Δανειστές ή δυνάστες; Αντιστεκόμενοι ή συμβιβασμένοι ;

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Βλέπουμε τις τελευταίες μέρες τους δανειστές της χώρας να πιέζουν  την κυβέρνηση να  υιοθετήσει συγκεκριμένη πολιτική. Οι πιέσεις αυτές εκφράζονται πολιτικά, επικοινωνιακά αλλά και πρακτικά, με οικονομικά και άλλα εργαλεία που έχουν στην διάθεση τους.

Υπάρχουν δυο ερωτήματα που έχει να απαντήσει αυτή η κυβέρνηση – όπως και οι προηγούμενες- , αφενός  μέχρι σε ποιο σημείο είναι αποφασισμένη να προβάλει αντιστάσεις και αφετέρου πόσο πιστή θα παραμείνει στις προεκλογικές της εξαγγελίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με το προεκλογικό του πρόγραμμα έβαλε  ψηλά τον πήχη, δημιούργησε προσδοκίες  και κυρίως θεμελίωσε την πεποίθηση  ότι μπορεί να είναι η εναλλακτική πολιτική που χρειάζεται ο τόπος για να πάει μπροστά.

Η πραγματικότητα όμως διέλυσε την ευφορία και ευεξία των  πρώτων μερών μετά τις εκλογές.  Μέλη και στελέχη αυτής της κυβέρνησης αναγκάστηκαν κάτω από το βάρος νομικών και τεχνοκρατικών δεδομένων που ΔΕΝ είχαν λάβει υπόψη τους – η θεωρία τους έλεγε ότι η πολιτική είναι η απάντηση για όλα-,  να αφήσουν στην άκρη τις  προεκλογικές εξαγγελίες και σήμερα απλά προσπαθούν να διασώσουν ότι μπορούν, χωρίς φυσικά να υπάρχουν εγγυήσεις.

Οι δανειστές – «θεσμοί»- έχουν θέση εξαρχής ένα συγκεκριμένο πλαίσιο για το πώς εννοούν την «συνεργασία» με την ελληνική κυβέρνηση. Άσχετα με το πως θα το χαρακτηρίσουμε το πλαίσιο αυτό, φαίνεται από ότι έχει ανακοινωθεί στον τύπο ότι υπάρχουν κάποιου είδους συμφωνία ως προς τις βασικές του κατευθύνσεις. Αυτό που έχει απομείνει σε εκκρεμότητα είναι το πώς θα εξειδικευθούν τα μέτρα ποσοτικά και ποιοτικά.

Αυτό που καλείται να κάνει αυτή η κυβέρνηση είναι να εφαρμόσει το πρόγραμμα της. Να είναι συνεπής με την ιδεολογική της καταβολή. Το πώς θα το κάνει; Έχει ψηφιστεί  ήδη από τον λαό για να εφαρμόσει  συγκεκριμένες εξαγγελίες.  Στην Θεσσαλονίκη μάλιστα είχαν παρουσιαστεί και συγκεκριμένα μέτρα. Επομένως εφαρμόστε ότι ανακοινώσατε και αφήστε τις δικαιολογίες. Λογικά η κυβέρνηση θα έπρεπε να είναι έτοιμη και με δομημένο πρόγραμμα και με διεξόδους από τα αδιέξοδα που σας θέτει η Τρόικα.

Δεν νομίζω να μην ήξερε κανείς στην κυβέρνηση ότι είναι δύσκολα τα πράγματα. Δεν νομίζω να ήταν κάποιος αφελής από τον ΣΥΡΙΖΑ ή τους ΑΝΕΛ ότι θα γινόταν χωρίς σύγκρουση η όποια «διαπραγμάτευση».

Το ζητούμενο επομένως είναι το πώς θα διαγραφεί το χρέος της χώρας, πως θα ανεξαρτητοποιηθούμε από δάνεια και δανειστές, τι θα γίνει με δουλειές και ανάπτυξη και όχι αν θα μείνουν ικανοποιημένοι οι … «θεσμοί». (Τρόικα για όποιον τους έχει ξεχάσει…)

Η χρυσή ευκαιρία ήταν όταν ανέλαβε αυτή  η κυβέρνηση να κηρύξει στάση πληρωμών προς τα έξω και ταυτόχρονα να ξεκίναγε λογιστικό έλεγχο του χρέους. Δεν είναι αργά μπορεί και σήμερα να το κάνει πράξη.

Άλλωστε υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία του λαού και όχι των δανειστών ή άλλων δυναστών. Οι πολιτικοί θα πρέπει να είναι – αν δεν είναι ήδη- υπηρέτες του λαού και της θέλησης του.

Ιστορικά αν αυτή η ευκαιρία χαθεί μικρή η ζημία για την αριστερά. Ακόμα ποιο μικρή για τον ΣΥΡΙΖΑ ή την ΑΝΕΛ. Στο κάτω-κάτω της γραφής το νόημα θα έχει να μιλήσουμε για αριστερά ή κόμματα αν η χώρα θα έχει γίνει ερείπια;