Μου δόθηκε η ευκαιρία, την παραπάνω Κυριακή, να επισκεφθώ και
να προσκυνήσω τον ιερόν αυτόν τόπον, όπου πατριώτες Έλληνες μαρτύρησαν για τα
πιστεύω τους!!! Τι σημαίνει για τον καθένα αυτό το νησί δεν μπορώ να ξέρω! Μόνο
για μένα ξέρω…
Όμως, θα σας παραθέσω, αμέσως, το πώς ένοιωσε
και κάποιος άλλος, όταν έμαθε για την επίσκεψή μου αυτήν. Εκείνος τα έζησε και
τα εκμυστηρεύεται! Αξίζει να τ’ ακούσουμε άλλη μια φορά! Όχι προφορικά αλλά
γραπτά! Όχι από σημερινό επισκέπτη, αλλά από εξόριστον εκεί, πριν από 66
χρόνια! Είναι ο καλός φίλος Α.Χ, 86χρονος άνδρας, το σχετικό κομμάτι της ζωής του οποίου θα
κυκλοφορήσει σε βιβλίο, σύντομα, ελπίζω…
(Σπαθάτου Αδαμαντία-Ανδρονίκη)
(Γράφει ένας πρώην κρατούμενoς, που δεν ξαναπάτησε από τότε… )
Μακρονήσι! Μια τεράστια Ρωμαϊκή γαλέρα με αμέτρητους σκλάβους – κωπηλάτες,
αλυσοδεμένους μ’ αλυσίδες αόρατες και το μαστίγιο από πάνω τους… Τιμή σ’ όλους
τους επισκέπτες, που τίμησαν τους αναρίθμητους άγνωστους κωπηλάτες… Ελάχιστοι ήταν
γνωστοί και διάσημοι (επώνυμοι).
Αλλά, τι μπορούν να σας αφηγηθούν τ’ απομεινάρια κάποιων
κτισμάτων; Οι πέτρες δεν μπορούν να ιστορήσουν
τις κραυγές των βασανιστών και των βασανιζομένων. Κι οι δυο τους ούρλιαζαν!
Δεν μπορούν να περιγράψουν τα παράξενα ξεφωνητά και γέλια αυτών που τρελάθηκαν. Τον ψυχικό πόνο των παιδιών που
αυτοκτόνησαν από ντροπή, γιατί τα βίασαν! Τον ψυχικό πόνο των περήφανων
παλικαριών, που ντρέπονταν γι’ αυτό που είχαν καταντήσει, αρνούμενοι την
ιστορία την δική τους και την ιστορία των γονιών τους, πολλές φορές, αλλά και
των φίλων τους…
Πολλοί δεν ήξεραν καν γιατί ήταν εκεί… Ακόμα και οι
αποκαλούμενοι ανανήψαντες, πολλοί από τους οποίους είχαν γίνει αλφαμίτες
(επίσημη αστυνομία μονάδος), βασανιστές ή ανθρωποφύλακες, υπέφεραν ψυχολογικά! Αυτοί,
επειδή δεν μπορούσαν ν’ ανεχθούν ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν λύγιζαν, έστω κι
αν ήσαν ελάχιστοι…
Οι πέτρες δεν θα πουν στους επισκέπτες γι’ αυτόν που ήταν
στην ομάδα που σήκωσαν στα χέρια τους την Φρίκη, (λέγαν έτσι τη
βασίλισσα-υποκοριστικό της Φρειδερίκης). Δεν θα τους πουν πώς ένοιωσε όταν πήγε
στους συγκατοίκους του γελώντας (πάντα έχει ανάγκη να γελάσει ο άνθρωπος) κι ομολογώντας,
αφελώς, πως της κρατούσε τον κώλο! Δεν θα πουν ότι, μπροστά στις σκοτεινές
ματιές των συγκρατουμένων του, συνειδητοποίησε τη δική του τραγική κατάσταση κι
άρχισε σαν μωρό να κλαίει…
Τα ντουβάρια αυτά που απόμειναν δεν θα σας πουν ότι
κατασκευάστηκαν με χώμα, νερό και αίμα! Η θάλασσα δεν θα σας αποκαλύψει τίποτε γι’
αυτούς που γύμνωναν και ξυλοκοπούσαν δίπλα της. Ούτε πως όταν λιποθυμούσαν τους
περίχυναν με το παγωμένο νερό της, για να συνεχίσουν το «εθνικό» τους έργο! Ούτε
γι’ αυτούς που πνίξανε θα σας μιλήσει…
Άπειρα τα βασανιστήρια
που σοφίζονταν τα’ αρρωστημένα μυαλά! Δύσκολα μπορεί να τα συλλάβει το
ανθρώπινο μυαλό. Καμμιά πέτρα, κανένας βράχος δεν θα τους πει για κείνον τον
ηλίθιο που, φορώντας την στολή του Έλληνα αξιωματικού, είπε στον στρατηγό του
αντάρτικου της κατοχής: « Σε νίκησα Σαράφη»!!! Ούτε για τον καθηγητή, ακαδημαϊκό
και πρωθυπουργό Παναγιώτη Κανελλόπουλο, που είπε ότι η Μακρόνησος «είναι ο
Παρθενώνας της νέας Ελλάδας!», («Υμνητές της Μακρονήσου» - εφημερίδα «Νέα», 20-10-1999).
Πολλοί έγραψαν πολλά για τούτο το νησί, αλλά η θάλασσα
κι οι πέτρες δεν μιλούν στους επισκέπτες. Πρέπει να έχουν μεγάλη φαντασία για
να καταλάβουν το μίσος που επικρατούσε σε όλους για όλους. Από κει φεύγανε οι
περισσότεροι με ψυχολογικά προβλήματα…
Κι αυτήν την εποχή της
Άνοιξης που λουλουδίζει το νησί, μπορεί ο επισκέπτης να ξεχαστεί και να
θαυμάζει τις ομορφιές του «τόπου μαρτυρίου». Να θαυμάζει τις όμορφες
ακρογιαλιές του, τη μοσχοβολιά του θυμαριού και της ρίγανης. Μακάρι στον κόσμο
ολάκαιρο να πάψουν να υπάρχουν τόποι μαρτυρίων…
Μόνον ένας μεγάλος ποιητής
σαν τον Δ. Σολωμό θα μπορούσε να δώσει το μέγεθος της απελπισίας μ’ ένα μόνο
στίχο: «Το’ να χέρι χτύπαε τ’ άλλο από την απελπισιά…»
Ο άγνωστος Χ , όπως ο ίδιος
θέλει να γράφεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου