Του Σταμάτη Στεφανάκου
Αγαπητοί συγκρατούμενοι,
Στα δυο προηγούμενα άρθρα , (Φυλακή χωρίς κάγκελα; Πρώτο μέρος, Εθνικό Στρατόπεδο Χρέους. , Φυλακή χωρίς κάγκελα; Δεύτερο μέρος, Πικρές αλήθειες.Οι στυλοβάτες ) περιέγραψα το πως λειτουργεί το Στρατόπεδο του Χρέους και πως το στηρίζουν κρατούμενοι.
Όμως, όπως σε όλες τις φυλακές οι κρατούμενοι ονειρεύονται την ελευθερία τους. Διαισθάνονται ότι υπάρχει κάτι στο όποιο δεν έχουν αγγίξει. Ζητούμενο, όνειρό, δράμα και όραμα.
Λύτρωση; Ίσως.
Η αναζήτηση της Δημοκρατίας.
.
Έχουν όμως όλοι την ίδια θέση περί Δημοκρατίας; Σημαίνει το ίδιο για όλους;
Η Δημοκρατία δεν είναι ιδεολογία.
Είναι πολίτευμα.Είναι τρόπος διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων. Βασίζεται στην ισηγορία, στον δημόσιο διάλογο και στον αλληλοσεβασμό, στο δίκαιο, στην απονομή δικαιοσύνης, στην διάκριση εξουσιών, και σε θεσμούς.
Την επικαλούνται όλοι, και υποτίθεται πως όλοι την υπερασπίζονται.
Δεν σημαίνει εννοιολογικά η Δημοκρατία το ίδιο για όλους. Δυστυχώς υπάρχει σύγχυση που προκαλείται από το πως διάφοροι ιδεολογικοί χώροι αντιλαμβάνονται την λειτουργία τους, εντός των θεσμών της.
Από την εμφάνιση της Δημοκρατίας στην αρχαία Ελλάδα μέχρι και σήμερα κάθε ιδεολογικός χώρος επιδιώκει να πείσει, τους πολίτες ότι το δικό του πρόταγμα είναι η λύση.
Συνήθως οι διαφορές των ιδεολογικών χώρων καθορίζονται από το πως αντιλαμβάνονται την διαχείριση του πλούτου, κοινωνικά θέματα, πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιώματα εργαζομένων κλπ.
Από τους ιδεολογικούς χώρους προκύπτουν άνθρωποι, πολιτικοί φορείς ή ομάδες με κοινό ιδεολογικό υπόβαθρο. Οι στόχοι τους είναι να πείσουν τους πολίτες ή την πλειοψηφία ότι οι προτάσεις τους είναι αυτές που χρειάζεται να υιοθετηθούν.
Το αποτέλεσμα είναι ότι τελικά εμπλέκονται σε παιχνίδια εξουσίας. Και εδώ αρχίζει το μεγάλο πρόβλημα, γιατί ο κάθε ιδεολογικός χώρος αντιλαμβάνεται διαφορετικά το πλαίσιο κανονικότητας και ορθότητας, ως προς το πως δηλαδή θα έπρεπε να λειτουργεί η κοινωνία.
Προσπαθούν να μετασχηματίσουν, να εξελίξουν την κοινωνία σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα. Άλλα ειδικά οι σύγχρονες κοινωνίες, δεν μετασχηματίζονται, ούτε εξελίσσονται, ούτε αλλάζουνε με κανόνες ή με οδηγίες ή επειδή κάποια μορφή εξουσίας τους το επιβάλλει. Έχουν άλλες δυναμικές, άλλες αρχές, άλλους εξελικτικούς μηχανισμούς, και οι όποιες παρεμβάσεις στις διαδικασίες μετασχηματισμού δεν οφείλονται σε ιδεολογικές επιρροές. Οικονομικά συμφέροντα, στρατιωτικοί και πολιτικοί,σχηματισμοί, συνεπικουρούμενοι από μέσα μαζικής ενημέρωσης, τεχνολογική εξέλιξη,καινούργια επικοινωνιακά εργαλεία, δημιουργούν νέες δυναμικές που καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα.
Οι ιδεολογίες είναι έναυσμα για την παραγωγή πολιτικής, αλλά και δικαιολογία για κάποιους πολιτικούς σχηματισμούς ώστε να παρουσιάσουν ένα προσωπείο. Σπανία ένας ιδεολόγος, δομεί την δράση του για να αποκτήσει εξουσία. Αυτό όμως δεν ισχύει για τους κομματικούς μηχανισμούς.
Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτά τα παιχνίδια εξουσίας,έχουν γίνει αντιληπτά από τους πολίτες, ειδικά όταν οι κομματικοί φορείς , αλληλοϋποστηρίζονται ή ακόμα συνεργάζονται προκειμένου να κυβερνήσουν, να εξουσιάσουν.
Ως αποτέλεσμα, απαξιώνεται συνολικά η ιδεολογία. Η απαξίωση όμως αυτή - παρόλο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και δικαιολογήμενη - οδηγεί σε καταστροφικό πολιτικό αδιέξοδο.Η ιδεολογία είναι το οξυγόνο για να υπάρχει πολιτική, και όταν από την τοξική δράση των κομματικών οργανώσεων ή μετατρέπεται σε ιδεοληπτικό παραλήρημα η απαξιώνεται τότε απαξιώνεται στην συνείδηση των πολιτών και απολιτικ θεωρητικά κατασκευάσματα θεωρούνται πολιτικές επιλογές.
Το τελικό αποτέλεσμα διαμορφώνει αδιάφορους ή ηττοπαθείς πολίτες, η συμμετοχή στα κοινά θεωρείται ότι είναι για τους γραφικούς, θεωρίες συνωμοσίας αντικαθιστούν τον ορθό λόγο , παραπληροφόρηση και προπαγάνδα διαστρεβλώνουν την ενημέρωση.
Αυτό κάνει τους φυλακισμένους ποιο ελεγχόμενους. Πιστεύουν ότι Δημοκρατία είναι να πάει κάποιος να ψηφίσει. Επομένως κάθε πρόθεση για ριζοστικοποιήση για αλλαγή, για εξέλιξη, εξανεμίζεται.
Η πραγματική ανυπακοή, η πραγματική αντίσταση, δεν μπορεί να γεννηθεί με την ανακύκλωση των ίδιων λογικών, νοοτροπιών και σάπιων προκαταλήψεων.
Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη: Θέλουμε να αλλάξουμε ριζικά ως λαός; Είμαστε έτοιμοι για μεγάλες τομές; Αν το πιστεύεται το πρώτο βήμα είναι να αλλάξουμε εμείς.
Η Δημοκρατία δεν είναι "πάω να ψηφίσω κάθε φορά που με καλούν", ούτε "ψήφισα και τελείωσα" και μετά άραγμα στην ασφάλεια του εικονικού ή πραγματικού καφενείου , σχολιάζοντας και επικρίνοντας τα πάντα.
Η Δημοκρατία είναι το πλέον απαιτητικό πολίτευμα. Δεν λειτουργεί με θεωρητικές αναλύσεις. Λειτουργεί με πράξεις.
Σήμερα η λειτουργία του πολιτεύματος επαφίεται στα κόμματα. Τα κόμματα όμως είναι ολιγαρχικοί μειοψηφικοί σχηματισμοί.
Αυτή η πρακτική είναι προβληματική. Στην ουσία αναφερόμαστε σε ανάθεση, στην βουλή, στην κυβέρνηση, στα στελέχη των κομμάτων για την διακυβέρνηση της χώρας.
Και η συμμετοχή των πολιτών; Πουθενά. Ούτε απαραίτητη ούτε επιθυμητή, Για συμμετοχή ορίζεται μόνο να ψηφίσουν ή να γίνει μέσω κομμάτων.
Οι πρωτοβουλίες πολιτών δεν είναι θεμιτές, ούτε ο άτυπος κοινωνικός έλεγχος. Η εξουσία δεν θέλει να ελέγχεται.
Για τον λόγο αυτό δεν υπάρχουν δικαστήρια ή θεσμοί που θα μπορούσαν οι πολίτες να καταφύγουν για να ακυρωθεί ένας νόμος ή μια διοικητική πράξη ή να ελεγχθεί η συνταγματικότητα μιας απόφασης.
Ακόμα και οι ελάχιστες δυνατότητες για παρέμβαση των πολιτών στα κοινά έχουν πλέον εξανεμισθεί. Οι παρεμβάσεις που έχουν γίνει για να γίνει πιο "ευέλικτο" το κράτος έχει αλλοιώσει τους θεσμούς
Επομένως ναι, χρειάζεται να στηριχθεί η Δημοκρατία. Χρειάζεται να υπάρχει ελεύθερος διάλογος. Χωρίς ιδεολογίες όμως, δεν υπάρχει παραγωγή πολιτικής, είναι σαν μια λίμνη με στεκάμενη νερά. Στο τέλος σαπίζουν. Αυτό ακριβώς συνεπάγεται η απολιτική προσέγγιση.
Και αυτή η προσέγγιση είναι που πρέπει να πολεμηθεί. Διαφορετικά η φυλακή θα συνεχίσει να παραμένει άτρωτη, και οι φυλακισμένοι θα συνεχίσουν να ατενίζουν τα κάγκελα και τους τοίχους απλά περιμένοντας κάτι να γίνει...
.
Αγαπητοί συγκρατούμενοι,
Στα δυο προηγούμενα άρθρα , (Φυλακή χωρίς κάγκελα; Πρώτο μέρος, Εθνικό Στρατόπεδο Χρέους. , Φυλακή χωρίς κάγκελα; Δεύτερο μέρος, Πικρές αλήθειες.Οι στυλοβάτες ) περιέγραψα το πως λειτουργεί το Στρατόπεδο του Χρέους και πως το στηρίζουν κρατούμενοι.
Όμως, όπως σε όλες τις φυλακές οι κρατούμενοι ονειρεύονται την ελευθερία τους. Διαισθάνονται ότι υπάρχει κάτι στο όποιο δεν έχουν αγγίξει. Ζητούμενο, όνειρό, δράμα και όραμα.
Λύτρωση; Ίσως.
Η αναζήτηση της Δημοκρατίας.
.
Έχουν όμως όλοι την ίδια θέση περί Δημοκρατίας; Σημαίνει το ίδιο για όλους;
Η Δημοκρατία δεν είναι ιδεολογία.
Είναι πολίτευμα.Είναι τρόπος διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων. Βασίζεται στην ισηγορία, στον δημόσιο διάλογο και στον αλληλοσεβασμό, στο δίκαιο, στην απονομή δικαιοσύνης, στην διάκριση εξουσιών, και σε θεσμούς.
Την επικαλούνται όλοι, και υποτίθεται πως όλοι την υπερασπίζονται.
Δεν σημαίνει εννοιολογικά η Δημοκρατία το ίδιο για όλους. Δυστυχώς υπάρχει σύγχυση που προκαλείται από το πως διάφοροι ιδεολογικοί χώροι αντιλαμβάνονται την λειτουργία τους, εντός των θεσμών της.
Από την εμφάνιση της Δημοκρατίας στην αρχαία Ελλάδα μέχρι και σήμερα κάθε ιδεολογικός χώρος επιδιώκει να πείσει, τους πολίτες ότι το δικό του πρόταγμα είναι η λύση.
Συνήθως οι διαφορές των ιδεολογικών χώρων καθορίζονται από το πως αντιλαμβάνονται την διαχείριση του πλούτου, κοινωνικά θέματα, πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιώματα εργαζομένων κλπ.
Από τους ιδεολογικούς χώρους προκύπτουν άνθρωποι, πολιτικοί φορείς ή ομάδες με κοινό ιδεολογικό υπόβαθρο. Οι στόχοι τους είναι να πείσουν τους πολίτες ή την πλειοψηφία ότι οι προτάσεις τους είναι αυτές που χρειάζεται να υιοθετηθούν.
Το αποτέλεσμα είναι ότι τελικά εμπλέκονται σε παιχνίδια εξουσίας. Και εδώ αρχίζει το μεγάλο πρόβλημα, γιατί ο κάθε ιδεολογικός χώρος αντιλαμβάνεται διαφορετικά το πλαίσιο κανονικότητας και ορθότητας, ως προς το πως δηλαδή θα έπρεπε να λειτουργεί η κοινωνία.
Προσπαθούν να μετασχηματίσουν, να εξελίξουν την κοινωνία σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα. Άλλα ειδικά οι σύγχρονες κοινωνίες, δεν μετασχηματίζονται, ούτε εξελίσσονται, ούτε αλλάζουνε με κανόνες ή με οδηγίες ή επειδή κάποια μορφή εξουσίας τους το επιβάλλει. Έχουν άλλες δυναμικές, άλλες αρχές, άλλους εξελικτικούς μηχανισμούς, και οι όποιες παρεμβάσεις στις διαδικασίες μετασχηματισμού δεν οφείλονται σε ιδεολογικές επιρροές. Οικονομικά συμφέροντα, στρατιωτικοί και πολιτικοί,σχηματισμοί, συνεπικουρούμενοι από μέσα μαζικής ενημέρωσης, τεχνολογική εξέλιξη,καινούργια επικοινωνιακά εργαλεία, δημιουργούν νέες δυναμικές που καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα.
Οι ιδεολογίες είναι έναυσμα για την παραγωγή πολιτικής, αλλά και δικαιολογία για κάποιους πολιτικούς σχηματισμούς ώστε να παρουσιάσουν ένα προσωπείο. Σπανία ένας ιδεολόγος, δομεί την δράση του για να αποκτήσει εξουσία. Αυτό όμως δεν ισχύει για τους κομματικούς μηχανισμούς.
Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτά τα παιχνίδια εξουσίας,έχουν γίνει αντιληπτά από τους πολίτες, ειδικά όταν οι κομματικοί φορείς , αλληλοϋποστηρίζονται ή ακόμα συνεργάζονται προκειμένου να κυβερνήσουν, να εξουσιάσουν.
Ως αποτέλεσμα, απαξιώνεται συνολικά η ιδεολογία. Η απαξίωση όμως αυτή - παρόλο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και δικαιολογήμενη - οδηγεί σε καταστροφικό πολιτικό αδιέξοδο.Η ιδεολογία είναι το οξυγόνο για να υπάρχει πολιτική, και όταν από την τοξική δράση των κομματικών οργανώσεων ή μετατρέπεται σε ιδεοληπτικό παραλήρημα η απαξιώνεται τότε απαξιώνεται στην συνείδηση των πολιτών και απολιτικ θεωρητικά κατασκευάσματα θεωρούνται πολιτικές επιλογές.
Το τελικό αποτέλεσμα διαμορφώνει αδιάφορους ή ηττοπαθείς πολίτες, η συμμετοχή στα κοινά θεωρείται ότι είναι για τους γραφικούς, θεωρίες συνωμοσίας αντικαθιστούν τον ορθό λόγο , παραπληροφόρηση και προπαγάνδα διαστρεβλώνουν την ενημέρωση.
Αυτό κάνει τους φυλακισμένους ποιο ελεγχόμενους. Πιστεύουν ότι Δημοκρατία είναι να πάει κάποιος να ψηφίσει. Επομένως κάθε πρόθεση για ριζοστικοποιήση για αλλαγή, για εξέλιξη, εξανεμίζεται.
Η πραγματική ανυπακοή, η πραγματική αντίσταση, δεν μπορεί να γεννηθεί με την ανακύκλωση των ίδιων λογικών, νοοτροπιών και σάπιων προκαταλήψεων.
Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη: Θέλουμε να αλλάξουμε ριζικά ως λαός; Είμαστε έτοιμοι για μεγάλες τομές; Αν το πιστεύεται το πρώτο βήμα είναι να αλλάξουμε εμείς.
Η Δημοκρατία δεν είναι "πάω να ψηφίσω κάθε φορά που με καλούν", ούτε "ψήφισα και τελείωσα" και μετά άραγμα στην ασφάλεια του εικονικού ή πραγματικού καφενείου , σχολιάζοντας και επικρίνοντας τα πάντα.
Η Δημοκρατία είναι το πλέον απαιτητικό πολίτευμα. Δεν λειτουργεί με θεωρητικές αναλύσεις. Λειτουργεί με πράξεις.
Σήμερα η λειτουργία του πολιτεύματος επαφίεται στα κόμματα. Τα κόμματα όμως είναι ολιγαρχικοί μειοψηφικοί σχηματισμοί.
Αυτή η πρακτική είναι προβληματική. Στην ουσία αναφερόμαστε σε ανάθεση, στην βουλή, στην κυβέρνηση, στα στελέχη των κομμάτων για την διακυβέρνηση της χώρας.
Και η συμμετοχή των πολιτών; Πουθενά. Ούτε απαραίτητη ούτε επιθυμητή, Για συμμετοχή ορίζεται μόνο να ψηφίσουν ή να γίνει μέσω κομμάτων.
Οι πρωτοβουλίες πολιτών δεν είναι θεμιτές, ούτε ο άτυπος κοινωνικός έλεγχος. Η εξουσία δεν θέλει να ελέγχεται.
Για τον λόγο αυτό δεν υπάρχουν δικαστήρια ή θεσμοί που θα μπορούσαν οι πολίτες να καταφύγουν για να ακυρωθεί ένας νόμος ή μια διοικητική πράξη ή να ελεγχθεί η συνταγματικότητα μιας απόφασης.
Ακόμα και οι ελάχιστες δυνατότητες για παρέμβαση των πολιτών στα κοινά έχουν πλέον εξανεμισθεί. Οι παρεμβάσεις που έχουν γίνει για να γίνει πιο "ευέλικτο" το κράτος έχει αλλοιώσει τους θεσμούς
Επομένως ναι, χρειάζεται να στηριχθεί η Δημοκρατία. Χρειάζεται να υπάρχει ελεύθερος διάλογος. Χωρίς ιδεολογίες όμως, δεν υπάρχει παραγωγή πολιτικής, είναι σαν μια λίμνη με στεκάμενη νερά. Στο τέλος σαπίζουν. Αυτό ακριβώς συνεπάγεται η απολιτική προσέγγιση.
Και αυτή η προσέγγιση είναι που πρέπει να πολεμηθεί. Διαφορετικά η φυλακή θα συνεχίσει να παραμένει άτρωτη, και οι φυλακισμένοι θα συνεχίσουν να ατενίζουν τα κάγκελα και τους τοίχους απλά περιμένοντας κάτι να γίνει...
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου