Ελεύθεροι πολιορκημένοι.

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Χτες αργά το βράδυ προς ξημερώματα, περπατώντας μπροστά από την βουλή, αναρωτήθηκα  κοιτώντας τα «προστατευτικά» κάγκελα: ποιος άραγε είναι πολιορκημένος από ποιόν;

Τα κάγκελα μου φέρανε μνήμες από τείχη. Μου θύμισαν χαντάκια , μου θύμισαν συρματοπλέγματα. Μου θύμισαν κελιά. Μου θύμισαν απαγορεύσεις και εφιάλτες. Μου θύμισαν φανατικούς, θρησκόληπτους, δυνάστες και δικτάτορες.

Χιλιάδες κόσμου περνά μπροστά από αυτά τα κάγκελα κάθε μέρα. Τα συνηθίσαμε αδέλφια;

Τι έγινε στην ψυχή μας; Την χάσαμε; Είμαστε τόσο φοβισμένοι ; ή τόσο μόνοι; Είμαστε άραγε εξαντλημένοι από τον καθημερινό κάματο; Μας διέλυσαν και παραδοθήκαμε;  Μας σκέπασαν τα μάτια με την προπαγάνδα τους ή μας έχουν αποπροσανατολίσει τόσο που δεν ξέρουμε που κοιτάμε;

Αδέρφια, κάτοικοι αυτής της χώρας, μήπως πρέπει να μας ακούσουν, να μας νιώσουν;

Τι θα γίνει αδέρφια;  

Εσείς αδέρφια που κοιτάτε από μακριά τα γεγονότα τι περιμένετε;  Να βγάλουν άλλοι τα κάστανα από την φωτιά;

Αδέρφια ότι και να γίνει από εδώ και πέρα , η ζωή θα γίνει δύσκολη και ακόμα και αν πάρουμε άλλο δρόμο καλύτερο, αυτός θα είναι μακρύς και θα περάσει μέσα από την φωτιά και το αμόνι της προσωπικής θυσίας.

Μην αναπολείτε παλαιές μάχες. Ξεχάστε τις παλιές νίκες , εθνικές και κοινωνικές. Θέλει να είσαι αντάρτης στο μυαλό, στην καρδία και την ψυχή. Θέλει να έχεις το σθένος να τα βάλεις πρώτα με το μυαλό σου και τα πιστεύω σου. Να τα σφυρηλατήσεις, χρησιμοποιώντας την αλήθεια ως σφύρα. Να ξεχάσεις το προσωπικό σου όφελος, να το θυσιάσεις για το σύνολο.

Μην επαναπαύεστε τις όποιες δάφνες του παρελθόντος προσωπικού, ιδεολογικού ή πολιτικού έχει ο καθένας..

Καμία νίκη δεν χαρίστηκε σε κανένα. Ήρθε με δουλεία , θυσία, πόνο και αφοσίωση στον σκοπό.

Ποιοι είναι οι πολιορκημένοι στην χώρα μας;

Μια πλασματική πλειοψηφία που αποφασίζει για εμάς , αυτοί που συλληφθήκαν για την ναζιστική τους δράση ; ή κάποιος άλλος; Ή μήπως η εξουσία πρέπει να γυρίσει στον λαό;

Δεν πολιορκούμε εμείς την βουλή

Η βουλή πολιορκεί εμάς.

Δεν πολιορκούμε εμείς την βουλή.

Από ναός της δημοκρατίας, έχει καταντήσει θολή ανάμνηση.

Η δημοκρατία δεν θεραπεύεται, ούτε δημιουργείται , ούτε παραχωρείται. Κερδίζεται. Θέλει ανακάτεμα με τα κοινά, θέλει πίστη και πιστεύω στην ελευθερία έκφρασης και λόγου. Θέλει διάλογο.

Έχουν φυλακίσει τις ψυχές μας αδέρφια, έχουν σκοτεινιάσει το μυαλών πολλών με τρόμο και απειλή.

Ας κάνουμε αυτό που φοβούνται: ας σπάσουμε τον φόβο, καιρός να γκρεμίσουμε τα κάγκελα που έχουν περιβάλει το μυαλό μας.

s.stefanakos@gmail.com