Στην θάλασσα , κάθε έβδομο κύμα είναι ποιο μεγάλο από το προηγούμενο. Στην κοινωνία, με όρους αντίδρασης και διαμαρτυρίας, σημαίνει, ότι όταν εμφανίζεται, θα είναι εξαιρετικά δυνατό, και σαρώνει οτιδήποτε.
Κανείς δεν ξέρει ακριβώς στο μυαλό και τις ψυχές
των ανθρώπων. Η πίεση κάτω από την όποια ζει η ελληνική κοινωνία,
δημιουργεί ζυμώσεις , σκέψεις και αποφάσεις σε όλο των πληθυσμό. Είτε σε
ατομικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο, οι διεργασίες που γίνονται, αν και
δεν είναι φανερές, αυξάνουν την πιθανότητα να οδηγήσουν σε εκρηκτικά
αποτελέσματα.
Αν και είναι πρακτικά αχαρτογράφητη περιοχή, εντός
της όποιας κινούνται τα ρεύματα τις αντίδρασής είναι σχεδόν βέβαιο, ότι
μέρα με τη μέρα αυτό διογκώνεται. Δεν υπάρχουν ξεκάθαρα σημάδια αυτή την
στιγμή που να σηματοδοτούν τις εξελίξεις, αλλά μόνο ενδείξεις.
Κάποια προμηνύματα έχουν εμφανιστεί και δίνουν μια εικόνα, που αν και θολή, προϊδεάζει τι έρχεται.
Το πρώτο σημάδι είναι η απογοήτευση και η θλίψη. Σε
μια κοινωνία που το σήμερα είναι αμφίβολο και το αύριο ομιχλώδες, τα
δυο αυτά συναισθήματα έχουν κυριεύσει ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού,
δημιουργώντας την αίσθηση ότι δεν υπάρχει αύριο.
Δεύτερο σημάδι, είναι το πώς εκδηλώνεται φραστικά
αλλά και σωματικά η αγανάκτηση. Η αλλαγή στον τρόπο και την ένταση προς
το ποιο έντονα, και η ολοένα αυξανόμενη υιοθέτηση τακτικών διαμαρτυρίας
προς το ποιο βίαιο, παρατηρείται καθημερινά.
Τρίτο, η συνεχής επιδείνωση είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε σε σχέση με το στενό περιβάλλον των συνθηκών διαβίωσης, αποτελεί το «όχημα» πάνω στο όποιο καλλιεργείται η οργή και η απόγνωση.
Τέταρτον, η συνεχόμενη καταστολή από μεριάς του
κρατικού μηχανισμού, και η υπέρμετρη χρήση δύναμης, οδηγεί στο ασφαλές
συμπέρασμα , ότι ο φόβος- και ίσως και ο πανικός- έχει εγκατασταθεί στις
ψυχές των διαχειριστών (και καταχραστών) της εξουσίας.
Πέμπτον, η αναίδεια, η ασέβεια, η αλαζονεία, και
κυρίως η παντελή έλλειψη ρεαλιστικών και εφαρμόσιμων λύσεων, απέναντι
στο σύνολο της κοινωνίας από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, που εκφράζεται
είτε μέσω λόγων, είτε μέσω πράξεων, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, στην εκδήλωση ενός «γεγονότος».
Μέρα με τη μέρα, διαφαίνεται ότι αυτό που λέγεται για την βία ως
επιλογή για την εξέλιξη της κοινωνίας, γίνεται μέρα με την μέρα ποιο
κατανοητό, ότι μπορεί να αποτελέσει επιλογή αντίδρασης του πληθυσμού
απέναντι σε αυτούς που διαχειρίζονται (καταχρώνται) την εξουσία.
Μια τέτοια «έκρηξη» δεν θα γίνει με αργούς ρυθμούς.
Κάποια στιγμή, άγνωστο το πότε , ή το πώς, ένα γεγονός , είτε τυχαίο,
είτε σκόπιμο, θα προκαλέσει κάτι που δεν θα έχει προηγούμενο. Η δε
απατηλή ψευδαίσθηση που έχουν ορισμένοι ότι θα την ελέγξουν είτε κατά
την εκδήλωση της είτε στην συνέχεια της ( την λεγόμενη «επόμενη μέρα),
είναι καταδικασμένοι, εκ προοιμίου να διεψεύσθουν και δείχνει αγνοία
τόσο των αιτιών όσο και το συνθηκών που την γενούν. Οι ασφαλιστικές
δικλείδες που λειτούργησαν την πρώτη φορά, σήμερα απλά δεν υπάρχουν.
Να είστε σίγουροι ότι το έβδομο κύμα είναι ήδη καθοδόν και δεν θα είναι ούτε ανώδυνο , ούτε και θα έχει σχέση με εμπειρία που έχουμε έως τώρα.
Η αίσθηση που έχω – και την μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη- είναι, ότι ένα «Σύνταγμα 2» είναι
καθοδόν. Αύτη την φορά όμως δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με το
πρώτο, ούτε ποιοτικά ούτε ποσοτικά. Επίσης δεν είμαι σίγουρος , ότι θα
εκδηλωθεί στην ίδια πλατεία από όπου ξεκίνησε το προηγούμενο, και μάλλον θα εκδηλωθεί ταυτόχρονα σε πολλαπλά σημεία.
Σταμάτης Στεφανακος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου