Μια Πρωτότυπη Λύση για Ανάπτυξη.

Της Αλεξάνδρα Καραμπέλη Οικονομολόγος

Μη φορολόγηση οτιδήποτε αποδεδειγμένα εντάσσεται στην παραγωγική διαδικασία.

Η πρόταση

Η ιδέα μου ήρθε τον περσινό Ιούλιο. Ο κος Τσίπρας διαπραγματευόταν και ήταν η μοναδική ημέρα που αντί να ενημερωθώ για τα τεκταινόμενα, πήγα για μπάνιο κάπου στο Αλεποχώρι.

Εκεί είδα ένα πρώην μεγάλο εστιατόριο ερειπωμένο, κλειστό.

Η ιδέα που μου ήρθε είναι απλή και μπορεί να την καταλάβει και ο καθένας. Και πιστεύω αν κάποιος την εφαρμόσει μπορεί ρηξικέλευθα και απλά να μας οδηγήσει σε μια μορφή ανάπτυξης παραγωγική.

Ως τώρα όλοι παρατηρούμε τι γίνεται. Η κάθε οικονομική δραστηριότητα φορολογείται, για να μην πω υπερφορολογείται, με αποτέλεσμα των μαρασμό όλων.

Η πρόταση είναι απλή.

Για ένα διάστημα δεκαπενταετίας τουλάχιστον, στην Ελλάδα να μην φορολογείται η παραγωγή αλλά μόνο οτιδήποτε δεν παράγει. Πιστεύω ότι ένας τέτοιος νόμος θα έχει και διδακτικό χαρακτήρα για τους πολίτες που έδειξαν και με το μέτρο για τις αποδείξεις ότι αν κάποιος τους δείξει τον δρόμο, βαίνουν στην ροή του και με το παραπάνω.

Να δούμε πώς θα συμβεί αυτό που ακούγεται εν πρώτοις απλοϊκό, είναι όμως πραγματοποιήσιμο και αξιοποιήσιμο.

Με λόγια απλά. Επί παραδείγματι.

Έχει κάποιος κάποια αγαθά στην κατοχή του. Κανείς δεν του απαγορεύει να μην τα έχει. Θα φορολογούνται μόνο όσα δεν αποδεικνύει ότι μία φορά το χρόνο απέδωσαν παραγωγικά.

Έχει κάποιος την πρώτη κατοικία. Δεν φορολογείται καθότι αποδίδει παραγωγικά στον ίδιο. 

Επιπλέον για να την συντηρήσει συμβάλλει στην οικονομία της χώρας διότι σίγουρα θα έχει έξοδα, πλην και ο ίδιος συμβάλλει μη φέρνοντας δυσκολία στο κοινωνικό σύνολο μη όντας παραγωγικός-κοιμώμενος στο πεζοδρόμιο. Επιφέρει λοιπόν παραγωγικά και στην κοινωνία.

Ο ίδιος άνθρωπος έχει και άλλα ακίνητα.

Ή που τα αφήνει αναξιοποίητα και πληρώνει τον φόρο που του αναλογεί ή που μπαίνει στην διαδικασία να τα αξιοποιήσει καθώς γνωρίζει ότι αν αποδεικνύει ανά φορολογικό έτος την εισροή τους με τρόπο που αυτός αποφασίσει στην παραγωγική διαδικασία, θα φορολογείται μηδενικά για την ιδιοκτησία τους.

Ένας λοιπόν ιδιοκτήτης θα πρέπει να αποφασίσει. Να έχω το ακίνητό μου αναξιοποίητο να ρημάζει ή να βρω τρόπους να αποδεικνύω ότι παράγει και σε εμένα και στην κοινωνία;

Με το επιχείρημα λοιπόν που του δίνει ο νόμος της μη φορολόγησης οτιδήποτε αποδεικνυόμενα παράγει, μπαίνει στην διαδικασία αξιοποίησης της περιουσίας του ως εναλλακτική λύση της απλής αναξιοποίητης κατοχής. Βαίνει λοιπόν σε επενδυτικό αναπτυξιακό στην πράξη μονοπάτι.

Δύναται τότε την μικρή του αναξιοποίητη ιδιοκτησία, αν επρόκειτο για ακίνητο οίκημα λόγου χάριν, να την εντάξει στην παραγωγική διαδικασία με ποικίλους τρόπους. Μια μικρή βιοτεχνική επιχείρηση; Ένα τουριστικό κατάλυμα; Ένας χώρος εστίασης; Ένα μικρό εργαστήρι; Μια αποθήκη ενταγμένη αποδεδειγμένα σε τόπο διαμετακόμισης ή προσωρινής συντήρησης προϊόντων; Ο καθένας είναι ελεύθερος να βρει και να σκεφτεί τους τρόπους του τις ιδέες του και να θέσει την περιουσία του στην παραγωγική διαδικασία. Στην αντίθετη περίπτωση απλώς φορολογείται.

Ένα άλλο παράδειγμα.

Κάποιος με ακίνητη κτηματική περιουσία. Μικρός ή μεγάλος ο κλήρος γης δεν έχει καμία σημασία. Πολλοί δε στην χώρα μας έχουν ένα μικρό χωραφάκι από τον παππού τους, μακριά από τον τόπο κατοικίας τους με τα χρόνια να μαραζώνει.  

Ανά φορολογικό έτος λοιπόν, αρκεί να αποδεικνύουν ότι η κτηματική τους περιουσία παράγει. Τότε η φορολόγησή τους, μηδενίζεται.

Έστω ότι κάποιος αγρότης ασχολείται τωόντι με την κτηματική του περιουσία και το αποδεικνύει. Δεν φορολογείται. Ο ίδιος αγρότης ανάμεσα στους κλήρους γης που διαθέτει και αξιοποιεί, κατέχει και ένα χωράφι χέρσο με αφάνες. Θα βρεθεί τότε σε δίλημμα. Να συνεχίσω να το πληρώνω ενώ δεν μου αποφέρει τίποτα ή να αρχίσω να σκέφτομαι τρόπους αξιοποίησής του;

Μήπως να το σπείρω; Μήπως να τοποθετήσω μελίσσια; Μήπως να αξιοποιήσω τα αρωματικά φυτά; 

Μήπως να χτίσω εκεί ένα καλύβι; Μήπως; Μήπως; Μήπως…

Το καλό του Έλληνα. Το καινοτόμο πνεύμα του θα ενεργοποιηθεί άμεσα και θα βρει τις βέλτιστες οικονομικά δραστηριότητες προς όφελος του, άρα και υπέρ του συνόλου της κοινωνίας, αν κοιτάξουμε με πιο πλατύ ορίζοντα.

Ένα επιπλέον παράδειγμα.

Οι πίνακες ζωγραφικής και ποικίλα άλλα έργα ιδιωτικών συλλογών.

Δύναται κάποιος να τους κατέχει απλώς για να τους βλέπει ο ίδιος ως συλλέκτης. Κανείς δεν του το απαγορεύει. Η μόνη του υποχρέωση έγκειται στο ότι μια φορά ανά φορολογικό έτος θα πληρώνει το ανάλογο τίμημα.

Για τα φορολογικά έτη όμως που θα αποδεικνύει ότι τα έθεσε στην παραγωγική τρόπον τινά διαδικασία, δεν θα φορολογείται. Και πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό;

Με το να τα παρουσιάζει σε κάποια έκθεση μία φορά τουλάχιστον ανά έτος; Οι ποικίλοι τρόποι θα βρεθούν. Με εισιτήριο ή και χωρίς. Δανείζοντάς τα προσωρινά για γκαλά εύρεσης πόρων για κοινωνικούς σκοπούς;  Καλώντας σχολεία να τα επισκεφτούν; Επισκέπτες από νοσοκομεία; Η τέχνη παίζει τον πρωταρχικό ρόλο στην αποκατάσταση και στήριξη μιας κοινωνίας. Θέτοντας πάντως τα έργα έξω από τα όρια του στενού χώρου της απόλαυσης του ενός, στην παραγωγική διαδικασία.

Τελευταίο παράδειγμα.

Τα εργαλεία μιας πρώην βιοτεχνίας.

Έστω ότι κάπου στην Μακεδονία, μια κυρία είχε βιοτεχνία φασόν. Τα τελευταία έτη λοιπόν, μετά την εισροή ετοίμων ενδυμάτων πολύ φθηνών στην χώρα μας, έπεσε έξω. Μια, θα λέγαμε, ιστορία της διπλανής πόρτας. Παρόλα αυτά έχει τα μηχανήματα στην αποθήκη της να σκουριάζουν. Έχει δύο απλές επιλογές. Ή να συνεχίσει να τα έχει αναξιοποίητα ή να τα πωλήσει ή να βρει τρόπους να τα θέσει στην παραγωγική διαδικασία. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί ή δοκιμάζοντας να τα δουλέψει ή αλλάζοντας με την βοήθεια κάποιου τεχνικού το είδος της παραγωγικής διαδικασίας πού θα αποδώσουν- μπορεί και πια να μην συσχετίζονται ως φασόν ή θέτοντας τα εκπαιδευτικά στο κοινό ή με ποικίλους τρόπους τους οποίους αναμφίβολα δύναται να σκεφθεί ο καθείς.

Επί του πρακτέου. Πώς αποδεικνύεται η ένταξη στην παραγωγική δραστηριότητα. Ένα άλλο είδος φορολογικού ελέγχου.

Καλά όλα αυτά, θα σκεφτεί κάποιος αφού ίσως το παιδέψει λίγο στο μυαλό του. Ο έλεγχος της ένταξης στην παραγωγική διαδικασία ανά φορολογικό έτος πώς θα συμβεί;

Στα λογιστικά γραφεία και τους λογιστές, κάθε έτος μαζεύονται πλήθος παραστατικών που καταδεικνύουν το είδος των αγοραπωλησιών άυλων και εμπράγματων που πραγματοποιούνται. Ο ρόλος τους είναι να φωτίσουν τις συναλλαγές των παραγωγικών μονάδων καθώς το κράτος ευελπιστεί να κερδίσει από την φορολόγηση των δραστηριοτήτων τους. Βέβαια σε λίγο καιρό στην Ελλάδα θα εκλείψουν οι επιχειρήσεις, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Η αλλαγή θα τεθεί στο εξής. Πλέον θα συνεχίσουν να υπάρχουν παραστατικά αλλά προς απόδειξη ένταξης των περιουσιακών στοιχείων ανά φορολογικό έτος στην παραγωγική διαδικασία.

Οι έλεγχοι πια δεν θα διενεργούνται στο αν χτύπησε απόδειξη ο επιχειρηματίας αλλά στο αν όσα δηλώνει ότι μετέχουν της παραγωγικής δραστηριότητας και άρα εκπίπτουν του  φόρου, αναλογούν στην πραγματικότητα.

Πλέον δηλαδή ο έλεγχος θα γίνεται συνδυαστικά σε χαρτιά με ό,τι έχει διαβεί το κατώφλι τις παραγωγής μακροσκοπικά.

Κάθε αγορά νέου αποκτήματος και κάθε πώληση θα έχει τα ανάλογα παραστατικά της. Επιπλέον ανά έτος θα πρέπει να υπάρχουν τα ανάλογα ανά περίπτωση έντυπα που να αποδεικνύουν την χρήση των ήδη αποκτηθέντων σε προηγούμενα έτη αποκτημάτων σε περίπτωση μέθεξής τους στον παραγωγικό ιστό της κοινωνίας. Αν αυτά δεν εμπλέκονται στην παραγωγική διαδικασία, η φορολογική τους αντιμετώπιση θα είναι ίδια με την σημερινή.

Μπορεί να ακούγεται περίπλοκο αλλά δεν είναι.

Για να πληρώσει σήμερα ένας πολίτης δημοτικό φόρο για το ακίνητό του ή τον ΕΝΦΙΑ, χρειάζεται μία πληθώρα εγγράφων υποστηρικτικών όσων ισχυρίζεται για ό,τι κατέχει. Με έντυπα πάλι θα αποδεικνύει το είδος συμμετοχής των όσων κατέχει στην παραγωγική διαδικασία.

Αν δεν μπορεί να αποδείξει την παραγωγική τους χρήση, απλά θα φορολογείται με το υπάρχον καθεστώς.

Ειδικά θέματα.

-         

     Δημοσιος τομέας

Κάποιος μπορεί δικαιολογημένα να αναλογισθεί: Με αυτόν τον τρόπο φορολόγησης, στοχευμένο στην μη παραγωγική δραστηριότητα, το δημόσιο δεν θα ζημιωθεί;

Σίγουρα ο δημόσιος τομέας θα ωφεληθεί καθώς η παραγωγική δραστηριοποίηση θα είναι υπέρ του συνόλου καθώς και το παραγόμενο προϊόν θα αυξηθεί.

Επιπλέον ειδικότερα ο δημόσιος τομέας έχει πληθώρα τρόπων είσπραξης χρηματικών πόρων,  οι οποίοι είναι κατά πολύ διαφορετικοί από την φορολόγηση των πολιτών, όπως παραδείγματος χάριν τα πρόστιμα λόγω παραβάσεων και πληθώρα άλλους.

Στην σωστή κατεύθυνση δε, θα ήταν ο δημόσιος τομέας να γίνει επίσης πιο παραγωγικός με αξιοποίηση των ανεκμετάλλευτων πόρων που διαθέτει και που «κοιμούνται εν πλήρη αφθονία».

-       

            Πολυεθνικές Εταιρείες

Αρμόζει η μηδενική φορολόγηση των παραγωγικών δραστηριοτήτων να ισχύσει ανεξαιρέτως και για τις πολυεθνικές εταιρείες; Εν πρώτοις, δρουν φιλοξενούμενες στην χώρα μας και οι έδρες τους είναι πλουσίων κρατών και μεγαλομετόχων που μπορούν να ανταπεξέλθουν στο ισχύον φορολογικό σύστημα της χώρας.

Εν δευτέροις, μερικών τα κεφάλαια είναι τόσο υψηλά που αν αφεθούν άνευ φορολογήσεως δύνανται μελλοντικά ακόμη και να μας αγοράσουν τρόπον τινά.

Για λόγους λοιπόν φορολογικής δικαιοσύνη θα ήταν πιο ισότιμο να συνεχισθεί η φορολόγησή τους ως σήμερα.   

-          Καθόλου φορολόγηση ή ύπαρξή της μετά από έναν συγκεκριμένο τζίρο;

Ένα άλλο θέμα που πρέπει να τεθεί επί τάπητος είναι και το εάν ίσως μετά από μια πραγματικά μεγάλη αύξηση τζίρου λόγω συμμετοχής στην παραγωγική διαδικασία κάποιου φυσικού ή νομικού προσώπου, θα ήταν δέον το να συμμετέχει και αυτός στην φορολόγηση όπως την ορίζει το υπάρχον καθεστώς.

Είναι ένα θέμα που πρέπει να εξετασθεί υπεύθυνα από την πολιτεία, να αποφασισθεί άπαξ -εάν αποφασισθεί- το ύψος του ποσού αυτού και το οποίο θα πρέπει να μένει σταθερό για όλο το χρονικό διάστημα της μη φορολόγησης των παραγωγικών δραστηριοτήτων. Ή αν το καθεστώς της μη παραγωγικής φορολόγησης θα διατηρηθεί ως έχει ανεξαρτήτως τζίρου, καθώς και τα επιπλέον μη φορολογημένα έσοδα στην εσωτερική οικονομία θα επιστρέψουν αν όχι εν όλω, σίγουρα εν μέρει.

Ένα από τα ρητά της Λογιστικής λέει: Πρέπει να ξοδέψω, για να εσοδέψω. Ας ξοδέψουμε λοιπόν παραγωγικά και ας μην φορολογηθούμε για πράξεις αλλά μόνο για την αδράνειά μας. Έτσι ναι. Θα πάμε μπροστά.