Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2019

Υπάρχει ζωή μέσα στην πολιτική έρημο του σήμερα;

Η ιστορία δεν είναι κυκλικό φαινόμενο. Αντίθετα αποτελείται από πολλά σταυροδρόμια, εναλλαγές, πρόοδο αλλά και οπισθοδρόμηση. 

Δεν ακολουθεί με δυο λόγια μοτίβα.

Αυτό δεν συνεπάγεται ότι είναι λάθος ή άχρηστο να μαθαίνουμε ιστορία. Αντιθέτως, η γνώση της είναι το κλειδί για το παρόν και το μέλλον.

Μέσω αυτής, ανοίγουν μονοπάτια που διδάσκουν, όχι έτοιμες λύσεις ή μεθόδους επεξεργασίας και λύσεις προβλημάτων, αλλά κυρίως από τις αποτυχίες και τις ήττες,  μαθαίνουμε.

Σήμερα είμαστε εντός μια πολιτικής ερήμου. Τα χαρακτηριστικά της, αγγίζουν το δημόσιο βίο, τον πολιτικό διάλογο, τις καθημερινές συζητήσεις και σκιαγραφούν ένα πνιγηρό και άκρως τοξικό παρακμιακό περιβάλλον.

Εφήμερες ειδήσεις, ψεύτικες, ανυπαρξία τεκμηρίωσης, καλλιέργεια εκφυλισμένων ενστίκτων, προπαγάνδα, χαμηλού επιπέδου έως και ανύπαρκτης ουσίας θεμάτων, εκατέρωθεν δολοφονίες χαρακτήρα, ανταλλαγές ατάκας και υποβάθμιση του αξιακού πλαισίου της δημοκρατίας, καθορίζουν ένα έρημο και νεκρό πολιτικά κόσμο. Μια δυστοπική έρημο, απότοκο του θεσμικού και κοινωνικού αδιεξόδου.

Στην ουσία, η πολιτική ζωή της χώρας έχει εισέλθει απότομα, κάτω από την καθοδήγηση ενός κυρίαρχου αφηγήματος, σε ένα φαύλο κύκλο συντηρητισμού, ψευδό απολιτίκ λογικής, δήθεν πατριωτικού ιδεώδες, δήθεν ηθικού, ενώ επικαλύπτεται από το πνιγηρό στρώμα μιας άνωθεν επιβαλλόμενης "κανονικότητας".

Ίσως,  η καλύτερη περιγραφή θα ήταν ένας χώρος που από την μια πλευρά του έχει ένα σκοτεινό, νοσηρό βάλτο και από την άλλη μια αποξηραμένη και αποστειρωμένη έρημο. Για να συμπληρωθεί η εικόνα, ας προσθέσουμε και την δυσωδία  που παράγεται από ένα θλιβερό πολιτιστικό κουφάρι, αποτέλεσμα της ανατροφοδότησης μεταξύ του βάλτου και της ερήμου.

Σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα, είναι εδώ και πολύ καιρό βυθισμένη η χώρα, αλλά και διεθνώς. Ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα απομειώνονται, η ιδεολογία θεωρείται σχεδόν αμαρτία, η διαφορετικότητα έγκλημα, ενώ η καινοτομία, η ριζοσπαστικοποίηση και οι  προοδευτικές προθέσεις και θέσεις σχεδόν εγκλήματα.

Το ενθαρρυντικό, είναι ότι υπάρχουν φωνές, άνθρωποι και συλλογικότητες που αντιστέκονται σθεναρά. Παρόλο που είναι λίγοι, και δεν έχουν βρει ακόμα κοινό βηματισμό, ενσαρκώνουν την ελπίδα.

Η αδυσώπητη οικονομική κρίση έχει γονατίσει τις αντιστάσεις πολλών. Ιστορικά αυτό γίνεται κάθε φορά που υπάρχουν κρίσεις στην ανθρώπινη ιστορία, και όταν είναι τόσο παρατεταμένη χρονικά.

Η απαξίωση κοινωνικών προτύπων και αξίων χωρίς στάδιο μετάβασης σε κάτι νέο, οδήγησε σε  πολιτική  και κοινωνική καταστροφή,  γιατί η οικονομική κρίση ήταν αποτέλεσμα μιας ανοχύρωτης χώρας απέναντι στην αποτυχία του παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.

Η αλληλουχία των γεγονότων, δυνητικά, θα μπορούσε να αναστραφεί αν είχαν επιλεχθεί άλλα μονοπάτια. Αλλά το κυρίαρχο αφήγημα, σκέπασε κάθε άλλη πρόταση, με το πρόταγμα ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή (TINA).

Ας αναλογιστούμε λίγο ιστορικά. Πάντα μια καθεστηκυία τάξη, ένα σύστημα εξουσίας επιχειρεί να κρατήσει τα προνόμια του, και προσπαθεί να καθοδηγήσει την κοινωνία σε ένα αυστηρά ελεγχόμενο περιβάλλον.

Καταστολή, κανονικοποίηση, "εξορθολογισμός", δημιουργία εχθρών (που όμως είναι στην πράξη αδύναμοι και ανίσχυροι), υπόσχεση "ασφάλειας" υπό τον έλεγχο ενός αστυνομοκρατούμενου συστήματος, αποσκοπεί στην δημιουργία ενός ελεγχόμενου συστήματος.

Αυτό όμως που γίνεται, έχει οδηγήσει στο παρελθόν σε συγκρούσεις που οδήγησαν σε κατάρρευση και σε αλλαγή.

Οι άνθρωποι και οι συλλογικότητες που έχουν αντισταθεί, έχουν το καθήκον να μην σταματήσουν.

Χρειάζεται με συνέπεια και δουλειά με τον κόσμο, να εκπληρώσουν το καθήκον τους απέναντι στον εαυτό τους και την κοινωνία, ώστε να βοηθήσουν στην δημιουργία πολιτικών υποκειμένων για την επερχόμενη μετάβαση, είτε συμβεί άμεσα είτε στο μέλλον.

Δεν υπάρχουν σχόλια: