Οι άλλοι είμαστε εμείς…

Του Σταμάτη Στεφανάκου

 

Λέγεται ότι το μέλλον διακλαδίζεται. Λέγεται ότι αν το κοιτάξεις έστω και φευγαλέα τότε αλλάζει παίρνει μια άλλη πορεία από αυτή που είχε μέχρι εκείνη την στιγμή. Λέγεται ότι αρκεί απλά να γράψεις ή να πεις κάτι  για το μέλλον και μυστηριωδώς, η ακολουθία των μελλοντικών γεγονότων αλλάζει.

 Επομένως το να αναφέρεσαι στο μέλλον συνεπάγεται - θεωρητικά τουλάχιστον -  ότι το αλλάζεις σε κάποιο βαθμό. Παρά ταύτα, θα προσπαθήσω να περιγράψω τι πιθανόν να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Θα βασιστώ όχι σε χαρτομαντεία, όχι στο διάβασμα των ταρώ ή στα ζώδια, αλλά σε γεγονότα, διαίσθηση, λογική και σε ότι έχει να δώσει η συλλογική εμπειρία και ιστορία. Σε ότι έχω ζήσει, διαβάσει και καταλάβει με το φτωχό μου το μυαλό.

Η προσέγγιση μου θα είναι , όπως πάντα , ανθρωποκεντρική, με αγάπη στην φύση και τον συνάνθρωπο και διατηρώντας  ελπίδα για το αύριο. Πιστεύω στον άνθρωπο, πιστεύω στα όνειρα του, στις ελπίδες του, πιστεύω σε σένα φίλε ή φίλη που διαβάζεις τις αράδες αυτές. Έχω θεμέλιο λίθο την αρχή ότι είμαστε φτιαγμένοι από την ύλη των ονείρων μας, και έχουμε ως συνδετικό υλικό  την αρχή ότι είμαστε ικανοί,  εγώ, εσύ, εμείς, να ανοίξουμε δρόμο ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.

Σου παραθέτω λοιπόν τι νιώθω ότι θα έρθει. Δεν ξέρω το πότε και το πώς, δεν ξέρω τι θυσίες  θα χρειαστεί να κάνουμε, αν θα γίνει στην δική μας γενιά, ή στην επόμενη. Ίσως η δική μας δουλειά είναι απλά να βάλουμε ένα σπόρο ή ανοίξουμε ένα δρόμο. Το σίγουρο όμως είναι ότι δρούμε στο σήμερα, βάζει ο καθένας από εμάς την σφραγίδα του στον κόσμο μας, αλληλεπιδρούμε, συναισθανόμαστε, πονάμε και χαιρόμαστε, με μια λέξη υπάρχουμε.

Ας   δούμε  λοιπόν δυο πιθανές εκδοχές  από τις άπειρες που ανοίγονται μπροστά μας.

Θα μπορούσαμε να ζούμε άραγε, στο μέλλον, σε ένα κόσμο που θα κυριαρχείται από ένα καθαρά από την τεχνολογία,  χωρίς πραγματική παιδεία με ισοπέδωση των πολιτιστικών στοιχείων, χωρίς σεβασμό στην φύση, με συνεχή εξάντληση φυσικών πόρων; Που συνεπάγεται την απαξίωση του ανθρώπου ως προσωπικότητα; Δεχόμαστε  μια  εκδοχή, όπου, ανθρώπινα δικαιώματα , δικαιοσύνη  και δημοκρατία θα  έχουν υποχωρήσει σε σημείο που θα έχουν καταστεί λέξεις κενού νοήματος;. Η διακυβέρνηση να γίνεται από εταιρίες και γραφειοκράτες και όχι από εκλεγμένους πολιτικούς ή πολίτες; Η συμμετοχή των ανθρώπων δεν θα είναι με την μορφή του πολίτη αλλά του καταναλωτή;

Δεχόμαστε ένα μέλλον που θα έχουμε απολέσει, αφενός κάθε έννοια ανθρωπισμού και ως απόρροια αυτού θα είμαστε απλοί αριθμοί, και αφετέρου να έχουμε  καταστρέψουμε την φύση μέσω της εξάντλησής των φυσικών πόρων πέρα από κάθε θεραπεία;  

 Ή μήπως θα πρέπει να στοχεύσουμε μια άλλη εκδοχή για το μέλλον μας;

Αυτή η άλλη εκδοχή είναι βασισμένη ακριβώς σε ένα  κόσμο που σέβεται τον πολιτισμό και τον καλλιεργεί,  διαφυλάττει την φύση,  εφαρμόζει την δημοκρατία , κυριαρχείται από τον  σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διέπεται από  δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος είναι πραγματικά  μέρος της φύσης, ενεργός πολίτης και κυρίως δεν είναι αριθμός αλλά  πρόσωπο. Σε αυτό το μέλλον οι άνθρωποι δεν εξαντλούν  τους φυσικούς πόρους και συνυπάρχουν αρμονικά με την φύση, γιατρεύοντας  πληγές που άνοιξε ότι η ανοησία, η απληστία και ο εγωισμός.

Σε αυτό τον κόσμο η γνώμη των πολιτών μετράει και οι  ανάγκες των πολλών υπηρετούνται βάση της αρχής ότι το  συλλογικό καλό είναι πάνω από κάθε μορφή ατομισμού

Τι σας περιγράφω στην δεύτερη εκδοχή; Ένα μέλλον ανθρώπινο αντίθετα με το πρώτο.

Πιθανότατα το μέλλον μας δεν θα είναι ούτε ακριβώς το πρώτο, ούτε ακριβώς το δεύτερο, αλλά τα βήματα μας, οι πράξεις και τα λόγια μας θα καθορίσουν τι  κατεύθυνση θα πάρουμε.

Το ερώτημα όμως που καλούμαστε να απαντήσουμε είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο είναι ένα: πως θα δράσουμε;

 Στο ερώτημα αυτό δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Θέλει γνώση, τεκμηρίωση και προσπάθεια και θεσμικά αλλά και σε επίπεδο πολιτών. Είναι απαραίτητο οι πολίτες να πάρουν στα χέρια τους το μέλλον και όχι να το «αναθέτουν» σε κάποιο άλλο, να ελέγχουν και να συμμετέχουν.

Φυσικά αυτό συνεπάγεται ότι ξεχνάμε φίλοι και φίλες, τις λογικές του: «δεν έχω χρόνο», «άσε κάποιον άλλο», « δεν συμμετέχω γιατί δεν αντέχω», « όλα είναι προκαθορισμένα» κλπ.

Η αλήθεια φίλοι μου είναι απλή: οι άλλοι είμαστε εμείς.

s.stefanakos@gmail.com