδοκίες.

Αυτό που λείπει από τις προεκλογικές διαδικασίες, λείπει από το νομοθετικό έργο, λείπει από τις συζητήσεις, λείπει από τις προτάσεις, είναι πραγματικές θεσμικές αλλαγές, όπου ο πολίτης από αναθέτης γίνεται ουσιαστικά συμμέτοχος.

Παρόλο που αποτελούν κοινό τόπο οι διαπιστώσεις για την πολιτική διαφθορά, ελεγχόμενη από οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα  δημοσιογραφία, ουσιαστική ανυπαρξία συμμετοχής πολιτών στις διαβουλεύσεις, προβλήματα στην δικαιοσύνη, μη αναγνώριση των πρωτοβουλιών πολιτών, δεν υπάρχει στον δημόσιο διάλογο κάποια πραγματική συζήτηση.

Αντίθετα, έχει περάσει η αντίληψη ότι όλα θα μείνουν λίγο πολύ στα ίδια, «γιατί έτσι είναι στην Ελλάδα», «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι», «έτσι μας θέλουν οι ξένοι», «τίποτα δεν θα αλλάξει», και ένα σύνολο παρανοήσεων που καθοδηγούνται από την περίφημη  TINA (There is no alternative- Δεν υπάρχει εναλλακτική). Μια άλλη προσέγγιση ακόμα χειρότερη είναι ότι μόνο «ειδικοί» μπορούν να έχουν θέσεις.

Στην πραγματικότητα όμως, το Σύνταγμα της χώρας, είναι στην ουσία περισσότερο πολιτικό κείμενο, ενώ έχουμε «ξεχάσει» τα Συντάγματα της επανάστασης, όπως και ότι το πρώτο Σύνταγμα μετά την επανάσταση ήταν αποτέλεσμα επαναστατικής διαδικασίας (3η Σεπτεμβρίου 1843). Οι νόμοι έχουν νόημα όταν συμβαδίζουν με την κοινωνική εξέλιξη. Και στην πράξη στην χώρα, δεν νομοθετούν οι πολίτες, αλλά μόνο αντιπρόσωποι τους. Οι πολίτες έχουν απομονωθεί, από την νομοθετική διαδικασία, εξαιρούνται από τον κοινωνικό έλεγχο (τυπικό ή άτυπο), ενώ δεν έχουν στην διάθεση τους θεσμικά εργαλεία πρωτοβουλίας πολιτών. Να μην σχολιάσουμε την ανυπαρξία Συνταγματικού δικαστηρίου.

Με δυο λόγια περιγράφουμε ένα περιβάλλον που εκτός από την θεσμική ένδεια όσον αφορά την συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, υπάρχει  και ένα τεράστιο θεσμικό κενό, μεταξύ πολιτών και εκλεγμένων. Είναι απορίας άξιο, πως στην χώρα που γέννησε την Δημοκρατία, έχουμε πλέον αποδεχτεί ως κοινωνία, τον πολίτη ως κομπάρσου, στο θέατρο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων.

Δύσκολη κατάσταση, αδιανόητη, ακόμα και όταν η κοινωνία αντιδρά ή και όταν τα δικαστικά υπάρχουν αποφάσεις. Ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα είναι τι έχει γίνει με ιδιωτικοποίηση του νερού. Πάνω από το 78% των πολιτών είναι αντίθετο στην ιδιωτικοποίηση, τρεις αποφάσεις του ΣτΕ, έχει επιληφθεί η επιτροπή συμμόρφωσης του ΣτΕ, και ακόμα οι αποφάσεις αυτές είναι ανεφάρμοστες.

Ή ενώ στην τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος, υπάρχει πρόβλεψη για τα νομοσχέδια πρωτοβουλίας πολιτών, ακόμα δεν υφίσταται εφαρμοστικός νόμος.

Για να συζητήσουμε όμως για προτάσεις, ίσως θα ήταν απαραίτητο να συζητήσουμε πως η κοινωνία θα ήταν δυνατόν να παρουσιάσουμε ένα άλλο όραμα για το παρόν και το μέλλον.

Ένα εγχείρημα, πραγματικά δύσκολο και πολλαπλώς απαιτητικό. Δύσκολο όχι όμως αδύνατο.

Συνήθως οι μεγάλες αλλαγές, προκαλούνται είτε από φωτισμένες ηγεσίες, είτε από κοινωνικές επεξεργασίες που αναδεικνύονται όταν κοινωνικά και πολιτικά θέματα αγγίξουν το σύνολο των πολιτών. Η λογική των φωτισμένων ηγεσιών, όμως έχει τεράστια προβλήματα. Ένα από αυτά είναι ότι αν οι άνθρωποι που την αποτελούν, δεν πρέπει να είναι τα πρόσωπα που θα φαίνονται αλλά οι εκπρόσωποι ιδεών, διαφορετικά τα πρόσωπα μπορούν να χαθούν ή να φθαρούν ή να υποστούν δολοφονία χαρακτήρα, και οι ιδέες που εκπροσωπούν να χαθούν.

Αντίθετα, αν οι αλλαγές γίνουν από την βάση, από τους πολίτες, τότε οι ιδέες, οι αλλαγές, παίρνουν την μορφή καταιγίδας, ένα ασταμάτητο τσουνάμι.  Για να ανοίξει όμως αυτό το μονοπάτι, χρειάζεται συνέπεια, όραμα και κυρίως μικρές και μεγάλες νίκες. Όσο δε περίεργο και αν φαίνεται οι μικρές νίκες προσθέτουν δυναμικές που ριζώνουν και στο τέλος διαμορφώνουν πολιτικό πλαίσιο και θεσμούς.

Στην δεύτερη λογική ανοίγει, ο δρόμος για ριζικές αλλαγές, περνάει μέσα από την συνειδητοποίηση. Στην ουσία, όμως απαιτείται να ανοίξει ένας δομημένος και καλά τεκμηριωμένος διάλογος.

Αν θέλουμε, λοιπόν να δούμε προσεγγίσεις που ανοίγουν την συζήτηση σε επίπεδο κοινωνικών συγκροτήσεων, πρωτοβουλιών πολιτών, πολιτών, ακόμα πολιτικών φορέων, απαιτείται να συζητήσουμε το γίνεται η προσέγγιση. Ακόμα και το πως δομείται ο διάλογος έχει την σημασία του.

Θέλει ένα είδος εκπαιδευτικής διαδικασίας, ανοικτό διάλογο, συγκέντρωση διαφορετικών  απόψεων, σύνθεση και δημιουργία ενός κοινά αποδεκτού πλαισίου ως πρόταση.  Στην συνέχεια, η πρόταση αυτή χρειάζεται να σχηματοποιηθεί και να αποδοθεί με τρόπο που να μπορεί να γίνει κατανοητό και να υποστηριχθεί από την κοινωνία.

Δεν θα είναι μια εύκολη διαδικασία. Αντίθετα. Χρειάζεται σχεδιασμό, υπομονή και κυρίως πολύ καλά συγκροτημένη δουλειά, όπως και προσεκτικό έλεγχο και τεκμηρίωση σε κάθε βήμα της. Είναι όμως στο χέρι, όσων ενδιαφέρονται για να ξεπεραστεί η θεσμική ένδεια και να καλυφθεί το χαώδες θεσμικό κενό, μεταξύ πολιτών και εκλεγμένων πολιτικών

Κυριακή 14 Αυγούστου 2022

Πολιτική "Νο man land" και πρόσφυγες στην νησίδα στον Έβρο.


Η πρώτη φορά που φέρεται ότι χρησιμοποιήθηκε ο όρος,  το 1086 και αφορούσε προσπάθεια να περιγράφουν,  αγροτεμάχια που ήταν λίγο πιο πέρα από το τείχη του Λονδίνου. Το 1320 ο όρος αναφερόταν σε περιοχή εκτός των τειχών της πόλης του Λονδίνου και αφορούσε αμφισβητούμενη ή εμπλεκόμενη περιοχή  λόγω νομικής διαφοράς. Στην ίδια χρονικό περίοδο, ο όρος αφορούσε λωρίδες γης, εκτός εκκλησιαστικού ελέγχου που έδινε ο βασιλιάς.

Από τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο και μετά ο όρος αποκτά τον θανάσιμο ορισμό που φέρει και σήμερα: θανατηφόρα ζώνη μεταξύ χαρακωμάτων, όπου όποιος επιχειρήσει να την διασχίσει θα υποστεί τεράστια απώλειες, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα ανακτήσεις νεκρών και οι τραυματίες είναι αφημένοι στην τύχη τους.  Σε μια τουλάχιστον περίπτωση, στην περιοχή της κόκκινης ζώνης στο Βέρντεν (Γαλλία) μια περιοχή 1.200 τετ. χιλμ. είναι πλήρως αποκλεισμένη μέχρι και σήμερα. 

Αυτό που βλέπουμε στην περιοχή της νησίδας στον Έβρο θυμίζει την εκδοχή του Α' Παγκοσμίου πολέμου. Αποκλεισμένοι άνθρωποι σε περιοχή όπου κανείς - Ελλάδα δεν τους δέχεται και Τουρκία δεν τους επιτρέπει- να μπορούν να μετακινηθούν προς την σωτηρία.

Ένα νεκρό παιδί που αρνούνται στην οικογένεια του το δικαίωμα της ταφής. Ένα άλλο άρρωστο. Και άμαχοι κάτω από το θερμό καλοκαίρι χωρίς καμία προστασία. 

Ο πλήρης ορισμός του «No man land”, σε πλήρη εφαρμογή και μάλιστα χωρίς καμία ένοπλη σύγκρουση. Ένα κομμάτι εδάφους που κανένας «δεν θέλει» όπως είναι με ανθρώπους, γιατί όποιος  - «προσωρινά»- το αποδεχθεί έχει και τις ευθύνες για τις ζωές αυτές. 

Εργαλοποίει η Τουρκία; Σαφώς για να εκβιάσει  - όχι μόνο την Ελλάδα- αλλά και όλη την ΕΕ για χρήμα και αλλότριες συμφωνίες.  Και φυσικά κάνει και «παιχνίδι» εσωτερικά στην  Τουρκία και στο μπλοκ των χωρών που την ενδιαφέρει. 

Εργαλοποίει και η Ελλάδα; Βέβαια. Παίζει «χαρτί» διπλωματικό και μικροπολιτικό. Διπλωματικά να εκθέσει την Τουρκία  και εσωτερικά – μικροπολιτικό-  να δείξει η κυβέρνηση πως φυλάει τα σύνορα και τον πολιτισμό. 

Εργαλοποίει και η ΕΕ; Ναι. Και προς πάσα κατεύθυνση. Γιατί ναι μεν δεν θέλει να πάρει την ευθύνη για τις ανθρώπινες απώλειες στην νησίδα,  αλλά το πόσες ψυχές έχουν χαθεί στην Μεσόγειο, στο Γιβραλτάρ ή στα σύνορα της Πολωνίας, θα το συζητήσουμε ως «ευρωπαίοι πολίτες»;  Να συζητήσουμε για το πως έχουν χρησιμοποιηθεί βάρβαρα στα χωράφια, στην οικοδομή ή σε ότι δεν θέλουν να εργαστούν οι λεπτεπίλεπτοι - ευρωπαίοι  και ντόπιοι- συμπολίτες μας; Να συζητήσουμε για το τράφικ; Θα τις ανοίξουμε κάποια στιγμή αυτές τις συζητήσεις ή θα συνεχίσουμε να κρύβουμε  - αναποτελεσματικά όμως- το κεφάλι μας στην άμμο;

Ξέρετε κάτι; Είναι αηδιαστικό που το γράφω αλλά ισχύει. Δεν υπάρχει «κατά περίπτωση» ανθρωπισμός και σεβασμός σε πρόσφυγες. Δεν υπάρχουν «κανονικοί» πρόσφυγές πολέμου, κλιματικής αλλαγής ή οικονομικής καταστροφής.  Δεν υπάρχουν δικά μας, ομόδοξα, λευκά παιδία και οι άλλοι.  Αυτά τα αηδιαστικά τα λένε οι συνεχιστές των ακροδεξιών, των ναζί και των φασιστών. 

Δεν τα λένε οι άνθρωποι. Δεν τα λένε οι Χριστιανοί – οι κατά ουσία και όχι κατά επίφαση. Δεν τα λένε ούτε οι Μουσουλμάνοι, ούτε οι Βουδιστές. Δεν τα λένε ούτε δωδεκαθεϊστές. Δεν τα λένε οι άθεοι όπου έχουν αποδεχθεί τον ανθρωπισμό και τον διαφωτισμό.. Δεν τα λένε οι αλληλέγγυοί ή έστω οι  διακατεχόμενοι από φιλανθρωπισμό. Δεν τα λένε οι κουμουνιστές, δεν τα λένε οι φιλελεύθεροι. 

Το έρμο το αίμα είναι κόκκινο. Για όλο το ανθρώπινο είδος.  Τα νομικίστικα τερτίπια ένθεν και ένθεν είναι το κάλυμμα του υπονόμου του ανθρώπινου πολιτισμού. Κρυβόμαστε  - ως άνθρωποι «πολιτισμένοι» -πίσω από το άγος της απώλειας παιδιών, ασθενών και απροστάτευτων. Μιλάνε για γενναιότητα οι θρασύδειλοι ιππότες του καναπέ, οι ανύπαρκτοι φοβικοί καντηλανάφτες της ανοίκειας κανονικότητας. 

Αύριο γιορτάζουμε την κοίμηση της Θεοτόκου, της κατά των Χριστιανισμό υπόδειγμα μάνας. Της γυναίκας που έχασε το παιδί της και τήρηση το θρήνο και την  ταφή. Και την ίδια στιγμή σε αυτή την χώρα του 90% Χριστιανών τι κάνουμε; Κοιτούμε με υποκρισία μια άλλη μάνα στην No man Land και κουνάμε το κεφάλι μας και δικαιολογούμε τι;

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2021

11/09/2001: Μια απόπειρα για σύγχρονη PAX ROMANA η το πρελούδιου μιας αναμενόμενης πτώσης;

 Σαν σήμερα δούλευα σε μια εταιρία τηλεπικοινωνία στην μηχανογράφηση το 2001.

Θυμάμαι τις συγκλονιστικές εικόνες, και το πως αντέδρασε ο κόσμος σε μια πρωτοφανή - όχι όμως αδιανόητη- φονική επίθεση.

Θυμάμαι πως κόλλαγε το δίκτυο για να δουν από τις λιγοστές τότε web κάμερες τι συμβαίνει.
Θυμάμαι τις ιστορίες των παγιδευμένων, τις απώλειες.

Θυμάμαι όμως και το εξής:
Ότι πυροδότησε ένα σχεδόν εικοσαετή κύκλο αίματος με χιλιάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους, ανισορροπία σε πολλές χώρες και κάτω από την σημαία της αντιτρομοκρατικής υστερίας - ή μήπως να πω κάτω από την σημαία της ιμπεριαλιστικής παραφροσύνης - πασπαλισμένη με οικονομικά συμφέροντα και με στόχο την δημιουργία ασφαλών ζωνών ή καλύτερα εκμετάλλευσης, καταλήξαμε να έχουμε σήμερα διεθνώς περισσότερα αδιέξοδα, περισσότερα προβλήματα, περισσότερη εξαθλίωση.

Ήταν άραγε αφορμή βασισμένη στην αποτυχία των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, για κάτι που τελικά ονειρευόντουσαν διάφορα οικονομικά λόμπι και "ένδοξοι" υπέρμαχοι μια σύγχρονης PAX ROMANA;

Ήταν λίγοι και οι "σύμμαχοι" που εκούσια ή ακούσια "υπάκουσαν" στην ανάγκη για επιβολή του μόνου (; ) υπέρμαχου προστάτη του Δυτικού κόσμου; ή μήπως ήταν μια καλή πρόφαση για δουλειές;
Ένα είναι το σίγουρο. Το Αφγανιστάν, "σκοτώνει" αυτοκρατορίες, άσχετα με το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο που δείχνει στον πολιτισμό, τον άνθρωπο και την Δημοκρατία.

Θα έχει πολύ ενδιαφέρον ίσως για τους ιστορικούς του μέλλοντος αν αυτή η αναίδεια επιβολής με την αφορμή της σημερινούς επετείου ήταν τελικά το κύκνειο άσμα των ΗΠΑ και οδήγησε τελικά στην άνοδο της Κίνας που ήδη φαίνεται αναπόφευκτη

Κοινωνική πολιτική ή κοινωνική δυστοπιά: Απασχόληση 16 και άνω στον τουρισμό;

Συνήθως δεν εκπλήσσουμε με τους ανθρώπους. Συνήθως. 


Χτες άρχισα να ακούω  για την "Απασχόληση παιδιών σε ξενοδοχειακές μονάδες, μεγαλύτερα από 16 ετών, που διαβούν σε δομές φροντίδας ανηλίκων."  βάσει δελτίου τύπου που εκδόθηκε ύστερα συνάντηση η Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Δόμνα Μιχαηλίδου με τον πρόεδρο του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος, Αλέξανδρο Βασιλικό  με τίτλο "Συνεργασία του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων με το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος για την Κοινωνική Πρόνοια" 
 (Link στο τέλος)

 Καταρχάς είναι νόμιμο να δουλεύει ένα παιδί από 16 ετών ; Ναι είναι.  Υπάρχει και σχετική νομοθεσία. Είναι εκεί όμως το πρόβλημα; 
(Νόμος 1837 ΦΕΚ Α΄85/23.3.1989, ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 62 ΦΕΚ Α’ 67/26.03.1998, ΝΟΜΟΣ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 3144 ΦΕΚ Α΄111/8.5.2003, ΝΟΜΟΣ ΥΠ΄ ΑΡΙΘ. 3850 ΦΕΚ Α΄84/2.6.2010 – Link στα τέλος)

Με το που το διάβασα, μου βγήκαν ερωτήματα:

*Μπορεί να επιλέξει δουλειά σύμφωνα με ότι θα ήθελα να κάνει και στο μέλλον; Ή τους προετοιμάζουμε για «γκαρσόνια της Ευρώπης» και ίσως χωρίς να τους δίνουμε επιλογές;

* Θα έχει δικαίωμα το παιδί - ανήλικος- να αρνηθεί;  Για όποιο λόγο; Ή θα τους μαζεύουν όλους μαζί ως "εκπαιδευτική/επαγγελματική εκδρομή" για να  δουλεύουν χωρίς δυνατότητα διαφυγής; Ποιος/οι, φορέας/υπεύθυνοι έχουν αρμοδιότητα και ΠΟΙΟΣ τους ελέγχει και με ποιο τρόπο;

* Θα αμείβεται για την ίδια εργασία που θα προσφέρει με ένα ενήλικο αντίστοιχα; Ασφαλιστικά δικαιώματα και συνταξιοδοτικά; Ή θα είναι κάτι σαν τα stage κοινώς πάρε "κάτι" για τον κόπο σου και δούλευε σαν σκλάβος; 

* Θα έχει προστασία από κακοποίηση και πάσης φύσεως εκμετάλλευση  και θα προστατεύεται από ένα γερό και χωρίς παράθυρα νομικό πλαίσιο μιας και στην ουσία μπορεί να μην έχει καν οικογένεια; Που θα μπορεί να απευθυνθεί και να βρει υποστήριξη πραγματική ένα παιδί κατά ουσία   ; 

* Θα μπορεί να αλλάξει επαγγελματική καριέρα ή θα περιοριστεί από μαθήματα, πιθανή εξέλιξη, στην γνώση και θα είναι ένας "φτηνός" εργάτης; ή μήπως θα εντάσσεται σε ένα σύστημα που θα τον περιθωριοποιεί περαιτέρω με συγκεκριμένα ταξικά χαρακτηριστικά; Πιο το μέλλον του; μήπως τελικά ο "υδραυλικός από το Περιστέρι" είναι το όραμα αυτών που ορισμένοι εξ αυτών, ούτε καν στην βάσανο των πανελληνίων εξετάσεων δεν εκθέτουν τα παιδιά τους; 

* Με τις θέσεις ενηλίκων που θα καταλαμβάνει ο ανήλικος τι θα γίνει; Θα τους στείλουν άνετα στην ανεργία γιατί "μεγάλωσαν και κοστίζουν"; Αυτή την στιγμή σημειώστε ότι υπάρχει μειωμένη προσφορά για δουλειά σε ξενοδοχεία. Βάλτε και το κόστος της επιδημίας. Βάλτε και τους κινδύνους από τους τουρίστες. 

Κάτι μου λέει ότι αφενός οι ξενοδόχοι θέλουν φτηνό (ή δυνατόν και τσάμπα) και ελεγχόμενο προσωπικό  και αφετέρου η κυβέρνηση αυτή θέλει να βάλει μπροστά μια λογική κοντά σε αυτό που ήταν τα φτωχοκομεία ή όπως επικράτησε ως WorkHouses με το νόμο  Poor Law Amendment Act of 1834 της βικτωριανής περιόδου στην τότε  κραταιά Αγγλία; (** Link στο τέλος)

Τώρα  προσέξτε δε και τις επόμενες δυο παραγράφους μετά την αναφορά για  τους ανήλικους 

- Απασχόληση ατόμων με αναπηρία σε ξενοδοχειακές μονάδες, με κάλυψη του κόστους εργασίας τους από τρέχοντα προγράμματα του ΟΑΕΔ (για τους ανήλικους κουβέντα για το πως θα καλύπτεται και το εργασιακό κόστος και πως θα  πληρώνονται)

 - Κάλυψη υλικών αναγκών των πιο ευάλωτων αλλά και των δομών φροντίδας και φιλοξενίας.( δεν θα αφήσουμε να πεθάνουν αλλά η λογική εδώ είναι "πάρτε το πρόβλημα από μπροστά από τα μάτια μας..")

Το εργασιακό περιβάλλον του τουρισμού είναι βαρύ, απαιτητικό και δύσκολο. Κακοπληρωμένο -πλην εξαιρέσεων- χωρίς στην ουσία να υπάρχει συνδικαλιστικό κίνημα - η συμμετοχή συνεπάγεται με απόλυση- για να μην κοροϊδευόμαστε,  και επιπλέον  η συγκεκριμένα αγορά εργασίας για πολλούς λόγους έχει και ένα είδος επικινδυνότητας. 

Από εκεί και πέρα  τα παιδιά αυτά, μάλλον θα κάνουν τις βαριές δουλειές του ξενοδοχείου πχ καθάρισμα, συγύρισμα κλπ και θα καλύψουν με υπηρεσίες χαμηλής ποιότητας (είναι ανειδίκευτοι...).  

Σημειώστε ότι στην χώρας μας δρουν "δομές για ανήλικους" με έδρα το εξωτερικό χωρίς να υπάρχει σαφές πλαίσιο και οι ελεγκτικές αρχές εδώ, έχουν να δείξουν αδράνεια σε θέματα εποπτείας και ελέγχου. (***Link στο τέλος). 

Επομένως για να το πω απλά θα πρέπει να αναρωτηθούμε σε δυο άξονες: 

Α) Τι παρόν και μέλλον προσφέρουμε ως κοινωνία σε αυτά τα παιδιά;Μήπως περιθώριο; 

Β) Είναι άραγε τελικά στοιχείο πολιτισμό και κοινωνικής εξέλιξης αυτού του είδους θέσμιση ή μήπως τελικά πάμε προς τα πίσω δηλαδή τον μεσαίωνα; Και τελικά τι διδάσκουμε και στα παιδιά μας με αυτή την πράξη; Ότι είναι αναλώσιμα; 

Σύνδεσμοι

Νομοθεσία

- https://www.kodiko.gr/nomothesia/document/259525

- https://www.kodiko.gr/nomothesia/document/408995

- https://www.kodiko.gr/nomothesia/document/173831

- https://www.kodiko.gr/nomothesia/document/54657

* Δελτία Τύπου

https://ypergasias.gov.gr/synergasia-tou-ypourgeiou-ergasias-kai-koinonikon-ypotheseon-me-to-xenodocheiako-epimelitirio-ellados-gia-tin-koinoniki-pronoia/

https://ypergasias.gov.gr/o-syriza-perna-se-anotato-epipedo-fake-news-ischyrizomenos-oti-dithen-i-kyvernisi-proothei-tin-paidiki-ergasia-kai-malista-eis-varos-tis-ekpaidefsis-ton-anilikon-paidion/

** Ιστορία Βικτωριανής περιόδου

https://www.bl.uk/victorian-britain/articles/the-working-classes-and-the-poor

https://provocateur.gr/archive/1053/o-19os-aiwnas-den-perase-pote

*** Άρθρα για τις δομές- αναμορφωτήρια 

https://www.kavalanews.gr/20760-reportaz-germanikis-tileorasis-gkriza-anamorfotiria-anilikoys-germanoys-thaso-alles-periohes

https://www.efsyn.gr/themata/thema-tis-efsyn/303833_gkriza-anamorfotiria-gia-anilikoys-germanoys-se-apomonomena-horia

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2021

Φιάσκο.


Ναι η υπόθεση με τον «γνωστό» επώνυμο είναι ένα απίστευτο φιάσκο, κτισμένο στην υποκρισία, θεσμική αποτυχία, και τον ευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Πρώτον, από την στιγμή που υπάρχουν καταγγελίες σε ΜΜΕ ή και άμεσα στην αστυνομία, ο εισαγγελέας θα έπρεπε να έχει αναθέσει σε ανακριτή την υπόθεση και η αστυνομία να έχει κάνει φύλλο φτερό, σπίτι, χώρο εργασίας και να έχει αρχίσει να συγκεντρώνει μαρτυρίες και υλικό. Έχει ήδη καθυστερήσει πολύ και πάμε για το πρώτο επικό φιάσκο.
Δεύτερον, ο/η πολίτικός/η προϊστάμενος/η, που τον επέλεξε, χωρίς διαδικασίες ΑΣΕΠ, χωρίς διαγωνισμό, χωρίς διαδικασίες, είχε την ευθύνη να τον θέσει σε διαθεσιμότητα επιτόπου ή να τον απολύσει και ταυτόχρονα αν οι δικαστικές και αστυνομικές αρχές δεν είχαν άμεσα κινητοποιηθεί θα έπρεπε η ίδια αυθημερόν να έχει κινήσει την διαδικασία διοικητικά. Τώρα μετά από είκοσι (20) μέρες τι ακριβώς κάνει; Την σαστισμένη; Το θύμα; Επικό πολιτικό και θεσμικό φιάσκο.
Τρίτον, όσοι ξέρανε ότι ο συγκεκριμένος έχει κακοποιήσει παιδιά ή έστω και ως υπόνοια – που από ότι φαίνεται ξέρανε από την απομάκρυνση από τον χώρο εκπαίδευσης- όσοι ανάθεσαν χωρίς ενδελεχή έλεγχο παιδιά χωρίς επίβλεψη, να «εκπαιδεύονται» ή να τα πηγαίνουν σπίτι, είναι από ηθικά συνένοχοι, υποκριτές και πρέπει να αντιμετωπισθούν για ποινικά τουλάχιστον με την κατηγόρια της έκθεση ανήλικων σε κίνδυνο. Και αυτό ναι περιλαμβάνει και γνωστή ΜΚΟ, και πολιτικά πρόσωπα και όποιον είχε εικόνα και «ήξερε» και δεν μιλούσε. Είναι το τρίτο ΦΙΑΣΚΟ ακόμα χειρότερο από τα προηγούμενα δυο.
Τέταρτο, η δικαιοσύνη ΔΕΝ αποδίδεται ούτε στα ΜΜΕ, ούτε στα κοινωνικά δίκτυα, ούτε μπορεί να λειτουργεί με όρους κομματικούς ή «ιδεολογικούς». Η απόδοση ευθυνών σε πολίτη δεν μπορεί να παραβιάζει για κανένα λόγο και για κανένα πρόσωπο, τις αρχές της, όπως το τεκμήριο της αθωότητας, της ισονομίας και της ισοτιμίας απέναντι στον νόμο και κυρίως δεν επιτρέπεται να ασκείται με την λογική του κανιβαλισμού. Για να γίνουν όμως τα προηγούμενα, θα έπρεπε οι δικαστικές αρχές να έχουν κινητοποιηθεί από την πρώτη στιγμή, ώστε να λειτουργήσει ο τυπικός κοινωνικός έλεγχος – το γραπτό δίκαιο δηλαδή- και να μην έχει ενεργοποιηθεί πρώτα ο άτυπος κοινωνικός έλεγχος. Εδώ είναι το τέταρτο κεφαλαιώδες φιάσκο, πέρα από τα όρια του απαράδεκτου που θέτει εκ νέου το ζήτημα ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης.
Τελειώνοντας θα πω ακόμα τρία πράγματα που δεν αρέσουν στην λογική πολλών. Αλλά ξέρετε κάτι; πολλά πράγματα αν θέλουμε να συζητήσουμε σοβαρά για ένα άλλο αύριο, είτε μέσω κοινωνικών-πολιτικών διεργασιών, είτε μέσω επαναστατικών και εξεργεσιακών, χρειάζονται δομή σκέψης και δομή λειτουργίας.
Επομένως:
- Κανένας/καμία, για τον/την όποιο/α δεν έχει ολοκληρωθεί η δικαστική διαδικασία δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί επώνυμα. Το τεκμήριο της αθωότητας, είναι βασική αρχή του δικαίου. Είτε μιλάμε για επώνυμο, είτε όχι και ισχύει για όλους ανεξαιρέτως.
- Η πολιτική του «ναι αλλά οι άλλοι, οι προηγούμενοι κλπ» έκανα και ήξεραν, είναι απόπειρα ρητορικής πλάνης, μεταφοράς ευθύνης και γενίκευσης με στόχο κουκουλώματος.
- Η ρητορική του «δεν ήξερα» δεν ισχύει σε πολιτικές ευθύνες. Μια κύβερνηση – και ισχύει για όλες- έχει υποτίθεται διαφανής διαδικασίες, είτε προσλαμβάνει διοικητή νοσοκομείου, είτε διευθυντή Εθνικού Θεάτρου, οι όποιες πρέπει να βασίζονται το λιγότερο σε ΑΣΕΠ. Διαφορετικά έχει ο/ πολιτικός/η προϊστάμενο/η την πλήρη ευθύνη με ότι συνεπάγεται.
ΥΓ: Παντελώς αδιάφορο αν η κυβέρνηση είναι το Χ ή το Ψ κόμμα. Άλλη μια φορά, θεσμικό αδιέξοδο από λογικές ολιγαρχικές με την ανοχή των ψηφοφόρων.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2019

Υπάρχει ζωή μέσα στην πολιτική έρημο του σήμερα;

Η ιστορία δεν είναι κυκλικό φαινόμενο. Αντίθετα αποτελείται από πολλά σταυροδρόμια, εναλλαγές, πρόοδο αλλά και οπισθοδρόμηση. 

Δεν ακολουθεί με δυο λόγια μοτίβα.

Αυτό δεν συνεπάγεται ότι είναι λάθος ή άχρηστο να μαθαίνουμε ιστορία. Αντιθέτως, η γνώση της είναι το κλειδί για το παρόν και το μέλλον.

Μέσω αυτής, ανοίγουν μονοπάτια που διδάσκουν, όχι έτοιμες λύσεις ή μεθόδους επεξεργασίας και λύσεις προβλημάτων, αλλά κυρίως από τις αποτυχίες και τις ήττες,  μαθαίνουμε.

Σήμερα είμαστε εντός μια πολιτικής ερήμου. Τα χαρακτηριστικά της, αγγίζουν το δημόσιο βίο, τον πολιτικό διάλογο, τις καθημερινές συζητήσεις και σκιαγραφούν ένα πνιγηρό και άκρως τοξικό παρακμιακό περιβάλλον.

Εφήμερες ειδήσεις, ψεύτικες, ανυπαρξία τεκμηρίωσης, καλλιέργεια εκφυλισμένων ενστίκτων, προπαγάνδα, χαμηλού επιπέδου έως και ανύπαρκτης ουσίας θεμάτων, εκατέρωθεν δολοφονίες χαρακτήρα, ανταλλαγές ατάκας και υποβάθμιση του αξιακού πλαισίου της δημοκρατίας, καθορίζουν ένα έρημο και νεκρό πολιτικά κόσμο. Μια δυστοπική έρημο, απότοκο του θεσμικού και κοινωνικού αδιεξόδου.

Στην ουσία, η πολιτική ζωή της χώρας έχει εισέλθει απότομα, κάτω από την καθοδήγηση ενός κυρίαρχου αφηγήματος, σε ένα φαύλο κύκλο συντηρητισμού, ψευδό απολιτίκ λογικής, δήθεν πατριωτικού ιδεώδες, δήθεν ηθικού, ενώ επικαλύπτεται από το πνιγηρό στρώμα μιας άνωθεν επιβαλλόμενης "κανονικότητας".

Ίσως,  η καλύτερη περιγραφή θα ήταν ένας χώρος που από την μια πλευρά του έχει ένα σκοτεινό, νοσηρό βάλτο και από την άλλη μια αποξηραμένη και αποστειρωμένη έρημο. Για να συμπληρωθεί η εικόνα, ας προσθέσουμε και την δυσωδία  που παράγεται από ένα θλιβερό πολιτιστικό κουφάρι, αποτέλεσμα της ανατροφοδότησης μεταξύ του βάλτου και της ερήμου.

Σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα, είναι εδώ και πολύ καιρό βυθισμένη η χώρα, αλλά και διεθνώς. Ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα απομειώνονται, η ιδεολογία θεωρείται σχεδόν αμαρτία, η διαφορετικότητα έγκλημα, ενώ η καινοτομία, η ριζοσπαστικοποίηση και οι  προοδευτικές προθέσεις και θέσεις σχεδόν εγκλήματα.

Το ενθαρρυντικό, είναι ότι υπάρχουν φωνές, άνθρωποι και συλλογικότητες που αντιστέκονται σθεναρά. Παρόλο που είναι λίγοι, και δεν έχουν βρει ακόμα κοινό βηματισμό, ενσαρκώνουν την ελπίδα.

Η αδυσώπητη οικονομική κρίση έχει γονατίσει τις αντιστάσεις πολλών. Ιστορικά αυτό γίνεται κάθε φορά που υπάρχουν κρίσεις στην ανθρώπινη ιστορία, και όταν είναι τόσο παρατεταμένη χρονικά.

Η απαξίωση κοινωνικών προτύπων και αξίων χωρίς στάδιο μετάβασης σε κάτι νέο, οδήγησε σε  πολιτική  και κοινωνική καταστροφή,  γιατί η οικονομική κρίση ήταν αποτέλεσμα μιας ανοχύρωτης χώρας απέναντι στην αποτυχία του παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.

Η αλληλουχία των γεγονότων, δυνητικά, θα μπορούσε να αναστραφεί αν είχαν επιλεχθεί άλλα μονοπάτια. Αλλά το κυρίαρχο αφήγημα, σκέπασε κάθε άλλη πρόταση, με το πρόταγμα ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή (TINA).

Ας αναλογιστούμε λίγο ιστορικά. Πάντα μια καθεστηκυία τάξη, ένα σύστημα εξουσίας επιχειρεί να κρατήσει τα προνόμια του, και προσπαθεί να καθοδηγήσει την κοινωνία σε ένα αυστηρά ελεγχόμενο περιβάλλον.

Καταστολή, κανονικοποίηση, "εξορθολογισμός", δημιουργία εχθρών (που όμως είναι στην πράξη αδύναμοι και ανίσχυροι), υπόσχεση "ασφάλειας" υπό τον έλεγχο ενός αστυνομοκρατούμενου συστήματος, αποσκοπεί στην δημιουργία ενός ελεγχόμενου συστήματος.

Αυτό όμως που γίνεται, έχει οδηγήσει στο παρελθόν σε συγκρούσεις που οδήγησαν σε κατάρρευση και σε αλλαγή.

Οι άνθρωποι και οι συλλογικότητες που έχουν αντισταθεί, έχουν το καθήκον να μην σταματήσουν.

Χρειάζεται με συνέπεια και δουλειά με τον κόσμο, να εκπληρώσουν το καθήκον τους απέναντι στον εαυτό τους και την κοινωνία, ώστε να βοηθήσουν στην δημιουργία πολιτικών υποκειμένων για την επερχόμενη μετάβαση, είτε συμβεί άμεσα είτε στο μέλλον.