Σήμερα το πρωί που σηκώθηκα να γράψω αυτό το κείμενο δεν ήξερα με τι θέμα να ασχοληθώ.
Θα μπορούσα να ήταν , ένα κλίσε κείμενο , με ευχές, γενικόλογο , άνοστο, φιλικό στον αναγνώστη.
Μια άλλη σκέψη θα ήταν, ας πούμε μια εκτίμηση πολιτική ή κινηματική για το τι να περιμένουμε, και πως θα πάνε τα πράγματα. Ίσως μια τεκμηρίωση που να αποκαλύπτει τι γίνεται σε κάποιο τομέα της πολιτικής ή της κοινωνίας
Δεν έβγαινε σήμερα όμως… Ούτε το ένα ούτε το άλλο… Σκεφτόμουν κοιτώντας την οθόνη του υπολογιστή και το έρμο το πληκτρολόγιο γιατί σταμάτησε το μυαλό μου. Σκέψεις που δεν δένανε μαζί τους, κάτι να λείπει από την εικόνα, κάτι το ενοχλητικό….
Τελειώνοντας τον πρώτο καφέ , και αρχίζοντας τον δεύτερο, άρχισε το τοπίο να ξεκαθαρίζει κάπως στο μυαλό μου. Για την ακρίβεια άρχισε να σχηματίζεται, να παίρνει μορφή αυτό που έλειπε.
Δεν ήταν ένα κενό σε μια εικόνα, ή μια μορφή που λείπει από ένα πίνακα, ή τέλος πάντων ένα χαμένο κομμάτι του πάζλ. Για την ακρίβεια ήταν μια κουρτίνα που είτε έκρυβε την θέα ή που άλλαζε λεπτομέρειες , αφαιρούσε ή πρόσθετε στοιχεία, διαμόρφωνε ή παραμόρφωνε το τελικό αποτέλεσμα. Ένιωσα σαν κάποιος να θεωρούσε την παρουσία μου, το ίδιο μου το βλέμμα , ανίερο, ιερόσυλο , ξένο ίσως και βέβηλο.
Θα αναρωτηθείτε φυσικά , μα μόνο εσύ άνθρωπε μου την βλέπεις αυτή την έρμη την κουρτίνα; Τυφλοί είμαστε οι άλλοι;
Όχι φίλοι και φίλες δεν είμαστε τυφλοί. Αλλά για να την δεις, να καταφέρεις να την αντιληφθείς, θέλει να την τσακώσεις με την άκρη του ματιού σου, φευγαλέα για λίγο. Πριν την κουρτίνα, γύρω από αυτή, υπάρχει θόρυβος, φασαρία, ομίχλη. Διάφοροι «προστάτες», είναι διαθέσιμοι μέσω ποικίλων εργαλείων να σε αποπροσανατολίσουν, να σου προκαλέσουν ίλιγγο και σύγχυση, ακόμα και να σου επιτεθούν, ειδικά όσο ποιο κοντά πλησιάζεις στο να την σηκώσεις και να δεις τι κρύβεται από κάτω…
Αν νομίζεται ότι, ότι διαβάζεται είναι μια αφηρημένη προσέγγιση ή κάποιο καλυμμένο μήνυμα, ή ότι ακόμα αν νομίζεται ότι η αμπελοφιλοσοφία με έχει κυριέψει , ένεκα μη άλλης έμπνευσης, πληροφορίας ή γεγονότος έχετε λάθος. Ειδικά αυτές τις γιορτές έχει δυνατή παρουσία η ερώτηση: «τι είναι πραγματικότητα;»
Με ένα μυστήριο τρόπο ένα είδος Matrix, έχει επιβληθεί, στις ζωές μας. Με την βοήθεια, εργαλείων όπως η προπαγάνδας, ο πανικός, η τρομολαγνείας, και της καλλιέργεια σύγχυσης και άγχους, η αντίληψη αλλοιώνεται. Σκεπάζονται τα μυαλά των ανθρώπων, με σκοτάδι πηχτό. Ο φόβος και η άγνοια παραλύει.
Έχουμε εισέλθει σε ένα περίεργο μεσαίωνα, όπου πάλι οι φεουδάρχες και οι υποτακτικοί τους μας έχουμε μετατρέψει σε δουλοπάροικους, αυτή την φόρα μέσω του χρέους. Ο έλεγχος του πληθυσμού , μέσω της κατάργησης βασικών κοινωνικών παροχών, η εξαφάνιση των εργασιακών δικαιωμάτων στο όνομα της ανάπτυξης (;), η αποδόμηση της ίδιας της κοινωνίας, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η απαξίωση της παιδειάς, η μετατροπή της δημοκρατίας σε απατηλή φενάκη, όλα αυτά συσσωρευτικά οδηγούν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: είσαι δούλος φίλε/η μου και όσο και αν δεν το παραδέχεσαι αυτή είναι η απλή αλήθεια.
Και επειδή υποψιάζομαι ότι μάλλον έθιξα την υπερηφάνειας σου, και σου χάλασα την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, έχω αποφασίσει να κάνω τα πράγματα για σένα χειρότερα. Θα γίνω εντελώς ενοχλητικός για λίγο. Αυτός που σε ενοχλεί , που σου σπάει την εικόνα του Μάτριξ, μέσω στο όποιο έχεις συνηθίσει να ζεις είτε από επιλογή είτε από άγνοια.
Αγαπητέ φίλε/η , κατά βάθος δεν αντιδράς επειδή δεν θες. Φοβάσαι μην χάσεις τα λίγα που νομίζεις ότι έχεις , γιατί απλά πιστεύεις ότι «κάτι» θα γίνει; Περιμένεις ένα δοτό σωτήρα, ή κάποιον βιβλικό Μωυσή να σε οδηγήσει την γη της επαγγελίας; Ένα μεσσία , ένα Χρήστο που θα δράσει κοινωνικά και θα σταυρωθεί για σένα; Ή τους δώδεκα αποστόλους σε νέα έκδοση , με κοινωνικές ευαισθησίες να σε διδάξουν;
Αλήθεια πόσο σε πειράζει το γεγονός ότι είσαι ένα τιποτένιο γρανάζι στην μηχανή τους; Σου κτυπά άσχημα το γεγονός ότι εσύ και τα παιδιά σου είστε αναλώσιμα εξαρτήματα; Σε ενοχλεί που βλέπεις ακόμα ένα εξαθλιωμένο στο δρόμο έτσι; Νιώθεις τον φόβο κατά βάθος ότι μπορεί άνετα να είσαι ο επόμενος/η;
Αν ότι έγραψα παραπάνω με κάνουν αντιπαθή, αναρωτήσου πως θα ήταν αν όντως προσπαθούσες να κάνει την διαφορά , είχες ξεπεράσει αληθινά το εγώ σου και έκανες ή έστω προσπαθούσες να κάνεις κάτι για σένα ή τους άλλους. Σκέψου αν είχες εγκαταλείψει την παθητική σου στάση, που ας μην κρυβόμαστε έχει στοιχεία ωχαδερφισμού τι θα ήταν δυνατόν. Και κυρίως αν σταμάταγες να προσπαθείς να καλυφθείς πίσω από άλλους...
Με δυο λόγια αν είχες βγει από το Μάτριξ, ή έστω αν προσπαθούσες να βγεις, θα έκανες την διαφορά.
Δεν αρκούν φίλε/η μερικές μερικοί ενεργοί πολίτες, μερικοί πολιτικοποιημένοι , μερικοί ιδεολόγοι, μερικοί κινηματικοί, ούτε τα κόμματα, δεν μπορούν να κάνουν πολλά αν δεν αποφασίσεις να σηκώσεις την κουρτίνα. Αν δεν αποφασίσεις ότι είναι ανάγκη να μπεις και εσύ στο χορό…
Σήκωσε κεφάλι αδελφέ, γιατί εσύ και τα παιδιά σου είναι ο επόμενος, αυτή είναι η ουσία πίσω από όλα αυτά. Τι θα κάνεις λοιπόν; Θα αντιδράσεις;
s.stefanakos@gmal.com
1 σχόλιο:
τ
Δημοσίευση σχολίου