Παραμύθια της Χαλιμάς (ΙΙ): Ανεξαρτησία και ελευθέρια υπό καθεστώς μνημονίων.

Γίνονται συζητήσεις περί της ελευθέριας και της ανεξαρτησίας της Ελλάδος, υπό το καθεστώς των μνημονίων. Πολλά ακούγονται και πολλά γράφονται, και υπάρχει έντονος προβληματισμός σχετικά με το αν έχουμε παραχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα σε τρίτους.

Επειδή, όμως υπάρχει έντονη συναισθηματική φόρτιση, πολύ οργή, και φόβος , ας κάνουμε  μια προσπάθεια να δούμε λίγο ψυχρά την πραγματικότητα και να δούμε το όλο ζήτημα , υπό το πρίσμα της κοινής λογικής.

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Με την συμμετοχή μιας χώρας, ενός κράτους, σε μια ένωση, είναι δεδομένο ότι θα υπάρξουν παραχωρήσεις και συμβιβασμοί , γίνονται αποδεκτοί κοινοί κανόνες και θέσεις.  Αυτό συνεπάγεται , ότι κάποιες ή και όλες , οι αποφάσεις που αφορούν τις λειτουργίες ενός κρατικού μηχανισμού, θα πρέπει να παίρνουν υπ όψιν και τις θέσεις της ένωσης στην όποια συμμετέχει η χώρα.

Στην περίπτωση την δική μας, η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνεπάγεται την αποδοχή κοινών αποφάσεων που είναι  υπεράνω του Συντάγματος μας και των νόμων μας. Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή υπάρχουν διαφορές, τότε επικρατούν οι αποφάσεις της Ε.Ε. και ζητείται η αναπροσαρμογή νόμων και διαδικασιών, ώστε να είναι συμφωνές με αυτές.

Ως εδώ , θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι είναι μια διαδικασία λογική και θεμιτή, δεδομένου ότι από την στιγμή που θέλουμε να είμαστε μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, είναι απαραίτητο να αποδεχόμαστε τους κανόνες και τις κοινές αποφάσεις.

Πρέπει όμως να δεχόμαστε με το όποιο κόστος και χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς να προασπιζόμαστε , τις ιδιαιτερότητες μας, ως λαός και ως χώρα;

Η απάντηση αν και είναι προφανής, δεν έχει τηρηθεί. Αντίθετα , η Ελλάδα, έχει αποδεχτεί τις θέσεις τις Ε.Ε., τις περισσότερες φορές , χωρίς να προβάλει αντιρρήσεις και ακόμα χειρότερα χωρίς να έχουν υπολογιστούν οι συνέπειες .

Θέλετε μερικά παραδείγματα;

Η αποδοχή της Συνθήκης Δουβλίνου 2. Αποδεχτήκαμε μια συνθήκη χωρίς να έχει υπολογιστεί ότι στο μέλλον, μετά την υπογραφή της, ότι αν ξεσπάσει ένα μεταναστευτικό ρεύμα προς την Ευρώπη, και με το δεδομένο ότι είμαστε μια από τις «πόρτες» θα γεμίζαμε μετανάστες – οικονομικούς ή μη- , που στο τέλος θα παραμένανε στην χώρα και τελικά δεν θα μπορούσαμε να τους διαχειριστούμε. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να έχουμε χιλιάδες ανθρώπους, που θέλουν να περάσουν σε άλλες χώρες , προς την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος, και να είναι πρακτικά φυλακισμένοι εδώ, και στην ουσία να έχουμε δημιουργήσει τις συνθήκες για μια μεγάλου μεγέθους ανθρωπιστική κρίση.

Θέλετε και άλλο; Η συμμετοχή μας στο κοινό νόμισμα. Εκτός ότι συμμετείχαμε σε κάτι που δεν  καλύπταμε τις προδιαγραφές, και δώσαμε ψεύτικα στοιχεία, και να μην μπορούμε εύκολα να απεμπλακούμε , έχει σαν συνέπεια σήμερα, να μην έχουμε την δυνατότητα να πάρουμε από μόνοι μας τις απαραίτητες αποφάσεις, για την επιβίωση μεγάλης μερίδας του λαού.

Και σήμερα που έχουμε καταλήξει; Να διαπιστώσουμε ότι , εν αγνοία μεγάλου τμήματος τους πληθυσμού, ότι έχουν παρθεί και παίρνονται αποφάσεις, που όχι μόνο δεν λύνουν προβλήματα, αλλά καθιστούν επισφαλή αφενός την συμμετοχή μας στην ένωση και αφετέρου να μας έχουν βάλει μπροστά σε διλήμματα, που εκθέτουν την Ελλάδα σε κινδύνους.

Κάτω από τις συνθήκες αυτές πολίτικοι, που έχουν εκλεγεί για να υπηρετούν τον λαό, νομοθετούν και εκτελούν εντολές τρίτων, και που στην ουσία έχουν δημιουργήσει όλες τις συνθήκες για να προκαλέσουν καταρχάς ανθρωπιστική κρίση και στο τέλος ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη.

Αν δε προσθέσετε και την ανυπαρξία από πλευράς μας έως σήμερα, ουσιαστικής διαπραγμάτευσης , 

είτε λόγω ανικανότητας  των αντιπροσώπων μας, είτε λόγω άλλων λόγων, τότε γίνεται σαφές ότι η διοίκηση αυτής της  χώρας δεν την έχει ο λαός αλλά έχει παραχωρηθεί σε κάποιον ή σε κάποιους  άλλους.

Σε αυτή την ύστατη στιγμή, που διακυβεύεται, η ελευθερία και η ανεξαρτησία μας, και κατά ουσία η επιβίωση μας, το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε , είναι να έχουμε διαπραγματευτές που δεν σέβονται τις πραγματικές ανάγκες του λαού. Αντίθετα, έως σήμερα μας έχουνε εκπροσωπήσει άνθρωποι, που δεν ξέρανε τι σημαίνει το όχι και κυρίως αγνόησαν και την θέληση μας ως πολίτες, και για να το θέσω απλά διακυβέρνησαν χωρίς να ερωτηθούμε τι μέλλον θέλουμε και τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε.

Οι διαπραγματευτές αυτοί, θυσίασαν ουσιαστικά την ελευθερία και την ανεξαρτησία , και υποθήκευσαν το παρόν και το μέλλον τόσο το δικό μας όσο και των παιδιών μας. Φέρουν επίσης την αποκλειστική ευθύνη για το αν τελικά θα παραμείνουμε εντός της Ε.Ε. και για ότι βλάβες έχουν προκληθεί.

Είναι ανάγκη, στις επικείμενες εκλογές, να θέσουμε τους εαυτούς μας μπροστά στο ερώτημα: ελευθερία και ανεξαρτησία, ή περισσότερη υποθήκευση  και στην πράξη δουλεία και μάλιστα με όρους οθωμανικής αυτοκρατορίας;

Εμείς θα είμαστε οι υπεύθυνοι για ότι θα συμβεί. Μην ψάχνεται για «αλλούς» να πάρουν την ευθύνη, των επιλογών μας.

Σταμάτης Στεφανάκος.

s.stefanakos@gmail.com