Πριν δυο περίπου εβδομάδες στην Βρετανία (23 Ιουνίου) διεξήχθη το Δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ε.Ε.
Το αποτέλεσμα έδωσε την νίκη στο όχι με ποσοστό 52% , δηλαδή με μόνο δυο ποσοστιαίες μονάδες, και έγινε σεβαστό από το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Κάνεις από την κυβέρνηση - που σημειωτέον ήταν υπέρ του ναι- δεν διανοηθεί να το αλλάξει ή να το φέρει στα μέτρα της.
Φυσικά αυτή την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές κάνεις δεν ξέρει και πως θα εξελιχθεί στο μέλλον, αφενός η σχέση του Η.Β. με την Ε.Ε , τι μορφή θα έχει το "διαζύγιο" ούτε τι επιπτώσεις θα έχει για την Ευρωπαϊκή ήπειρο, και αφετέρου άγνωστο παραμένει και το εύρος των κοινωνικών, πολιτικών ή οικονομικών πιέσεων που θα υποστούν αμφότερα τα μέρη.
Υπάρχουν δικαιολογημένα προβληματισμός και πολλά ερωτήματα; Θα διαλυθεί άραγε το Η.Β. ή η Ε.Ε; Θα υπάρχουν αλλαγές στην παγκόσμια οικονομία που θα προκαλέσουν σοβαρές αναταράξεις; Θα αλλάξουν οικονομικές και όχι μόνο συμμαχίες; κλπ.
Όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε είναι ένα σημείο κομβικό στην σύγχρονη ιστορία που θα έχει πολλές επιπτώσεις έμμεσες και άμεσες και όχι αναγκαστικά μόνο οικονομικές.
Για εμάς εδώ στην Ελλάδα, το βρεταννικό δημοψήφισμα έχει - ή πρέπει να έχει- άλλη βαρύτητα.
Πριν ένα χρόνο κληθήκαμε στις κάλπες να ψηφίσουμε σε ένα ερώτημα που τέθηκε από την κυβέρνηση σε σχέση με μια προτεινόμενη συμφωνία από την Ε.Ε.
Κάνοντας ένα σύντομο και συνοπτικό απολογισμό διαπίστωσα κάποιες ουσιώδες διαφορές και προβληματίστηκα αρκετά. Θεωρώντας ως πολίτης ότι είναι καλό να ξεκινήσει ένας διάλογος περί δημοκρατίας, πως εφαρμόζεται και το πως την αντιλαμβανόμαστε ως πρακτική σας παραθέτω παρακάτω μερικές από τις διαφορές που εντόπισα, για να αναρωτηθούμε τι έγινε στην Ελλάδα:
Προεκλογική εκστρατεία
Βρετανία: Και οι δυο σχηματισμοί και του ναι και του όχι είχαν αρκετό καιρό να παραθέσουν επιχειρήματα, χρονικό διάστημα από το Οκτωβριο του 2015 μέχρι τις 23 Ιουνίου 2016.
Ελλάδα: Μια εβδομάδα περίπου.
Ερώτημα
Βρετανία: Καθαρή ερώτηση στους πολίτες για παραμονή όχι στην Ε.Ε.
Ελλάδα: Ερώτημα επί προτεινόμενης συμφωνίας που δεν δόθηκε στους πολίτες με σαφή τρόπο.
Πολιτικό Σύστημα
Βρετανία: Αποδέχεται το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το επικυρώνει και το σέβεται.
Ελλάδα: Η κυβέρνηση το αλλάζει, η αντιπολίτευση αποδέχεται την αλλαγή και κανείς δεν ασχολείται με το τι οι πολίτες ψήφισαν.
Ευρωπαϊκή Ένωση
Βρετανία: Προειδοποίησε ότι θα έχει επιπτώσεις το Δημοψήφισμα (Αξιωματούχοι της ΕΕ πήραν θέσεις εξαιρετικά αρνητικές απέναντι στο όχι)
Ελλάδα: Η ίδια ακριβώς αντιμετώπιση.
Δεσμευτικός χαρακτήρας του δημοψηφίσματος
Βρετανία: Αν και τυπικά θα μπορούσε στην Βουλή των Κοινοτήτων να μην γίνει αποδεκτό το αποτέλεσμα, αυτό θα ήταν μια πολιτική εξέλιξη που θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία.
Ελλάδα: Απλά το πολιτικό σύστημα το αγνόησε.
Σημειώστε εδώ και κάτι άλλο: Την πατρότητα της νίκης όπως εκφράστηκε από το 61,3% που ψήφισε κατά της προτεινόμενης πρότασης της Ε.Ε. την διεκδίκησαν πολλοί. Την διαχείριση που ακολούθησε την πραγματοποίησαν ελάχιστοι....
Αυτά είναι μερικά από τα σημεία που είχαμε διαφοροποιήσεις μεταξύ αυτών των δυο δημοψηφισμάτων. Όπως γίνεται σαφές στην περίπτωση της Ελλάδος υπάρχει σοβαρό θέμα για το πως έγινε το δημοψήφισμα και κυρίως τι ακολούθησε μετά από αυτό.
Το πρόβλημα βέβαια δεν εστιάζεται μόνο στην Ελλάδα. Υπάρχει διεθνώς η τάση να μην ερωτώνται οι πολίτες ή το αποτέλεσμα των εκλογικών τους επιλογών να μοχλευέται για να οδηγηθούν στο να επικυρώνονται πολιτικές και πρακτικές που ουδεμία σχέση έχουν με το τι έχουν ψηφίσει.
Και καταλήγουμε σε μια ενοχλητική ερώτηση - για τους πολίτες, τα κόμματα, την κυβέρνηση όλους- που στην ουσία περικλείει τα πάντα: Πως θα μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι μια πολιτική επιλογή, ένα εκλογικό αποτέλεσμα ή ένα αποτέλεσμα δημοψηφίσματος θα περιφρουρείται και την επόμενη μέρα δεν θα διαστρεβλώνεται;
Το αποτέλεσμα έδωσε την νίκη στο όχι με ποσοστό 52% , δηλαδή με μόνο δυο ποσοστιαίες μονάδες, και έγινε σεβαστό από το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Κάνεις από την κυβέρνηση - που σημειωτέον ήταν υπέρ του ναι- δεν διανοηθεί να το αλλάξει ή να το φέρει στα μέτρα της.
Φυσικά αυτή την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές κάνεις δεν ξέρει και πως θα εξελιχθεί στο μέλλον, αφενός η σχέση του Η.Β. με την Ε.Ε , τι μορφή θα έχει το "διαζύγιο" ούτε τι επιπτώσεις θα έχει για την Ευρωπαϊκή ήπειρο, και αφετέρου άγνωστο παραμένει και το εύρος των κοινωνικών, πολιτικών ή οικονομικών πιέσεων που θα υποστούν αμφότερα τα μέρη.
Υπάρχουν δικαιολογημένα προβληματισμός και πολλά ερωτήματα; Θα διαλυθεί άραγε το Η.Β. ή η Ε.Ε; Θα υπάρχουν αλλαγές στην παγκόσμια οικονομία που θα προκαλέσουν σοβαρές αναταράξεις; Θα αλλάξουν οικονομικές και όχι μόνο συμμαχίες; κλπ.
Όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε είναι ένα σημείο κομβικό στην σύγχρονη ιστορία που θα έχει πολλές επιπτώσεις έμμεσες και άμεσες και όχι αναγκαστικά μόνο οικονομικές.
Για εμάς εδώ στην Ελλάδα, το βρεταννικό δημοψήφισμα έχει - ή πρέπει να έχει- άλλη βαρύτητα.
Πριν ένα χρόνο κληθήκαμε στις κάλπες να ψηφίσουμε σε ένα ερώτημα που τέθηκε από την κυβέρνηση σε σχέση με μια προτεινόμενη συμφωνία από την Ε.Ε.
Κάνοντας ένα σύντομο και συνοπτικό απολογισμό διαπίστωσα κάποιες ουσιώδες διαφορές και προβληματίστηκα αρκετά. Θεωρώντας ως πολίτης ότι είναι καλό να ξεκινήσει ένας διάλογος περί δημοκρατίας, πως εφαρμόζεται και το πως την αντιλαμβανόμαστε ως πρακτική σας παραθέτω παρακάτω μερικές από τις διαφορές που εντόπισα, για να αναρωτηθούμε τι έγινε στην Ελλάδα:
Προεκλογική εκστρατεία
Βρετανία: Και οι δυο σχηματισμοί και του ναι και του όχι είχαν αρκετό καιρό να παραθέσουν επιχειρήματα, χρονικό διάστημα από το Οκτωβριο του 2015 μέχρι τις 23 Ιουνίου 2016.
Ελλάδα: Μια εβδομάδα περίπου.
Ερώτημα
Βρετανία: Καθαρή ερώτηση στους πολίτες για παραμονή όχι στην Ε.Ε.
Ελλάδα: Ερώτημα επί προτεινόμενης συμφωνίας που δεν δόθηκε στους πολίτες με σαφή τρόπο.
Πολιτικό Σύστημα
Βρετανία: Αποδέχεται το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το επικυρώνει και το σέβεται.
Ελλάδα: Η κυβέρνηση το αλλάζει, η αντιπολίτευση αποδέχεται την αλλαγή και κανείς δεν ασχολείται με το τι οι πολίτες ψήφισαν.
Ευρωπαϊκή Ένωση
Βρετανία: Προειδοποίησε ότι θα έχει επιπτώσεις το Δημοψήφισμα (Αξιωματούχοι της ΕΕ πήραν θέσεις εξαιρετικά αρνητικές απέναντι στο όχι)
Ελλάδα: Η ίδια ακριβώς αντιμετώπιση.
Δεσμευτικός χαρακτήρας του δημοψηφίσματος
Βρετανία: Αν και τυπικά θα μπορούσε στην Βουλή των Κοινοτήτων να μην γίνει αποδεκτό το αποτέλεσμα, αυτό θα ήταν μια πολιτική εξέλιξη που θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία.
Ελλάδα: Απλά το πολιτικό σύστημα το αγνόησε.
Σημειώστε εδώ και κάτι άλλο: Την πατρότητα της νίκης όπως εκφράστηκε από το 61,3% που ψήφισε κατά της προτεινόμενης πρότασης της Ε.Ε. την διεκδίκησαν πολλοί. Την διαχείριση που ακολούθησε την πραγματοποίησαν ελάχιστοι....
Αυτά είναι μερικά από τα σημεία που είχαμε διαφοροποιήσεις μεταξύ αυτών των δυο δημοψηφισμάτων. Όπως γίνεται σαφές στην περίπτωση της Ελλάδος υπάρχει σοβαρό θέμα για το πως έγινε το δημοψήφισμα και κυρίως τι ακολούθησε μετά από αυτό.
Το πρόβλημα βέβαια δεν εστιάζεται μόνο στην Ελλάδα. Υπάρχει διεθνώς η τάση να μην ερωτώνται οι πολίτες ή το αποτέλεσμα των εκλογικών τους επιλογών να μοχλευέται για να οδηγηθούν στο να επικυρώνονται πολιτικές και πρακτικές που ουδεμία σχέση έχουν με το τι έχουν ψηφίσει.
Και καταλήγουμε σε μια ενοχλητική ερώτηση - για τους πολίτες, τα κόμματα, την κυβέρνηση όλους- που στην ουσία περικλείει τα πάντα: Πως θα μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι μια πολιτική επιλογή, ένα εκλογικό αποτέλεσμα ή ένα αποτέλεσμα δημοψηφίσματος θα περιφρουρείται και την επόμενη μέρα δεν θα διαστρεβλώνεται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου