Ο μεγάλος χαμένος.

Σε κάθε αφήγηση υπάρχει πάντα ένας χαμένος. Χάνει την κοπέλα, τα πλούτη, την ζωή του, κοινώς χάνει τα πάντα.Δεν έχει καμία σημασία αν αναφερόμαστε σε πεζογραφία, ποίηση, θέατρο, σινεμά ή ότι άλλο. 

Για λόγους έμφασης, δράματος, κωμωδίας, δικαιοσύνης, παραδειγματισμού, ιστορικής πραγματικότητα ή απλά ρεαλισμού, κλπ, υπάρχει ένας “ήρωας” με αρνητικό ή θετικό πρόσημό που πρέπει να χάσει.

Κάπως έτσι και σήμερα συμβαίνει στο αφήγημα της νεοφιλελεύθερης οικονομίας. Κάποιοι κερδίζουν, κάποιοι χάνουν, άλλα όπως το αφήγημα υποστηρίζει όλοι και όλα βρίσκουν το δρόμο τους και υπάρχει και ευτυχές τέλος. Η αγορά αυτο-ρυθμίζεται, η ανάπτυξη έρχεται, και ως εκ θαύματος πετυχαίνουμε και την συνεχή κοινωνική και οικονομική ευημερία.

Αλλά… Αλλά υπάρχει πάντα αυτό το άλλα. Θυμάστε στην αρχή για τον χαμένο; τον “ήρωα”   που χάνει; ή για την ακρίβεια που πρέπει να χάσει, για να υπάρχει και ευτυχές τέλος;

Ο “ ήρωας” στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι άλλος από τους εργαζόμενους, την κοινωνία, τα μεσαία και χαμηλά στρώματα, και ακόμα και αν δεν έχει ταξικά χαρακτηριστικά  η διαδικασία αυτή, δεν αλλάζει το τελικό αποτέλεσμα. Θα χάσει. Πολλά ,περισσότερα, λίγα, λιγότερα, τα πάντα; Η τελική απώλεια δεν αντισταθμίζεται ούτε υπολογίζεται.

Πρέπει να μειωθεί το κόστος της παραγωγής, να αυξηθούν οι εισφορές, να ανέβουν οι τιμές, να ζήσουν με λιγότερα, να μην έχουμε πολλές απαιτήσεις, να μην έχουμε δικαιώματα πέρα από ότι επιτρέπει η κερδοφορία των επιχειρήσεων και η ανάπτυξη. Για να έχουμε ανάπτυξη, για να είμαστε ανταγωνιστικοί , για να μετέχουμε ισότιμα στο διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι και άλλες πολλές , χαριτωμένες και εκλεπτυσμένες  εκφράσεις που απλά περιγράφουν ότι μας έχουν πετάξει στην κρεατομηχανή.

Είναι ενδιαφέρον. Είμαστε πεταγμένοι μέσα σε μία μηχανή που αλέθει, πολτοποιεί, συνθλίβει και εξαφανίζει διαφορετικότητες, καταγωγές, μόρφωση και προσωπικότητα. Αν και άυλη τα δόντια της είναι από διαμάντι και ο μηχανισμός της καλολαδωμένος, γερός, ανίκητος, και μας έχει τσιμπήσει όλους και μας λιώνει.

Αν νομίζεται ότι αυτά γράφονται είναι προϊόν ιδεολογικής ή ιδεοληπτικής προέλευσης, θα σας στεναχωρήσω που δεν θα μπορείτε να με κατηγορήσετε, απλά γιατί ότι σας περιγράφω είναι αποτέλεσμα νομοθεσίας επί σειρά ετών , κυβερνητικών λογικών και πρακτικών, και κεντρικών αποφάσεων της Ε.Ε. Αν συνεχίζεται να αμφισβητείτε αυτή την ωμή απλή αλήθεια δεν έχετε να κάνετε τίποτα άλλο από το ανατρέξετε στην κεντρική πολιτική σκηνή ελληνική και διεθνή, στα πρακτικά της βουλής, και στις δηλώσεις εκλεγμένων Ελλήνων και Ευρωπαίων αξιωματούχων που υποστηρίζουν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η Ε.Ε. πρέπει να γίνει “ανταγωνιστική” ακριβώς με το παραπάνω σκεπτικό.

Το πως θα πουλάνε όμως τα προϊόντα και τις υπηρεσίες , θα έχουν κέρδη και θα έχουμε ανάπτυξη μειώνοντας διεθνώς το μέσο εισόδημα αυτό είναι μιας άκρως αντιφατική και οξύμωρη υπόθεση εργασίας που όντως αγγίζει τα όρια της παράνοιας και θεμελιώνεται πάνω σε λογικές ακραίες καπιταλιστικής απληστίας και αλητείας.

Παρανοϊκή στην σύλληψη γιατί σκοτώνεις τους πελάτες από τους όποιους περιμένεις να πουλήσεις και να έχεις κέρδη.

Απληστία και αλητεία γιατί παραβιάζεις κάθε αρχή ανθρωπισμού και ηθικής προκειμένου να κερδίσεις σε βάρος των άλλων τι; Να το πω λαϊκά: 1,5 επί 1,5 επί δυο ως άνθρωπος θα κερδίσεις στο τέλος είτε είσαι πρόσφυγας, είτε χρηματιστής στην Ν. Υόρκη.

Και αφού πιστεύω να κατανοήσαμε ποιος/ οι είναι οι χαμένοι της αφήγησης αυτής, ας πάμε να δούμε ο καθένας όπου μπορεί με όποιους μπορεί τι θα κάνει για να αντισταθεί. Γιατί απλά το θέμα μας , είναι επιβίωση από τα δόντια της κρεατομηχανής που μας έχουν πετάξει μέσα. Φυσικά μπορείτε να επιλέξτε απλά να κοιτάτε. Να είστε ήρεμοι, απαθείς και ηττοπαθείς. Να περιμένετε τον επόμενο “Μεσσία” ή ότι θα ταλαιπωρηθείτε σε αυτή την ζωή και σε κάποια άλλη, στον παράδεισο, δεν ξέρω που θα περνάτε καλά και δίκαια. Ακόμα μπορεί να σας αρέσει να σας λιώνουν γιατί καλύπτει τις βαθιά μαζοχιστικές σας επιλογές.

Από μένα όλες οι επιλογές είναι σεβαστές. Αλλά μην ρωτάτε τι κάνουν οι άλλοι , μην λέτε θα περιμένουν τους άλλους, και κυρίως συνεχίστε να πίνετε το καφέ σας ήρεμα και γαλήνια στο κατάστρωμα του προσωπικού σας Τιτανικού την ώρα που σας οδηγεί στην άβυσσο.

Τώρα αν τύχει και είστε στην άλλη πλευρά, των ανυπάκουων, ταραχοποιών –για τους άλλους- στοιχείων, αν έχετε όντως αφουγκρασθεί τι γίνεται, ε δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Κάνετε ήδη δουλειά για ένα άλλο Άνθρωπο, μια άλλη Κοινωνία , μια άλλη πραγματικότητα. Και λάθη να κάνετε (που θα κάνετε) δεν πειράζει. Τουλάχιστον τολμάτε. Αν μη τι άλλο, δεν θα σας φάει η κρεατομηχανή χωρίς αγώνα.

Αυτά. Θα τα ξαναπούμε.