Παραμύθια της Χαλιμάς (Ι): Ευρώ ή Δραχμή;

Κάθε μέρα μας βομβαρδίζουν με ένα ερώτημα που δεν έχει κανένα νόημα. Και είναι ανούσιο, γιατί το πρόβλημα δεν είναι  τι νόμισμα θα έχουμε, αλλά με το πώς θα ζούμε.

Προσπαθούν να μας πείσουν, γενικώς και αορίστως, με το τι θα  γίνει με την οικονομία και τις ζωές μας. Ο καθένας επιλέγει ένα «καλό» και ένα «κακό» σενάριο, ανάλογα με το  υποστηρίζει και μας ενημερώνει σχετικά.

Δεν είμαι ειδικός, αλλά αυτά που ακούω και διαβάζω,  απλά δεν με πείθουν. Νιώθω την ανασφάλεια στην φωνή τους και στον γραπτό τους. Και φωνάζει από  απόσταση ότι οι περισσότεροι εικάζουν για το τι είναι καλύτερο. 

Γιατί το λέω αυτό;

Απλά γιατί κατά την γνώμη το ερώτημα αυτό είναι ψευδές. Το ερώτημα που δεν τίθεται και δεν απαντιέται είναι το κόστος που έχει, καθώς και τις προοπτικές. Υπάρχουν κάποια θέματα  που άπαξ και τεθούν, αρχίζουν να κοιτάνε από την άλλη πλευρά ή δίνουν απαντήσεις στο περίπου, και ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: να λες μισές αλήθειες ή να μην είσαι ακριβής;

Νιώθω ως πολίτης ότι ζω σε ένα κόσμο που είναι περιτριγυρισμένος από παραμορφωτικούς καθρέφτες, ενώ τα πράγματα είναι απλά.  Ας δούμε λοιπόν κάποιες απλές αλήθειες μαζί.

Καταρχάς , η οικονομία για να συνέλθει είτε με μετρά της Τρόικας είτε με άλλες πολιτικές θα πάρει χρόνο, και αυτός δεν είναι ούτε έξι μήνες ούτε ένα ή δυο χρόνια. Οποίος υποστηρίζει το αντίθετο τον προκαλώ να το αποδείξει και να δεσμευτεί. Οπότε το ερώτημα έχει δυο σκέλη: Αφενός πόσο καιρό θα πάρει και πόσα θα χάσουμε από τα εισοδήματα μας σε μηνιαία ή σε ετήσια βάση εμείς οι πολίτες. Επίσης να δεσμευτούν.

Κατά δεύτερον, πλησιάζουμε αν δεν έχουμε φτάσει στο σημείο που δεν θα υπάρχει δυνατότητα να υποστηρίξουμε ως φορολογούμενοι  πολίτες ή επιχειρήσεις άλλα μέτρα. Αυτό συνεχίζουν είτε να μην το καταλαβαίνουν, είτε απλά δεν τους ενδιαφέρει. Φυσικά όμως ξεχνάνε ότι ενδιαφέρει εμάς.  

Γιατί τις «θυσίες» τις πληρώνουμε εμείς και τα παιδία μας.

Αδιάφορο μάλλον για τους περισσότερους πολιτικούς και οικονομολόγους, από ότι φαίνεται,  ότι το να μην υπάρχουν φάρμακα στα νοσοκομεία ή το να έχουμε υποσιτιζόμενα παιδία σε σχολεία, δεν είναι τίποτα παραπάνω από το προοίμιο μιας ανθρωπιστικής κρίσης. Κουβέντα για το πώς θα αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση. Τουμπεκί ψιλοκομμένο για να πω με όρους πιάτσας.  Ο κόσμος όμως που υποφέρει , είναι άνθρωποι με ψυχές και πρόσωπα.

Καμία κουβέντα για το πώς θα υποστηριχτούν άνεργοι, και πως θα ανακοπεί το ρεύμα των αυτοκτονιών. Πάλι περί μακροοικονομικών η συζήτηση να περιστρέφεται. Ούτε μια πρακτική πρόταση για το τι θα γίνει με τις ψυχές αυτές.  Ήθελα να ξέρω ζουν σε άλλη χώρα; Έχουν πάει καμία βόλτα με τα πόδια στο κέντρο;

Λένε οι υποστηρικτές του ευρώ διάφορα σκοτεινά σενάρια αν βγούμε εκτός. Ναι αλλά ξεχνάνε να μιλήσουν για την ταμπακιέρα, τουτέστιν ότι ήδη πολύς κόσμος είναι ήδη ζει σε αυτή την κατάσταση. Και επειδή υπάρχει και άλλος κόσμος που είναι λίγο πριν την κατηφόρα, νομίζουν ότι μπορούν να τους απειλήσουν με χειρότερα;  

Ανταπαντούν οι υποστηρικτές της δραχμής ότι θα δούμε μια καλύτερη μέρα, χωρίς ευρώ. Πως , πότε και κυρίως με τι μέθοδο;  Πόσο καιρό θα πάρει; Ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό;

Με δυο λόγια φίλες και φίλες, αντί να ασχολιόμαστε με το πώς θα φτιάξουν οι ζωές μας, πως θα σταματήσει η κατηφόρα, ασχολιόμαστε με το αν θα έχουμε ευρώ ή δραχμή. Και ξεχνάμε το ερώτημα πως θα επιβιώσουμε από την αποτυχία των μέτρων που υποτίθεται θα προστάτευαν την «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας».

Μην έχετε ψευδαισθήσεις. Μην ακούτε τα παραμύθια της Χαλιμάς, περί ευρώ ή δραχμής. Αυτό που διακυβεύεται , είναι η προσωπική και η κοινωνική μας επιβίωση. Αν είναι να θυσιάσουμε και άλλους στο βωμό του ερωτήματος ευρώ ή δραχμή, ας προσγειώσουμε τους πολιτικούς στην πραγματικότητα την δική μας.

Σταμάτης Στεφανάκος.

s.stefanakos@gmail.com