Ο πολιτικός «πολτός» κυριαρχεί στην Ελλάδα…

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Αν κάποιος καταγράψει  με σύστημα,  τις πολιτικές δηλώσεις, θέσεις και πρακτικές, σε βάθος χρόνου, θα εξάγει ενδιαφέροντα συμπεράσματα, για την  πολιτική ζωή  στην χώρα.

Το  κοινό στοιχείο που θα διαπιστώσει είναι  ένα μοτίβο που φαίνεται να κυριαρχεί στην πορεία για την διεκδίκηση της εξουσίας και στην εξάσκηση της.

Ξεκινάμε με την αλλαγή των πολιτικών θέσεων από ριζοσπαστικές εξελίσσονται σε πιο συντηρητικές  όσο πλησιάζει  η ώρα  της ανάληψης των ηνίων της χώρας. Το ενδιαφέρον είναι να προσέξουμε πως  η αλλαγή των εκλογικών ποσοστών προς τα πάνω λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα με την εκφραζόμενη ριζοσπαστικοποίηση του πολιτικού φορέα.

Οι γενικεύσεις, η καταγγελίες ως μόνιμη πολιτική τακτική χωρίς ουσιαστική τεκμηριωμένη και ρεαλιστική αντιπρόταση,  τα «θα» , «ίσως», «έχουμε πρόταση άλλα δεν την λέμε» ή προτάσεις που δεν συνοδεύονται με  γερή τεκμηρίωση, η ασάφεια όπως και  η μη δέσμευση για υλοποίηση συγκεκριμένων προτάσεων , αφήνουν το πεδίο ανοικτό για αλλαγές και αντιφάσεις στην πολιτική πρακτική. Είναι άραγε  σύμπτωση η διαπίστωση ότι σε πολλά θέματα υπάρχουν αδιευκρίνιστα σημεία και κενά;

Σημειωτέον ότι αυτό το μοτίβο το έχουν χρησιμοποιήσει κυριολεκτικά όλοι οι πολιτικοί  φορείς ανεξάρτητα από προέρχονται ιδεολογικά

Σε υπαρκτά προβλήματα, δεν απαντάς με συνθήματα , ενίσχυση  του  θυμικού, ιστορικά «ένδοξους» προγόνους,  αίολες και αιθεροβάμονες  θέσεις ή υποθέσεις εργασίας που ανάγονται χρονικά στην προηγούμενη εκατονταετία, και δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα και τις σύγχρονες συνθήκες.

Πολιτική στρατηγική και επικοινωνία που δεν σχεδιάζονται δομημένα και με άγνοια βασικών παραμέτρων που ισχύουν σήμερα, αλλά αντιθέτως βασίζονται στην επιπολαιότητα και σε ιδεοληψίες καταλήγουν να  είναι άσχετες  από τις  πραγματικές ανάγκες  της κοινωνίας , και  δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες  για αναδιπλώσεις ,αστοχίες και απαράδεκτες άτακτες υπαναχωρήσεις και  υποχωρήσεις.

Υπό τις συνθήκες αυτές το «τυχαίο», το «περίπου», το ατεκμηρίωτο κοινωνικά αλλά και από άποψη τεχνογνωσίας,  προτεινόμενων λύσεων,  θέσεων και προσώπων οδηγούν σε αλυσίδες «άτυχων» γεγονότων, προκληθέντα όχι  λόγω συγκυρίων, αλλά αντιθέτως αποτελούν  απόδειξη ανικανότητας στην καλύτερη και στην χειρότερη   σκόπιμη επιλογή προκειμένου να εξυπηρετηθούν αλλότρια μικροπολιτικά συμφέροντα.

Οι κλίκες , οι φατρίες και οι  πολιτικές ισορροπίες δεν μπορεί να υπερβαίνουν το συλλογικό. Η προβολή προσωπικών θέσεων που  δεν συνάδουν με κοινές αποφάσεις και θέσεις,  είναι ανεπίτρεπτη πολιτική πρακτική, με την ανεργία στα ύψη  και την ανθρωπιστική κρίση ως επακόλουθο να τείνει να διαλύσει τα πάντα.  Εν καιρώ «πολέμου» τα χαρακώματα δεν τα παρατάς, δεν κοιτάς το σαρκίο σου, δεν δρας ατομικά, αλλά αντιθέτως αποκηρύσσεις το εγώ και λειτουργείς συλλογικά.

Η αριστερά και οι πολιτικοί φορείς που την εκπροσωπούν οφείλουν να είναι συνεπής προς τις αρχές τους και να μην νερώνουν το κρασί τους. Ή για να το θέσω ωμά, δεν μπορείς να στηρίζεσαι σε δυο βάρκες, γιατί νομοτελειακά είσαι καταδικασμένος να πέσεις στην θάλασσα και να ναυαγήσεις, με πιθανό αποτέλεσμα να συμπαρασύρεις όχι μόνο αυτούς που σε υποστηρίζουν, αλλά και αγώνες, ιδεώδη, ιδανικά,  ακόμα και να αμαυρώσεις και άλλους που μπορεί να μην είναι στο ίδιο «πλοίο», αλλά συμπλέουν περισσότερο ή λιγότερο, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.

Η  πραγματικότητα απαιτεί  να υπάρχει σαφής  πολιτικό πλάνο και να το επικοινωνείτε χωρίς «ίσως» και «μπορεί», ειδικά για πρακτικά θέματα. Να αποφεύγονται λάθη επικοινωνιακά και όσοι δραστηριοποιούνται εντός των πλαισίων της αριστεράς να ξεφύγουν από τα  «μπρος- πίσω» που δημιουργούν θολά τοπία και ανασφάλεια. Να εισακούγεται πρώτιστος η  κοινωνία και να συναλλάσσονται μαζί της,  υπηρετώντας βάση  αξίων , καταθέτοντας  προτάσεις σοβαρές και επαρκώς επεξεργασμένες που να έχουν αρχή, μέση και τέλος, καταρτισμένες από ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί και έχουν την δυνατότητα  να  τεκμηριώσουν όχι μόνο ιδεολογικά άλλα και ουσιαστικά, επιστημονικά και πρακτικά.

Διαφορετικά αυτό που παρουσιάζεται είναι ένας πολιτικός «πολτός» αποτελούμενο από σφάλματα, επιπολαιότητες,  άλογες επιλογές και ανοησίες,  απομακρυσμένος  από το  κοινωνικό γίγνεσθαι,  καθιστώντας κενού νοήματος και περιεχομένου  το μήνυμα, που μεταδίδεται στους πολίτες, χάνοντας την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη τους.

Το χειρότερο που θα συμβεί , είναι να απομειωθεί περαιτέρω η πολιτική  και να ενισχύεται η λανθασμένη άποψη που εκφράζεται με τη γνωστή σε όλους  πλέον ατάκα:  «όλοι ίδιοι είναι». Υπό τις συνθήκες αυτές,  οδεύομαι με μαθηματική ακρίβεια  σε ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη, βασισμένη στον κοινωνικό αυτοματισμό και την απογοήτευση, ότι δηλαδή ποιο καταστροφικό, γιατί θα προκαλέσει επανάληψη του φαύλου κύκλο που μας έχει οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα.

Πως θα σε εμπιστευτεί κάποιος ότι μπορείς να του δείξεις ένα άλλο δρόμο όταν εσύ ο ίδιος δεν δείχνεις , ότι ξέρεις που βρίσκεσαι και που πας;

s.stefanakos@gmail.com