Δεν παραδίνουμε την σημαία σε κανένα….

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Η φετινή 28^η Οκτωβρίου, είναι μια μέρα που ειδικά φέτος θα έπρεπε να έχει διαφορετική αντιμετώπισή από όλους μας.

Η πατρίδα μας, βρίσκεται κάτω από συνθήκες που είναι καινοφανής στην ιστορική της διαδρομή από την απελευθέρωση από τον τούρκικο ζυγό.

Όπως και να το δούμε έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό το νόημα της επετείου. Ο καθένας λέει και ερμηνεύει κατά το δοκούν τα γεγονότα.

Ακούμε τα ίδια ξύλινα λόγια , τις ίδιες μεγαλοστομίες κάθε χρόνο και έχουμε απωλέσει την βαρύτητα της ημέρας και την ουσία της ημέρας.

Η ουσία για μένα – και θα κάνω και την υπόθεση ότι και για άλλους- είναι ότι μια χώρα που είχε στρατό ελλιπώς εξοπλισμένο, και μια κοινωνία ταλαιπωρημένη από μια μακροχρόνια δικτατορία, αντιστάθηκε σε υπέρτερες δυνάμεις για να μείνει ελεύθερη.

Είχα την τύχη, να γνωρίσω απλούς στρατιώτες ,κάποιοι από αυτούς συμμετείχαν και στην αντίσταση στην συνέχεια,  υπέργηρους που αντιστάθηκαν στα σύνορα.  Είδανε φίλους, συγγενείς, αγαπημένα πρόσωπα να ακρωτηριάζονται ή να χάνονται από την πείνα, ή να πέφτουν από τα όπλα του κατακτητή. Ζήσανε πόνο, βιώσανε την προσωπική απώλεια.

Δεν πολέμησαν ούτε για το καθεστώς, ούτε ξέρανε πολλοί εξ αυτών,  ότι αυτοί που είχαν επιτεθεί στην πατρίδα ήταν φασίστες και ναζί. Ξέρανε όμως ότι είχαν να κάνουν με  εισβολείς που δεν θα δείχνανε  – όπως και η πραγματικότητα  τους το επιβεβαίωσε- έλεος. Πολέμησαν για να διεκδικήσουν να έχουν δικαίωμα στην ζωή και να είναι  ελεύθεροι. Υπ όψιν ότι η πολιτική τους και ιδεολογικής τους θέση δεν τους απέτρεψε από το να μιλήσουν διαφορετικά.

Γιατί πολέμησαν; Γιατί πέθαναν; Γιατί γύρισαν ακρωτηριασμένοι; Γιατί ήταν καθήκον  τους.

Τι γίνεται σήμερα;

Έχει γίνει κουραστικό κάθε τόσο και λίγο, κάποιος να ισχυρίζεται ότι κάνει για την «πατρίδα» το καλύτερο δυνατό.  Έχει δε χρησιμοποιηθεί αυτό το  «πατρίδα» τόσο πολύ που έχει εξευτελιστεί.

Έχουμε φτάσει να έχει σχεδόν συνδυαστεί η χρήση του όρου «έθνους» με το αίσχος της γνωστής εγκληματικής οργάνωσης.

Έχω τον φόβο, ότι αν τα φαντάσματα αυτών που έπεσαν στα σύνορα , από τις κακουχίες της κατοχής και στην αντίσταση, αν ξυπνάγανε, θα μας φτύνανε κατάμουτρα.

Τρέμω την ημέρα που θα κληθούμε από την επόμενη γενιά να απαντήσουμε τι κάναμε, και το μόνο που θα έχουμε να δείξουμε είναι η ανεπάρκεια μας.

Με πιάνει η ψυχή μου, που το μόνο που βλέπω είναι παραίτηση.

Μικροσυμφέροντα, διαίρεση, ανοησία και αυτοπροβολή.

Εγωισμός αλύπητος.

Δεν με πληγώνει αυτός που πιστεύει στον διεθνισμό ή στην αναρχία και θέλει να καταργήσει την σημαία και τα σύνορα. Στην τελική πολλοί εξ αυτών έχουν δώσει παραπάνω πράγματα και στην πατρίδα και στην κοινωνία από ότι πολλοί «πατριώτες» . Τουλάχιστον είναι συνεπής σε αυτά που πιστεύουν και πολλοί εξ αυτών έχουν προστατέψει ζωές, έχουν βοηθήσει, αφανείς ήρωες. Τους σέβομαι έστω και αν διαφωνώ μαζί τους σε πολλά.

Με πληγώνουν οι υπόλοιποι. Αυτοί που λένε , μιλάνε και τα λόγια που ξερνάνε είναι μια ατελείωτη πρόστυχη προσχηματική κοροϊδία.  Η αποθέωση του δήθεν και ενός τρύπιου ελιτισμού.

Τι κοιτάτε αδέρφια; Περιμένετε «σωτήρες» και «ηγέτες»;

Ρε σεις , ακόμα και αν υπάρχουν θα τους στηρίζατε; Θα πεθαίνετε μαζί τους;

Περιμένετε μέσω της προσωπικής επιβίωσης να επιβιώσετε; Θα καγχάσω.  Αυταπατάσθε.

Ξεχάστε την προσωπική σας επιβίωση. Μπορείτε να θυσιάστε τα πάντα για μια ιδέα, ένα φίλο ή ένα αγαπημένο πρόσωπο; Να ξεπεράσετε τον προσωπικό σας φόβο;

Και για να τελειώνουμε και με το παραμυθάκι της σημαίας. Δεν εννοώ κάποια συγκεκριμένη σημαία. 

Εννοώ την όποια σημαία έχετε στην καρδία σας.

Η σημαία, είναι τα πιστεύω.

Λοιπόν τι θα γίνει;

Θα την παραδώσουμε την σημαία αδέλφια;  Ή μήπως έχετε αποφασίσει αντίθετα με ότι λέτε να το δώσουμε το παλιόπανο να τελειώνουμε; Τι μέλλον θέλετε για τα εσάς και τα παιδία σας; Θέλετε να ζήσετε μα αξιοπρέπεια ή όχι;

s.stefanakos@gmail.com

ΥΓ: Έβαλα σκοπίμως όλες τις σημαίες... Το θέμα ΔΕΝ είναι τι κάνουν οι άλλοι, που κοιτάνε τα συμφέροντα του τόπου τους αλλά τι κάνουμε εμείς!